The Blue Moon; Have a drink my dare...

The Blue Moon. Het was vroeger een geweldige plek. Drukker in elk geval. Je hoorde vaak dronken mensen tegen elkaar praten over hun problemen. Maar de enige die er zat was een meisje. Eigenlijk een vrouw met om haar heen enkele mutanten. Tenminste het waren mutanten. Hun leveloze ogen staarde naar haar maar ze waren al lang dood. Het meisje met zwart bruine lange haren zetten een glas water aan haar lippen en dronk een slokje. Haar revolver lag naast haar. Bij elk geluid wat ze hoorde keek ze er opmerkzaam naar. Niets on ging haar. Ook niet het gesluip achter haar. Met een ruk draaide ze zich om en stond ze oog in oog met een mutant. Haar revolver op zijn hoofd. ''Prettig kennis te maken...'' Zei Rusine met een grijns waarna de trekker over ging. Ze grinnikte, ''Tot ziens.'' Ze pakte haar glas water weer en dronk hier een slokje uit. Op de radio hoorde ze meedere malen verkwesties van 2 mensen die overlevende zochten maar ondanks ze wist dat ze nog overleefde zochten ging ze niet. Dan zou ze bij die mensen moeten blijven en dat was echter iets wat ze niet wou. Ze wou vrij zijn. Treyor keek haar nieuwsgierig aan met zijn bruine ogen. Rusine toverde een kleine glimlach op haar gezicht en gaf hem een aai over zijn hoofd. Als Treyor ooit een mutant zou worden zou zij dat ook worden. Die twee waren onafscheidelijk. Ze zou hem nooit af kunnen maken al had ze dat al wel zovaak gedaan bij andere mensen maar dat interseerde haar winig. Morgen zou ze het F.B.I gebouw binnen dringen en proberen de sloten te kraken. Ze moest de wapenruimte weer eens in want haar kogels raakte op. Ze zuchtte en planten haar handen onder haar hoofd. Ze hoorde de deur openen gaan van de kroeg maar om kijken deed ze niet. Haar vingers gleden naar haar mes en hield het hef vast als het te dichtbij kwam dat dit het laatste wat die gedaan had. Maar zo te horen was het geen mutant want die maakte altijd kleine tril geluidjes als ze hun prooi in vizier hadden. Toch bleef ze geheel voorzichtig. Want je wist maar nooit.

Shane liet een voorzichtige zucht ontsnappen. Maar hij stapte snel de deur weer uit toen hij de mutanten zag. "Oh fuck. Dit is.." Mompelde Shane, Maar al snel merktte hij op dat de mutanten dood waren. Weer haalde hij opgelucht adem. Een blik van wantrouwen gleed door het cafe heen, en zijn ogen rustte op een meisje. Of.. een vrouw. Een jonge vrouw. Maar iets zeggen deed ze niet, dus Shane ook niet. Nonchalant liep hij richting de bar, toen hij er achter stond griste hij een fles sterke drank van een hoge plank en draaide de dop er af. Alsof het niets was liet hij zich nonchalant op de bar zakken en zette de fles aan zijn lippen, om hem met grote slokken leeg te drinken. En Shane was al niet meer nuchter. Maar het kon hem niet schelen ook. Vandaag had hij een relaxte dag gehad, Alleen was het wat uit de hand gelopen. Met een harde klap zette Shane de nu lege fles neer op de bar. Opnieuw had hij zichzelf laten gaan, en uiteindelijk dronken aangekomen in dit cafe. Maar ook al was Shane niet meer bij de mens, Als het nodig zou moeten zijn stond hij op scherp en vocht hij voor zijn leven. Hij was net een dolfijn; Als hij sliep sliep hij met een oog open om in te grijpen als dat nodig was. Met een verwarde blik keek hij het meisje aan. Niet omdat hij iets niet snapte, maar gewoon omdat hij strontlazeres was. En iets verstandigs zeggen kwam er al helemaal niet van.

