The story of two patients... ~ Rusine & Dexter...

Dexter zuchtte diep. Hij mocht niet opgeven! Met zijn hele lichaam bebloed ging hij weer voor het raam zitten. hij had een plan. Hij gluurde de gang op, en slikte. Er was nu niemand. Hij begon snel te schrijven in de rode vloeistof. "Watch me bleed." Was het eerste wat hij schreef, hij veegde het weer weg. "Don't worry." Was het tweede. Het was een soort van 'code'. Hij zou doen alsof hij dood aan het bloeden was, Zodat hij zou worden afgevoerd. Heel misschien zou het lukken.. Opnieuw veegde hij het uit, Hij maakte zijn opgedroogde wonden weer open, ijn gezicht, Zijn armen, Zijn borst. Daarna greens hij breed, En liet zich achterover vallen. Hij begon te schreeuwen. Te schreeuwen dat hij dood ging. "Help me dan toch!" Schreeuwde hij hopeloos. maar zo hopeloos was hij nou ook weer niet. Hij begon zachtjes te 'huilen', En als een autist heen en weer te bewegen. Hij moest en zou hier uitkomen, MET Rusine.. En het ging hem lukken ook.

Rusine keek hem aan. Ze slikte en keek toe wat hij schreef. Ze knikte uiteindelijk. 016 had een plan en zij zou dat moeten accepteren hoe slecht ze het plan misschien ook vond. Ze legde haar handen op het glas en keek toe. Het geschreeuw was te horen in haar cel. Rusine beet op haar onderlip en gilde zo hard als ze kon in één keer. Ze begon paniekerig tegen het glas te slaan. het leek net alsof ze echt in paniek was. Van alle kanten kwamen ze aan gerend, kijkend wat er aan de hand was. Rusine wees naar de cel tegen over haar. Ze hoopte dat Dexter wist wat hij deed.

De mannen keken Eerst ongelovig naar de cel van 016. Wat was er mis? Dit was volgens hen normaal. Maar toen ze de lelijke open wonden op zijn lichaam zagen, Begonnen ze het wel te wantrouwen. "016 draait door!" Werd er omgeroepen. "Is het ernstig? Laat hem anders maar doodgaan." was er door de walkietalkie te horen. "We mogen niemand verliezen.. Hij is nog te sterk, Dus we kunnen hem nog gebruiken!" Dexter bleef zichzelf openhalen, Totdat de deuren van zijn cel opengingen. "016 heeft wat kalmerings medicijntjes nodig, Volgensmij.." Dexter keek de man psycho aan. Hij bracht niets uit, Hij had alleen het houten kruis in zijn handen. "Worden we gelovig?" Dexter hield zijn lippen stevig op elkaar. Langzaam draaide zijn ogen weg, en viel hij op de grond. Dexter was 'knock-out'. Tenminste, Zo leek het. "Euhm.. Die is wel erg rustig.." Mompelde een van de twee, Ze knielde naast Dexter neer. "016, Kan je me horen?! Antwoord geven! Nu!" Riep de man. Dexter zei niets. "Die moet even onder behandeling worden genomen.." De man brabbelde wat in een walkietalkie, waarna er na 5 minuten twee andere mannen met een brancard aankwamen. Zijn plan was aan het lukken..

Rusine keek toe hoe Dexter op de brancard werd gelegd. Wat was dat joch van plan? Ze beet op haar onderlip. Ze wachten af wat er zou gebeuren. Ze hoopte dat hij wist wat deed. Ze legde haar handen op het raam en keek hem wanhopig aan. Wat was hij van plan? Zou hij haar laten stikken? Ze slikte. Ze wist het! Niemand was het te vertrouwen!

(( niet in stemming voor grote post))

((Maaktnietuit.))

