The story of two patients... ~ Rusine & Dexter...

~
...
Hier zal de rest komen te staan wat we hebben geschreven als ik zien heb om 16 pagina's over te schrijven :3
~

~
Jenny's laatste stukje...

Dexter beet op zijn lip. Ook Rusine had de hoop opgegeven. ''Ik weet niet eens hoe je heet, maar we komen er samen doorheen. Ik beloof het.'' Dexters zachte vingers gleden in die van Rusine, om haar een vertrouwd gevoel te geven.
~

Rusine keek op toen hij iets zei, ze wou er iets tegen in brengen maar voelde zijn zachte vingers tegen haar huid aan. Zijn vingers vlochten om die van haar heen. Rusine glimlachtte zwakjes. Ze was hem voor dit gevoel dankbaar. Maar ze wist niet of hij zijn belofte kon na komen. ''Beloof me dat we altijd bij elkaar terug komen, zelfs als we dit niet overleven...'' Zei ze zacht. Ze bedoelde dat ze hem dan zou aantreffen in de tussenwereld want Rusine geloofde niet in de hemel of in de hel. Laat staan god. Nee, ze geloofde in de 4de demensie. Want je ziel zwerfde altijd rond totdat hij een nieuw slachtoffer had zich in te verstoppen. Iets wat sommige wederboorte noemde. Rusine zou haar leven dan heel anders gaan aan pakken dan dat ze ooit had gedaan. Rusine had slechte dingen gedaan en ze mocht blij zijn dat ze het gevecht bij de mafia al had overleefd. Maar nu zat ze hier. Haar oom was vermoord door iemand die niet bij de andere partij hoorde omdat haar ouders hem hadden verlinkt. Haar ouders hadden haar uit handen gegeven en ze hadden haar laten ontvoeren door de labmensen. Ze snoof lichtjes. Ze leunde naar achtere tegen Dexters hoofd aan. ''Dit word geen doktertje spelen voor ons... Want volgens mij zijn wij nu de slachtoffers...'' Zei ze zachtjes. De deur ging openen en 3 mannen kwamen binnen. De één had een ijzere staaf bij zich. Daar werden ze zo mee gebrandmerkt. Rusine slikte en kneep in zijn handen. ''Goh, wat lief! Maar we zullen jullie toch echt uit elkaar moeten halen..'' Rusine snoof en spuugde in de gezicht van de man die dichterbij kwam. ''Ik laat me niet brandmerken als één of andere koe!'' De touwen werden los gemaakt en Rusine greep haar kans maar werd weer op de stoel geduwd en vast gemaakt. Terwijl Dexter van de stoel werd afgetrokken en naar een tafel werd gebracht. Daar werd hij er tegen aangeduwt met zijn buik. Hun nummer werd later aangebracht met de naald. Rusine beet op haar onderlip en keek hem aan. Rusine zag er niet uit. Ze had een tand door haar onderlip en een bloedneus. Overal had ze blauwe plekken. Het was duidelijk dat ze net goed geraakt was.

((Moet ik hieronder reageren of in het bericht ? xD))

Dexter deed nieteens meer de moeite om zich te verzetten. HIj had het prettig gevonden hoe Rusine tegen hem had gesproken. HIj knikte, En glimlachtte. "Dat beloof ik." Zei hij. Ook al had hij moeite met het duidelijk spreken door de morfine, Toch deed hij de moeite. voor haar. langzaam sloot hij zijn ogen, en zonder dat hij het eigenlijk nog mee kreeg, werd hij ruw van de stoel afgetrokken, en tegen een tafel aangeduwd. "Doe wat je wilt. Maar ik zal toch wraak nemen." Gromde Dexter, De hitte van het brandmerk kwam steeds dichterbij, En angstig kneep hij zijn ogen dicht. Hij probeerde niet te schreeuwen, maar toch sloeg hij een harde kreet uit toen de onverdragelijke pijn door zijn ruggenmerg schoot. Het leek wel of het hete staal vast brandde aan zijn huid, In zijn nek. Dexter begon te vloeken, Het deed zo'n verschrikkelijke pijn. Het was gruwelijk. Waarom moest dit hem overkomen? Waarom waren hun geselecteerd? Hij deed een schietgebedje, Dit was het moment dat hij begon te geloven. geloven dat als je ergens voor zou gaan leven, Dat je het wel zou redden. Iemand daarboven zou zijn smeekgebed horen en hen hier uit helpen.. Het kon gewoon niet anders..

(( Nee gewoon er onder...))