Rusine keek Shane aan wat in haar ogen een jongen was, ergens was ze verbaasd dat ze nu iemand zag. Een mens! Na 2 jaar zag ze een mens! Wat moest ze doen? Met hem praten? Ze besloot zich afzijdig te houden. Ze trok haar wenkbrauw op toen hij zo noncholant binnen wandelde. Rusine stond op en Treyor keek op van zijn plek van de grond. Hij staarde naar Shane en gromde naar hem. Rusine kneep haar ogen tot spleetjes en bekeek Shane eens goed. Ze ging niets zeggen want ergens interseerde de jongen haar niet. Alleen ze vond het raar. Raar dat ze na zoveel jaar weer iemand zag. Ze keek naar de fles waar hij uit dronk. Ze rolde met haar ogen. Fijn, de enige jongen die het overleefd had was een dronkenbaviaan. Letten die mensen dan ook nergens meer op? Vonden ze het gek dat ze uitstierven. Rusine snoof, mooi niet dat zij de gene was die de mensheid ging redden door zich voort te planten. Die mutanten moesten gewoon dood. Ze zag het als haar baan sinds ze vrij was. Want ergens voelde ze zich toch schuldig. Rusine was gelukkig na die 2 jaar wel aangesterkt want in een isolatiecel vast zitten was echter geen pretje. Ze kreeg allerlei naalden in zich en werd vaak vast gebonden om stoffen te testen. Rusine had nog nooit gehoord van injectie's tegn het virus. maar dit kwam echter door al de stoffen die ze had gekregen. Al werd ze wel zwakker. Maar dan moest ze enkel injectie's in spuiten die haar weer op de been hielden. Rusine had na de ontploffing overal verband gehad, pleisters en slangetjes. Hier en daar had ze striemen van de riemen waarmee ze vast zat. Nee, het was echter geen pretje. Rusine liep naar de bar toe en zetten haar handen daar neer waar ze de jongen bestudeerde. Ze snoof. ''Wat moet je hier behalve zuipen?!'' Snauwde ze hem toe. ''En wie ben jij?!'' Treyor kwam naast haar staan. zijn oren plat en zijn staart dreigend laag. Hij ontbloten zijn tanden want je wist maar nooit. Misschien was dit wel een mutant? Bij die gedachten ging ze automatisch naar het holster om haar riem. Was het een mutant? ''Nou?!'' Snauwde ze.

Shane keek vaages naar Rusine en grinnikte kort. "Oh. Je vraagt je af wie ik ben. hmm?" Hij bestudeerde Rusine voor een moment, en keek toen naar de hond die waakzaam naast de vrouw stond. "Kunnen we het erover hebben als die nekhijgers opgesodemieterd zijn?" schichtig sprong Shane van de bar af en stak een mes langs Rusine's gezicht. De punt van het mes kwam diep tussen de ogen van een mutant, die een poging deed om Rusine aan te vallen. "Ik mag dan wel dronken zijn, maar die vieze kutbeesten kunnen me niks maken" Ze snoof en trok het mes uit de schedel van de mutant. Droogjes staarde ze naar het bevuilde mes, en alsof het niets was veegde ze die af aan haar shirt. "Shane. En jij?" Vroeg hij, en liet zich zakken tegen de bar, waar hij zich weer op hees om over het overhoop gehaalde cafe te kunnen kijken.

"Echt spraakzaam ben je niet he?" Begon shane toen hij merkte dat hij niet een antwoord terug zou krijgen. Dus ging hij maar weer op zoek naar een fles die hij leeg kon zuipen, Want die heerlijke smaak van alcohol brandde zo lekker in je keel. "Conjac, Apfelcorn, Amaretto.." Noemde Shane op toen hij naar het rek met allerlei sterke dranken keek. Uiteindelijk zuchtte Shane diep toen hij merktte dat er niet veel interessants meer te zuipen was. "Deze tent is slecht." Zei hij met een lichte grijns en een gaap ontsnapte uit zijn mond.