Dexter bleef doodstil liggen. Hij draaide zijn hoofd richting de cel van Rusine. "008.." Hij deed alsof hij ijlde. Hij stak z'n arm uit, Naar de cel. "Moeten we 'm vastbinden?" Vroeg een van de mannen. De ander schudde zijn hoofd. "Is niet nodig. Hij is te zwak." Antwoordde hij, En ze tilde de brancar op. "Jullie zijn zulke sukkels.." Dexter greens. Het was een feit dat hij geen revolver had.. maar dat hield niet in dat hij zijn vuisten niet kon gebruiken. En bovendien waren ze met zijn tweeen, En hadden ze geen wapens. De mannen lachtte schamper. "Hopeloos, Dat ben je." Siste een van de mannen. Dexter greens gemeen, En sprong op. Hij vloog een van de mannen om zijn keel, Zo zwak was hij dus ook weer niet. "Hij knijpt m'n keel dicht! Doe wat! Doe wat!" De Andere man wilde ingrijpen, Maar Dexter hield zijn handen nog steeds stevig om zijn nek toen er aan hem werd getrokken. De man trok wit weg, En begon te spartelen. "Zo voelt zoete wraak!" Siste Dexter, Zijn ogen stonden vol woede. De man zijn ogen rolde weg, En hij zkte ineen. De andere man keek angstig toe. Was hij dood? nee. Hij was alleen bewusteloos. "Ik zou wegrennen, Voordat ik jou ook zo achterlaat. GEEF ME DE SLEUTELS!" Schreeuwde Dexter, Hij vloog nu ook de andere man aan. Omdat de gangen te donker verlicht was, En er in dit gedeelte geen Camera's waren, En niemand op de alarmknop kon drukken, Was er niemand om de man te helpen. En dat was maar goed ook. De man probeerde Dexter van zich af te duwen. "Je bent kansloos!" Dexter gromde. "Als je nu die sleutels niet heel snel geeft.. Dan snij ik je keel door.." Siste Dexter gevaarlijk in zijn oor. Hij sloog in zijn heiligdom en de man kromp ineen. Hij griste de sleutels van de riem van de vent, En begon richting de cel van Rusine te lopen. Ze zou vrij zijn..

Rusine keek rustig toe. Haar ogen wazig toen ze naar hen keek. Ze trok haar mondhoeken op. Haar handen gleden over het glas en ze stond in slowmotion op. Haar nog geheel lange bruine haren gingen langs haar gezicht. Ze leek wel The Gudge. Ze grinnikte en stond voor de deur. Dexter had de sleutels uiteindelijk te pakken. Ze zouden vrij zijn...

Dexter keek naar de deur, en vloekte binnensmonds. Codeslot.. Waarvoor had hij dan een sleutel bij zich..? Misschien.. Ah. Daar was het al. In de sleutel was het gegraveerd; de code die de deur zou openen van 008 haar cel. Hij toetste de code simpelweg in, Maar hij klikte niet open. Maar.. Wat klopte er dan niet..? Misschien andersom? En zo gebeurde het, Hij toetste de code achterstevoren in, en stak de sleutel in het slot eronder. De deur ging open, En langzaam oepende hij deze. Zo snel als hij kon vloog hij Rusine om haar nek en hield haar stevig vast. Het kon hem niets schelen dat ze er uit zagen als Psychopaten, Hij moest gewoon haar warmte voelen. Hij streek door haar bruine haren, En klemde daarna zijn armen stevig om haar heen.

((Lief<3

Spoiler:

))

((Ahw <3 zo lief <33 Ik ga dadelijk wel ff naar school maar ben 1 uur weer terug <3))

Rusine legde haar handen op het glas en bleef hem aan kijken. Toen de deur openen ging deed ze een stapje achteruit. Een glimlach sierde haar gezicht. Verschrikt deed ze een stap achteruit door dat hij haar zo snel al om haar nek vloog. Ze glimlachtte en legde haar armen om hem heen. Ze voelde zijn warme adem in haar nek en Rusine kon het niet laten om te huilen. Enkele tranen gleden langs haar wangen maar ze maakte daarbij geen geluid. Ze woelde haar hoofd in zijn nek en werd stevig tegen hem aangedrukt. Ze kuste zijn nek en streelde door zijn zwarte haren. Nooit had ze kunnen bedenken dat ze al zo snel van iemand kon houden. Ze beet op haar onderlip. Ze waren net Romeo en Julia...