Rusine kneep haar ogen dicht maar hoorde zijn schreeuw. Ze deed haar ogen weer openen. ''Laat hem gaan!'' Riep ze. ''Hij heeft jullie helemaal niets gedaan!'' ''Stil jij!'' ''Houd zelf je lelijke smoelwerk dicht voordat ik hem persoonlijk zelf dicht sla!'' Gromde ze. De man lachtte enkel en keek toe met vermaakte ogen hoe Dexter pijn leed. Normaal vond Rusine het ook prachtig om te zien maar ze vertrouwde deze persoon. Ze zatten in het zelfde schuitje. Ze voelde haar handen nog na tintelen. Ze hoorde het geluid van een naald dat in Dexters nek werd gezet. ''Patient 016 is klaar..'' Zei de man met de naald. ''Mooi, dan is nu patient 008 aan de beurt..'' ''En laat me raden wie dat is!'' Snauwde Rusine. De man grinnikte. ''Ik ga dus mooi niet over een tafel heen hangen hé!'' ''En waarom niet..'' ''Ik word liever niet door een pedofiel in me reet gepakt! Daarom!'' Zei Rusine scherp. ''Goed, wat jij wil. Dan zetten we hem toch ergens anders..'' Dexter werd overgepakte en moest op een stoel zitten. Hij werd vastgemaakt met touw en moest toe kijken hoe Rusine pijnleed.De man pakte ruw haar pols beet en Rusine probeerde zich los te trekken maar voelde hoe het hete ijzer haar huid raakte. Ze slaakte een gil uit en tranen sprongen in haar ogen van pijn. Als ze niet vast op deze stoel had gezetten dan had ze hem allang een klap verkocht. Ze wiebelde wild heen en weer maar ze kwam niet los. ''Ik laat jullie branden! Ik zal jullie achter volgen na mijn dood! Reken daar maar op! Jullie komen nooit van me af!'' Waarna ze als een bezettende begon te lachen totdat ze een klap kreeg in haar gezicht. Rusine spartelde en de naald zetten haar nummer neer. ''Welkom, pantien 008 & 016 in jullie nieuwe huis..'' Rusine spuugde. ''Ik al dit nooit zien als mijn thuis, domme koe!'' Waarna ze weer een klap in haar gezicht kreeg. ''Wij komen zo terug... Om jullie naar jullie cellen, ik bedoel kamers te brengen..'' Rusine snoof. Toen ze alleen waren keek ze naar het brandmerk op haar pols. ''Noem me maar 008, Du 008...'' Zei Rusine tegen Dexter met een zwakke glimlach. Dit was misschien één van de laatste keren dat ze hem zou zien. Ze slikte even en een blos verspreiden haar wangen. ''Als we vrij komen gaan we dokter spelen, goed?'' Zei ze met een glimlachje.

Dexter probeerde de pijn te negeren. Hij had eerder zo'n zelfde pijn gevoeld, Dit probeerde hij te ervaren als het nemen van een tattoo. "Klootviolen." Mompelde hij alleen maar, Toen hij werd vastgebonden op een stoel. Hij zag dat Rusine werd neergezet, En kijken zou hij ook. Hij wilde haar niet laten vallen, niet nu. Hij zou haar steunen. Steunen als het nog kon. "Psst." Begon Dexter. "Schuif je stoel hierheen. Of ik kom naar jou toe, Dat is ook goed." Zijn blik stond haast smekend. Hij wilde haar blik nog even zien, Een blik van een eerlijk persoon voordat hij dood zou gaan. En Rusine was een eerlijk persoon. " 016.. Aangenaam.." Zei hij triest, met een diepe zucht.

((Sorry voor korte post, moest tafel dekken enzo hoop gezeik hiero x__x))

((Maak niet uit..))

Rusine keek naar zijn smekende blik en glimlachtte zwakjes. Ze stond op met de stoel onder haar kont kwam ze eigenlijk best grappig vooruit. De andere stoel sleep ze achter zich aan. Ze ging naast hem zitten maar wel zo dat ze elkaar recht aan keken. Ze keek even naar zijn voeten die achter haar waren en daarna naar Dexter. ''Ik zou je hand wel willen schudde maar ik zit vast..'' Zei ze met een zwak glimlachje. Ze keek hem aan, zijn blauwe ogen stonden triest. Was er maar iets wat hem op zou kunnen vrolijken. Ze hield haar hoofd schuin. ''De strijd is pas net begonnen, 016..'' Zei Rusine met een glimlachje. ''We against the world...'' Zei Rusine glimlachend. Zo probeerde ze hem op te vrolijken maar die vrolijkheid zou maar van korte duur zijn. Ze beet op haar onderlip en dacht even aan de net. De rillingen liepen over haar rug. Zijn huid was zo zacht. Zelfs zijn buik was zacht geweest. Ze bloosde lichtjes aan het idee. Ergens verbaasde ze zich er over dat hij niets gevoeld had. Tenminste zo leek het in elk geval. Zou hij wel iets gevoeld hebben? Ze moest het hem maar vragen anders zou ze dadelijk spijt krijgen dat ze het niet had gedaan. ''Uhm, de net hé..'' Vroeg ze. Ze bleef hem aan kijken omdat weg kijken geen zin had vond ze. ''Toen ik je revolver pakte... U-uhm voelde je toen nog iets...'' Toen ze dat had gezegt wou ze zich best wel slaan. Dat was eigenlijk de domste vraag die je kon stellen als je wist dat je dadelijk als voodoo pop werd gebruikt. Ze bloosde meer van schaamte dan van verlegenheid. Niet wetend dat dit misschien de laatste dag was dat ze zou blozen. Want hierna zou ze alleen nog maar pijn hebben...