Rusine trok haar wenkbrauw op. Zij vond hier echter niets grappigs aan. Dit waren dus serieuze vragen. Ze keek even naar Treyor die dreigend naar Shane gromde. Echter waren zo gefocust op hem dat ze de mutant niet hadden gezien. Ze gromde stilletjes. Als er één was waren er meer. De stille soort kwam altijd met meer. Ze pakte haar revolver en zag kwijl naar beneden druppelen. Ze keek omhoog en zag er twee tegen het plafon aan zitten. Rusine schoot maar één kwam er naar beneden. Rusine draaide weg, geheel sierlijk. Ze griste haar mes uit haar riem en gooide die. De arm van de mutant zat vast gespijkerd aan de bar. Ze hief haar hoofd schuin en zag hoe hij zijn arm uitstak en door liep waardoor zijn arm geheel openen ging. De mutant kende echter wel pijn. Rusine deed een stap vooruit en zetten de revolver op zijn hoofd en haalde de trekker over. De zilvere kogel vloog door zijn hoofd en eindigde in de muur. Ze greens en zag hoe de mutant in storten. Ze trok haar mes er uit en deed hem tussen haar riem. Ze keek Shane aan toen het voorbij was en knikte enkel tot hij zich voorstelde. Ze zei echter niets.

Pas na een tijdje toen hij zei dat ze niet echt spraakzaam was keek ze hem aan. ''Ik hoef niet te spreken, ik vind het onnodig om dat te doen. Kost je alleen maar adem en energie.'' Zei ze nuchter waarna ze uit haar flucon dronk. In de flucon zat wodka. haar lievelings dank. Maar het was wodka uit rusland dat betekende dat het nog sterker was dan de wodka hier. Ze keek naar de bar en vervolgens weer naar hem. ''Dan zoek je een andere bar..'' Zei ze nuchter waarna ze op een tafeltje ging zitten. Treyor ging bij haar voeten liggen en staarde Shane aan. ''Maar wat doe je hier?'' vroeg ze uiteindelijk.

Shane keek ongeinteresseerd naar de acties van Rusine. "Nu je het zo zegt. Heb je wel gelijk." Mompelde Shane, over wat Rusine zei over het verspillen van energie die je eigenlijk nodig had. Shane haalde kort zijn schouders op. Hij klootte wat met het mes en zette hem uiteindelijk tussen zijn tanden toen hij een geluid uit zijn telefoon hoorde komen. Zijn telefoon stond standaard aangesloten op een radio. Het enige wat te horen was, was en luid gekraak. Meer niet.

"Wat drink je?" Vroeg Shane, hij negeerde de vraag over die andere bar. Wat ze dronk, rook in ieder geval naar alcohol. Hij draaide zich nog eens om, en doorzocht de dranken die er stonden. Hij had trek in Schotse Whiskey, een best sterke drank. Maar nee, natuurlijk hadden ze geen schotse Whiskey in deze flutbar. Of wel? "Ah. gevonden."

Een fles met een doorzichtige vloeistof had ze nu in haar handen. "Lekker, brand in je keel en verfrist je verstand" Zei ze met een kort grijnsje en dronk er een grote slok uit. Nu had ze wel genoeg gedronken, Anders zou ze zichzelf lam zuipen en kon ze dadelijk niet helder meer nadenken, En dat was al helemaal niet de bedoeling. "Wat ik hier doe? Ik kom hier de drankkast plunderen.. Is 't niet duidelijk?" Zei ze droogjes en zette de fles neer op de bar waarna ze Rusine emotieloos aan keek.

Rusine snoof en zetten de flucon weer aan haar lippen waar ze een klein slokje uitdronk. Ze draaide de dop er weer op en verborg de flucon weer. ''Russiche wodka...'' Zei Rusine met een russisch accent en keek vervolgens naar Treyor die op de grond lag. Rusine liep naar de bar en vulde een asbak met water uit de kraan toen ze dit had om gespoeld. Niemand had tijd gehad het uit te zetten en dat was maar goed ook. Ze zetten de asbak voor Trey neer die gulzig begon te drinken. Rusine keek ongeinteresseerd naar Shane die tussen de drank stond. ''Wauw, wat een vent...'' mompelde ze sarciatisch. ''Goed hoor, jezelf lam zuipen...'' zei ze en klapte in haar handen waarna ze zich weer richten op de flessen die boven in stonden. Ze zuchtte en keek om zich heen. De mutanten lagen overal. Ze mompelde en pakte een mutant bij zijn been vast en sleepte hem naar de hoek waarna ze de mutanten echter op stapelde. Ze ging zitten op een barkruk en tikte met haar nagels op het houtenblad. Ze keek even naar haar revolver. ''Morgen moeten we naar de wapenruimte, Trey..'' Trey keek op en kwispelde. ''Jaja, daar liggen ook je hondenkoekjes..'' Zei Rusine met een grijns. Elke keer als ze daar iets had geplunderd bleef ze daar slapen omdat deze plek mutant proof was gemaakt. Maar de archiefkamer was ze nog nooit ingekomen. Daar moest ze nog wat op verzinnen. Maar eerst wapens want dat was belangrijker. Ze onder steunde haar hoofd met haar handen en keek naar Shane die haar emotieloos aan keek. ''Wat nou! Heb ik iets van je aan ofzo?!'' vroeg ze iets wat ruw. Rusine hield de meeste mensen uit haar buurt altijd al gedaan omdat de mensen haar pijn hadden gedaan en hun gewoon niet te vertrouwen waren de enige die te vertouwen was was treyor en die luisterde enkel naar haar en volgde haar bevelen op als zij maar af en toe achter hem aan rende als hij iets wou en dat deed ze regelmatig.