Dexter glimlachtte breed. "We moeten nu echt gaan. Voordat ze ons achterna komen.." Fluisterde hij haar zacht toe en verslapte lichtjes zijn greep. "Zullen we gaan? Neem mee wat je nodig hebt.. Maar niet te veel, 't word een lange rit." Zei Dexter op een haast waarschuwende toon en streek even Rusine's haren plat. Ze zouden een lange reis maken, ver, heel evr van deze brute centrale af.

((Sorry voor mijn non-inspiratie.. Maar dat komt vanzelf wel xD En ohja, Ik heb een filmpje van Andy Sixx gepost bij Dexter's character dinges waarin hij praat (: En op t laatst van zijn stoel af sodemieterd xD ))

Rusine knikte en liet hem los. Ze keek om zich heen. Wat zou ze mee moeten nemen? Ze had alles al. Zelfs het kleine scheermesje dat nu als mesje diende. Ze had van een klein scheermesje een dodelijk wapen gemaakt. Rusine glimlachte en pakte zijn hand vast. ''Kom, we gaan weg hier...'' Zei ze waarna ze hem mee trok. Stilletjes op blote voeten liep ze voor uit zodat ze niet op zou vallen enkele keren verstopte ze zich zo dat ze niet te zien was en er mannen langs haar heen liepen. Ze moesten meer eens goede mensen aannemen vond ze.

Dexter kneep heel zachtjes in haar hand. Ze waren vrij. Maar wat ze niet wisten, was dat de centrale elk moment op springen stond, En de twee alsnog opgesplitst zouden worden.. Gruwelijk om aan te denken. Maar het ergste was nog eens ook, Dat ze elkaar een lange tijd niet meer zouden zien. Rustig volgde Dexter Rusine, En glimlachtte bij het zien van hoe ze bewoog. Al snel konden ze door de beveiliging glippen en stonden ze buiten. Het felle licht brandde gewoon aan zijn ogen. Hij schudde zijn hoofd, en keek Rusine aan. "Rusine? Kom eens..?" Vroeg hij, haast mysterieus klinkend. Hij pakte haar andere hand vast en keek haar liefdevol aan. "Misschien is het wat te vroeg, Maar voor het geval.. Dat we elkaar nooit meer zien.." Hij legde een vinger onder haar kin, En keek haar met een liefdevolle blik aan. Zachtjes en voorzichtig drukte hij zijn lippen op die van haar, en hield de kus langer als gewoonlijk aan..

Rusine zag sommige mannen zelfs rennen alsof ze er geen eens erging in hadden dat die twee ontsnapte. Ze keek Dexter aan en vroeg zich af hoe lang ze daar wel niet hadden gezetten. Beide kwamen ze buiten. Ze keek om zich heen. Dit was niet het centrum. Ze kneep haar ogen tot spleetjes door het felle zonlicht en voelde een kneepje in haar hand waardoor ze Dexter aan keek. Toen ze kwam ze iets dichterbij. Zijn heldere blauwe ogen gingen haast door haar ziel heen. Ze beet op haar onderlip eerst maar toen hij zijn vinger onder haar kin legde bevochtigde ze haar lippen even. Ze kantelde haar hoofd lichtjes toen ze zijn lippen voelde en legde haar handen op zijn blote borst aangezien hij zijn shirt net had openen gescheurd. Dit was haar tweede kus. Ze smolt bijna weg en haar knieën knikte een beetje. Haar bloed zou zijn kookpunt bijna bereiken en haar hart klopte sneller. Ze liet alles aan hem over. Haar vingertoppen gleden langs zij borst en haar armen vouwde ze om zijn nek heen terwijl ze hem teder kuste. Dexter had haar in zijn macht, hij zou haar kunnen bespelen als een porseleinen pop want ergens was Rusine toch breekbaar.