Dexter keek op naar Rusine. Hij grinnikte, Bij die vraag. Ergens moest hij ook terug denken aan het moment dat het gebeurde. Langzaam knikte hij. "Tuurlijk voelde ik wat." Biechtte hij op. Hij beet kort op zijn onderlip, en wendde zijn blik af. "Je weet in ieder geval mijn zwakke plek." Zei hij met een scheef lachje, Hij probeerde nog een beetje positief te blijven. "Heb je lekker veel aan nu.." mompelde hij nu weer spijtig, en wendde opnieuw zijn blik af. Tuurlijk voelde hij wat, Haar handen, een rilling door zijn lichaam, en een aangenaam gevoel. Iets wat hij best lang niet had gehad. Maar ach, Het was ook lang geleden dat hij een relatie had gehad. "Sst. Ik hoor mensen." Siste Dexter, En schoof zijn voeten onder haar stoel, langs haar benen. "ls ze jou wegnemen, ga ik mee." Besloot Dexter, En keek Rusine serieus aan.

Rusine grinnikte, ''Dan weet je dat goed verborgen te houden...'' Zei ze met een scheef lachje. Ze haalde uiteindelijk haar schouders op. ''Nu heb ik er niets aan, misschien later wel...'' Zei ze en stak haar tong uit. Ze probeerde van deze laatste minuten het mooiste er nog uit te halen. Ze keek Dexter aan toen hij zei dat hij mensen hoorde. Ook zij hoorde mensen. Ze voelde een rillig toen hij langs haar been ging. Ze keek Dexter aan. Ze boog zich naar hem toe. ''Schrik niet alsjeblieft. Maar voordat ik dood ga wil ik ooit nog met iemand gekustd hebben...'' Zei ze eerlijk waarna ze haar lippen bevochtigde. Want Rusine werkte dan wel voor de mafia maar ze had nog nooit iemand gezoend. Ze boog zich voor over en liet haar lippen op die van hem rusten. Toen de deur openen ging haalde ze rustig haar lippen van de zijne af. Ze keek hem aan met twinkel ogen. ''Mijn laatste wens is in vervulling gegaan, nu ben ik er klaar voor...'' Zei ze vast beraden. De man moest bijna een traantje weg pinken en hoesten even. ''Ik kom je naar je kamer brengen, 008...'' Rusine keek de man aan. Deze was onzekr dat zag ze aan zijn schouders. Blijkbaar geen harde kerel. ''En wat als ik niet mee ga?'' ''Dan geef ik je nog 2 minuten en dan komt de beveiling je halen...'' Rusine trok haar wenkbrauw op en knikte. ''Nou, ik zou zeggen, ga ze maar halen want ik ga niet vrijwillig mee...'' De man knikte enkel en liep de deur uit en deed deze weer dicht. Rusine zuchtte, ''Nog 2 minuten te gaan voordat ik officeel een proefkonijn ben..'' Zei ze triest waarna ze Dexter aan keek. Ze hield haar hoofd schuin en glimlachtte. ''Heb jij nog wensen voordat je sterft?'' vroeg ze rustig. Rusine's wens was misschien bizar geweest maar wat wilde je anders van een meisje verwachten die nog nooit iemand had gekust.Haar wens was in vervulling gegaan dus nu kon ze gaan.

Dexter glimlachtte liefjes. Zijn blik was gericht op haar handen, Hij wist niet zo goed wat hij moest zeggen. Toen ze vertelde dat hij niet moest schrikken, keek hij verward op. "Wat bedoel je.." Maar voordat hij zijn zin af kon maken, voelde hij haar zachte lippen op de net zo zachte lippen van Dexter. Hij glimlachtte kort, En sloot voor een moment zijn ogen. Hij keek de man die hen stoorde haast vuil aan, "Kom ik ook jouw kamer binnen vallen als je ligt te neuken? Nee. Oprotten dan." Vloekte Dexter en keek haast duivels richting de man.En al snel verdween de man. Alhoewel, De twee zaten nog steeds vastgebonden aan hun stoelen. "Ik wil dat je nog een keer je ogen sluit." Vroeg Dexter bijna smekend, En had zijn hoofd al een beetje gekanteld. Nog een kus. Dan was hij blij, Dan had hij toch ooit gevoelens gedeeld met een meisje.