Shane snoof alleen maar. "Oke, er zit ook een grens aan bot doen he. Oke, het klopt dat je in deze tijd voorzichtig moet doen, maar dit gaat wel heel erg ver.." Mompelde hij en schoof de fles rustig weg. Hij had echt geen zin in ruzie, maar dit pikte hij niet. Tegen die mensen die dachten dat ze alles waren. Kansloos, Dat vond hij er van. " Ik woon hier, in deze stad. en ik kom af en toe naar dit cafe om wat te drinken." Zei Shane rustig, en knikte. Rusine aankijken deed hij al niet meer, dat vond hij het gewoon niet waard.

((Sorry voor korte post, kzit nog op school xD))

Rusine trok haar wenkbrauw op. ''En dat moet me dan ook maar overtuigen om aardig tegen je te zijn.'' Zei ze rustig. ''Nee, dankje. Ik red me prima zo in me eentje en ik hoef geen mensen om me heen, die leiden alleen maar af.'' Zei Rusine. Ze keek Shane aan en snoof. ''Een nutteloos leven dus. Doe iets nuttigs...'' Zei Rusine met een oogrol en keek naar Trey die nog aan het drinken was. Ze snoof en keek hem aan. ''Ik vind het nog een wonder dat je nog niet gemuteerd ben. Maar ergens begrijp ik het ook weer wel. Ze pakken natuurlijk eerst de nuttige mensen omdat de nutteloze mensen hun niets doen en vrij rond laat lopen.'' Ze keek naar haar revolver. ''Eigenlijk zou ik je neer moeten halen omdat je nutteloos ben voor de mensheid.'' Zei Rusine scherp en keek hem duister aan. Haar mondhoeken gingen omhoog bij het idee. ''Het is slechts een kwestie van tijd voordat je een mutant word...'' Zei Rusine scherp en pakte één van de werpmessen waarmee ze begon te spelen. Ze gleden tussen haar vingers maar Rusine's ogen bleven op Shane gericht. Rusine was een harde en spraak altijd wat ze dacht al dacht ze wel veel na. Maar hij was nutteloos. Het enige wat hij deed was proberen zo min mogelijk op te vallen en plezier maken. Nutteloos dus. Iemand die enkel aan zichzelf dacht. Ze keek even op zij maar bleef vanuit haar ooghoeken oplettend naar hem kijken. Toen hij tekeer wou gaan legde ze haar vinger op haar lippen. Ze luisterde naar het getrippel en keek naar het plafon. Ze snoof. Iets zei haar dat ze niet meer alleen waren. Ze keek op haar horloge. De zon kwam bijna op. Dat betekende dat het hier dadelijk wemmelde van de mutanten. Ze keek naar Trey. Trey kwam naast haar staan en keek om zich heen. Rusine laden haar revolver en hield deze oplettend naast haar gezicht. ''Nog 56 kogels in bezit en 6 in me revolver.'' Spraak ze tegen zichzelf. Ze luister naar het getippel. ''6 Inocenta's 4 Inocencia en 5 Pantaleon's...'' Zei ze in zichzelf. En waar hun zijn zullen er ook wel Deirdra's of Deirdre's zijn.'' Ze keek naar Trey. Deze blafte 3 keer. Rusine knikte. ''3 Deirdra's.'' Ze haalde uit andere holster nog een revolver maar op deze zat een klein mesje. Deze laden ze. ''Dit moet nog lukken...'' Zei Rusine en keek naar Trey. ''Blijf dicht bij me..'' Zei ze tegen haar hond en hoorde hoe luider het getrippel werd. ''Want we hebben bezoek..'' Zei ze. Ze keek naar Shane en snoof. ''Ik denk dat het tijd is voor jou om te laten zien wat je waard ben voordat ik me bedenk er jou hier terplekke neer schiet voor afleiding...'' Zei Rusine scherp. De eerste gatten werden gemaakt in het plafon. Rusine bleef stil staan. De eerste kwam al naar buiten en Rusine schoot waardoor de kop van de Pantaleon ontplofte. Het lichaam viel naar beneden. Meer gaten werden gemaakt en nu ging de deur ook nog openen. 4 mutanten, duidelijk Pantaleon's. ''Blijkbaar was je niet de enige die gezellig wat wou drinken..'' Mompelde ze. Haar revolver gleed in haar riem en Rusine sprong op een tafel waarna ze met werp sterren begon te gooien. Het waren van die japanse werpsterren. 3 mutanten werden vast gespijkerd aan de muur en konden niet meer vooruit. De mutanten kwamen van alle kanten. Ze snoof. ''Dan maar op de groven aanpak.'' gromde ze en sprong van de tafel af. Ze pakte haar mes rende rende vooruit. Ze rende recht naar een mutant die haar hongerig aan keek. Rusine pakte de pols beet en met haar elleboog van de arm waarmee ze hem vast pakte verkocht ze een harde klap en draaide zich zo dat de mutant over haar heen viel. Ze trapte tegen zijn neus aan waardoor het botje verschoof en hij in een klap dood was. Waarna ze met twee messen uithaalde naar achtere en 2 mutanten neer vielen. Ze blies een zwarte lok uit haar gezicht en ging weer in de aanval. Rusine was een lopende moordmachine. Je zou haast bang van haar worden.