Dexter glimlachtte lichtjes, En stopte de kus even. "Ik ga iets doen, Wat je misschien helemaal niet leuk gaat vinden.." Zei hij zachtjes in haar oor en drukte een kort kusje op haar slaap. Hij glimlachtte vertederd, En streek wat haren uit haar gezicht. Hij kustte haar lippen teder, En sloot zijn ogen. Even aarzelde hij, maar na een hele korte tijd, Werd de kus een echte zoen. Onzeker, maar voor hem was het ook iets heel nieuws. Zijn handen streken langs haar zei en trokken haar voorzichtig dichterbij, Het voelde zo goed.

Rusine sabbelde een beetje aan zijn onderlip na verloop van tijd en kuste hem daarna weer teder. Toen hij de kus stopte keek ze hem haast smekend aan. Maar door zijn stem begonnen haar knieeën al weer te trillen. Alsof ze elk moment op in storten stond. Ze sloot haar ogen na een tijdje en ze voelde zijn tong over haar lippen. Ze openende haar mond een stukje. Haar hart maakte over uren en haar maag draaide zich om. Ergens werd ze nu heel zenuwachtig. Een rilling liep over haar rug en haar benen stonden op het punt het te begeven. Heel voorzichtig begon ze te spelen met het ringetje bij zijn mond terwijl ze hem zoende. Voor een eerste keer was ze echter niet zo slecht zoals ze gedacht had. Haar vingers haakte zich in zijn haren en streelde deze. Op dit moment zou ze niet kunnen denken dat dit hun laatste aanraking zou zijn maar dat zou het wel zijn...

Dexter kantelde zijn hoofd, Hoe ze dat deed.. Hij werd er gewoon week van binnen van. Hij sloot zijn armen nu om haar middel, Zo was het goed. En het mocht niet stoppen. Uiteindelijk stopte hij de zoen, En keek haar met een schuin hoofd aan. "Nog even en je eet me op." Zei hij grappend, Bedoelend op het bijten op zijn lip enzo. Maar dat maakte hem echt niets uit, Het maakte het juist leuker. Nog eens, En zonder dat hij daar bewust van was de laatste keer, Kuste hij haar teder en maakte er een intieme zoen van. Het zou nu over zijn. een van zijn vingers gleden kort over haar wangen, en langzaam, maar zonder de zoen te stoppen, Liet hij haar los. Pas daarna Beëindigde hij de zoen en keek haar liefdevol aan. "Je bent het mooiste meisje dat ik ooit in mijn leven heb ontmoet." Zei hij zacht en keek haar met een zachte glimlach aan. En dat, waren de laatste lieve woorden die hij tegen haar zou kunnen zeggen.

Met knikkende knieën zoende ze hem. Ze zoende hem alsof het de laatste keer was dat ze ooit iemand zou zoenen. En dat was het ook. De laatste zoen met hem voordat de mensheid op uitsterven zou liggen. Ze streelde hem liefkozend en beet af en toe op zijn oderlip om er aan te sabbelen maar erg hard was het niet want ze wou hem geen pijn doen. Ze haalde haar lippen van de zijne af en keek hem met twinkelde ogen aan. ''Dat was ook de bedoeling, my dare..'' Zei Rusine charmant. De zelfde charmanten toon die ze vaker had gebruikt als ze die gene moest in palmen voordat hij een gruwelijk dood in ging. Ze werd nog eens gekust en de zoen die daarop volgde was intiem. Haar bloed bereikte zijn hoogte punt en ze dacht dat ze smolt. Hij liet haar langzaam los maar Rusine liet hem nog niet los. Ze streelde zijn nek en drukte er volgens lieve kusjes op waarna ze afstand nam en hij haar liefdevol aan keek. Ze bloosde toen hij sprak en keek hem verlegen aan. ''Ik zal je nooit vergeten, 016..'' Zei ze met een liefdevolle blik waarna de boel explodeerde en de twee elkaar uit het oog verloorde..

((Is t nu afgelopen? xD))

((Jup denk het wel... of wou jij nog verder xd))

((Ik weet niet veel meer te posten, Jij wel? xD))

((Topic uit dus xd))

((Ok, topic gesloten))