Shane keek Rusine haast duivels aan. Maar hij zei niets meer. Dat was misschien nu wel het beste. Nadat Rusine de onrust had gesust, Hurkte Shane laag op de grond, om in een handige houding te komen zodat hij weg kon rennen als dat nodig was. Hij voelde iets of iemand in zijn nek hijgen, Shane bleef doodstil zitten. In een snelle, flitsende beweging stak hij de gemuteerde op meerdere plekken, Die verzwakt raakte en zich probeerde te verzetten. "Playtime is over." Gromde hij toen de gewonde mutant over Shane heen hing. "Sorry, Ik val niet op monsters." Met een flinke trap, en een handige steek van zijn vertrouwde dolk lag het beest neer op de bar. "You got served!" Shane greens, en sprong op. Voor een moment was het doodstil, Zelfs het ge-adem van Rusine was nu niet te horen. Shane's blik gleed dodelijk door de ruimte. Zijn ogen gleden naar het plafond, zonder dat hij zijn hoofd bewoog. "Fuck no. Ze zitten boven ons!" Riep Shane, En uit bescherming trok Shane Rusine met zich mee het Cafe uit. "Het zijn er een stuk of 12, Zo iets." Mompelde hij, Ze had even een pauze nodig. Buiten was de zon opgekomen, en dat betekende dat ze veilig waren. "Oke. We moeten samen werken." Begon Shane, En serieus keek hij Rusine aan. Dit was linke soep..

Rusine was zo druk bezig dat ze niet eens op Shane letten. En ergens kon het haar ook niets schelen als hij het niet zo overleven. In haar ogen was hij kansloos. Ze snoof en keek omhoog. De deirdra's kropen over de muren en plafon's. Ze begon op hun te schieten want hun waren het gevaarlijkste van allemaal. Pantaleons vielen wel mee. Hun waren sloom en hun verstand was zo groot als die van een 5 jarige. Deidra's waren daar in tegen net zo snel als een mens. Slimmer en ook slimmer en door hun vliezen konden ze over de muren en plafons kruipen. Ze begon te schieten terwijl Treyor blafte als er gevaar was achter haar. Ze keek even snel om zich heen en zag de mutanten nu ook drank gooien. Rusine kon nog net een stap achteruit doen. Sommige sloegen drankflessen kapot om zich zo te bewapenen. Ze werden steeds slimmer. Dat viel Rusine nu echter wel op. Ze bukte toen een mutant haar neer wou halen met een fles en rolde op zij waarna ze uithaalde met haar werpsterren. Net toen ze een mutant wou neer schieten werd haar plos vast gepakt en schoot ze mis. ''Laat me los!'' Gromde ze. Treyor blafte en rende achter hen aan. Ze werd mee getrokken door Shane en dat was al iets wat Rusine nooit leuk vond. Lichamelijk contact vond ze echter geen pretje. En al helemaal niet door iemand als Shane. Met haar vrije hand schoot ze naar achtere en eenmaal buiten in de steeg keek ze rond. ''Het zijn er wel meer dan 12 einstein..'' Zei Rusine ruw. Ze keek hoe de mutanten achter hen aan kwamen en er nu ook mutanten van uit het zonlicht naar de stegen kwamen zodat ze veilig waren. De zon kwam op en dat betekende dat ze zouden verbranden als ze niet in de schaduw waren. ''6 voor ons, 8 achterons, 4 over de muur kruipend. In totaal 18 mutanten...'' Zei ze vluchtig. Bij de opmerking samenwerken snoof ze enkel. Ze keek om zich heen. Ze keek naar de vuilcontainer en de dozen die er voor stonden. Ze pakte Trey op en klom op de dozen op de container. De mutanten op de muur schoot ze neer en zetten Trey neer. Ze pakte uit haar riem een soort mes die ze uitklapte als een speer waarmee ze uithaalde. Ze haalde er nog 3 neer waarna ze Trey pakte en de speer gebruikte om over hen heen te springen. Ze landen 2 meter achter de mutanten en draaide zich om met de speer waardoor ze er nog 2 neer haalde. ''Ik werk alleen...'' Zei Rusine. Ze gooide haar revolver naar hem toe. ''Succes met overleven.. Je zult het nodig hebben..'' Zei ze waarna ze achter Trey aan rende naar het licht toe.

Shane had het nu echt gehad met dat wijf. Als hij ergens niet tegen kon, waren het wel van die types als Rusine. "Ho! Wacht jij eens even.. Niet zo snel!" Als Shane boos was, Kon je beter bij hemuit de buurt blijven. Want nu had ze het echt gehad. Zonder erbij na te denken rende Shane achter Rusine aan, Oog voor die stomme beesten had hij allang niet meer. "Ik laart me niet zomaar vuil maken." Riep Shane, en probeerde Rusine in te halen. Uiteindelijk kon Shane haar stof van haar topje of wat dan ook vastgrijpen, Ruw trok hij haar naar achteren. "Jij ondankbaar stuk vreten.. Heb je geen manieren geleerd? Ik loop me hier verdomme uit het zweet te werken om te proberen overleven, En jij gaat er gewoon zomaar vandoor? En daarboven op heb ik je zojuist wel geprobeerd te beschermen! En dan ook nog eens zo'n betweterige muil opentrekken, Sorry. Maar dan heb je het bij mij echt verziekt!" Riep Shane, Hij had haar vast bij haar kraag. "Je zegt wel dat je niets aan me hebt.. Maar moet jij eens opletten.. Ik ben gevaarlijker dan dat jij ooit hebt durven dromen." Siste Shane. Het kon hem geen ene ruk schelen waar ze vandaan kwam, wat ze meegemaakt had, en hoe zielig ze wel niet was. Maar ergens was een grens en die was overschreden. "Je zal me harder nodig hebben dan dat je denkt." Vloekte shane, en ruw liet hij Rusine los waarna hij wegliep. "Veel geluk met je ego te koesteren" Mopperde Shane boos en spuugde naast zich neer uit een teken van disrespect. Hij had het gehad met haar..

Rusine gromde binnensmonds. Die gozer moest eens weten! Ze liep toch stug door tussen het zonlicht. Ze rolde met haar ogen. ''Gozer, denk nou niet dat ik ook maar iets aan jou heb, oke..'' Zei ze terwijl ze stug door liep met Trey naast zich. Rusine werd ruw naar achtere getrokken en boos keek ze hem aan. Haar ogen keken hem vuil aan. Toen hij begon met praten begon ze alleen maar te lachen. ''Wat ben jij zielig zeg! Gozer, ik heb jou niet nodig. Ik kan mezelf beter beschermen ondanks ik een meisje ben, oke!'' ''Ik weet meer dan jij denkt en denk maar niet dat ik me dan ook meer iets aan trek van jou woorden nu. Want ik heb jou niet nodig.'' ''Ik ben meer voorbereid op dit virus dan jou en ik zuip me zelf niet lam oke.. Ik probeer ook wat te bereiken dan alleen maar zuipen!'' Zei ze spottend. Ze pakte zijn handen vast en kneep hier in. ''Ik zal me los laten als ik jou was...'' Siste ze. Opnieuw begon ze te lachen toen hij zei dat hij gevaarlijker was. Dan kende hij haar nog niet. ''Dat zal vast wel, einstein.. Want je bent zo gevaarlijk...'' Zei ze lachend en rolde met haar ogen. ''Je bent net een klein zielig katje die denkt dat hij een pitbull is. Maar geloof me.. Jij kent mij niet en ik ken jou niet en daar wil ik het graag bij houden want ik heb jou en jou respect niet nodig.'' Zei ze ruw. Ze werd van hem af geduwd maar Rusine deed gewoon twee stappen achteruit. Ze keek hoe hij op de grond spuugde en rolde met haar ogen. ''Zegt de jongen die zichzelf zo geweldig vind...'' Zei ze rustig. ''Wat wil je hier nou mee bereiken? Wil je dat ik je ga aanbidden of wil je dat ik je zie als mijn idool of wil je dat ik vrienden met jou ben..'' ''Ik zou je zeggen, alles van dat is onmogelijk...'' ''Want ik hoef geen mensen om me heen! En al helemaal geen mensen als jou! Met je zeurdige comantaar op mij...'' ''Je bereikt er niets mee... Ik heb wel meer pijn gevoeld van mensen die naalden in me staken alsof ik een voodoo pop was dus jou enkele woorden doen mij geen pijn...'' Zei ze en snoof. Ze keek naar Trey. ''Kom, we gaan. Hier hebben we niets meer te zoeken...'' Zei ze rustig waarna ze zich omdraaide. Ze had niemand nodig, ze hoefde geen respect. Ze werd liever gevreest dan geliefd. Wat wou die gozer nou bereiken met zijn woorden? Haar redden, Ha! Ja right... Liet hij zichzelf maar eerst redden...

"En als ik jou was zou ik ook kappen met dat ge-gozer van je.. want ten eerste ben ik je gozer niet, en ten tweede ben ik een CHICK!" Riep Shane nog waarna hij zich geen aandacht meer verstrekte aan die bijdehante snol. Shane rolde met zijn ogen en zuchtte diep. Hij zou nog een poging moeten doen om wat beschaving te vinden waarmee hij kon samenwerken.. Want zo ging dit echt niet werken. En eerlijk was eerlijk, In zijn eentje zou hij het gewoon niet redden.. Een eindje verder op liet Shane zich op een stoeprand zakken en schopte een steentje weg zijn ogen gingen naar de zon die steeds feller begon te schijnen. Hier kon hij dan wel weer rustig van worden gelukkig, Alles om hem heen had zowiso wel baat bij zijn gevoelens. Hij moest zich niet zo op laten fokken.. Maar toch gebeurde het. Waarom moest hij zich overal mee bemoeien? Zo ging het ook een aantal jaren geleden. Met die steekpartij. Als hij daar niet had gelopen, Dan was er niets gebeurd. Maar ach, Als dat niet was gebeurd, was Shane nu ook niet handig geweest met alles waar je mee kon steken, en gooien. Bij die gedachte greens hij kort en reikte naar het mes dat onder zijn riem was gestoken. Hij haalde hem tevoorschijn, en gleed even met zijn vingers over het metaal. Dit was niet het mes waar hij altijd mee 'vocht'. Nee, Dat had hij veilig om zijn kuit gebonden, voor als hij het echt nodig had. Dat mes was om te overleven, en niet om mee te vechten. En als dit zo nog langer door ging.. had hij dat ding wel heel erg snel nodig..

((Rusine uit topic, topic uit??))

((Yupyup. Wie start nieuwe?))

((uhmm doe ik wel xd))

((Okii. Topic gesloten)