Rusine lachtte stilletjes waardoor er een kuiltje in haar wang ontstond. Blijkbaar vond hij het niet eens erg dat ze hem net had gekust. Haar eerste kus. Toch had ze er iets anders bij voor gesteld. Iets romantisch misschien? Maar wat verwachten je anders als je vast gebonden op een stoel zat. Zo romantisch kon het dan niet echt zijn. Maar het gevoel was geweldig geweest. Haar lippen tintelde en haar hart sloeg nog steeds sneller. Het was alsof haar bloed kookte en op punt stond om als lava uit te barsten. Ze keek hem met haar haast zilveren ogen aan. Ze sloot uiteindelijk haar ogen. Een beetje zenuwachtig tuiten ze haar lippen een beetje. Wachtend op wat hij ging doen. Als je Rusine nu zag zou je niet denken dat ze voor de mafia had gemerkt en ze al meerdere moorden had gepleegt. Maar dat kwam echter omdat haar onschuld naar boven was gekomen sinds hij haar hand had vast gepakt. Misschien wel eerder? Haar masker was als de sneeuw voor de zon verdwenen toen ze hem voor het eerst aan had geraakt. Het voelde zo warm. Ze probeerde uit de laatste 2 minuten er nog het beste uit te halen voordat ze dadelijk misschien voor altijd van elkaar gescheiden werden.

Dexter sloot zijn ogen, en drukte zijn zachte lippen op die van haar. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij wilde haar gezicht aanraken, Maar dat ging niet. Hij wilde haar omhelzen, Maar ze zaten vast. Hij wreef zijn voet kort langs die van Rusine om haar toch nog te kunnen aanraken. En de kus werd nog niet geëindigd. Het voelde te vertrouwd, Tenminste, Eigenlijk was het heel gek. Want het enige wat hij van haar wist, was haar patiëntennummer. Het was zo gek. Ach, Wat kon het hem nou schelen ook.. Voor een moment stopte hij de kus, Maar hij bewoog zijn gezicht niet ver dat vanaf die van haar. "Volgensmij is het nu afgelopen. Denk je ook niet? Een mooi sprookje om in gedachten te houden." Zei Dexter met een zwakke glimlach en drukte een liefkozend kusje op haar lippen, Waarna hij zich weer achterver liet zakken in zijn stoel. Zijn houding was moedeloos, En het leek bijna alsof er tranen over zijn wangen gleden. "Het brandt. Mijn nek." Zei Dexter plots. "Maar dat gaat zo wel over.." Mompelde hij weer, net zo triest..

((Ze worden toch ook nog gebruikt als expirimenten enzo?))

(( Jaa, als een soort proefkonijnen dus ))

Rusine voelde zijn zachtte lippen op die van haar, haar bloed bereikte zijn kookpunt. Haar hartslag was te horen vanuit haar keel. Haar maag draaide zich 3 keer om en haar hart stond op exploderen. Ze keek hem aan toen het stopte bijna smekend. Maar ze knikte uiteindelijk. ''Ooit zullen we ons sprookje voort zetten als we hier uit zijn, beloofd..'' Zei ze hoopvol. Rusine was wel meer pijn gewend dan een brandmerk. Ze had namelijk 2 scar tatoeages. Ze glimlachtte lichtjes verschoof wat met haar stoel. Ongemakkelijk kwam ze bij zijn oor. ''Mietje...'' Fluisterde ze teder in zijn oor waarna ze een kus op het brandmerk drukte. Ze leunde iets naar achtere en kuste zijn wang waarna ze op hield. Ze keek zwijgzaam voor zich uit en sloot uit eindelijk haar ogen. Wetend dat dit de laatste gelukkige herringeringen zouden zijn. De deur vloog openen en 4 gespierde mannen kwamen binnen met het onzekere kereltje. Rusine keek Dexter aan. ''We komen hier samen uit..'' Fluisterde ze waarna ze werd los gemaakt en werd meegesleurd naar haar cel waar ze moest wachten op alle ellende die ging komen. Haar witte jurk die aanduiden dat ze een patient was golfde met haar mee. Rusine bewoog op alle ellegantie die ze had want ze liet zich net meer kennen en daarbij was ze gelukkig. Haar wens om ooit iemand te kussen was in vervulling gegaan..

Dexter kneep zijn ogen samen toen hij een kus op het brandmerk voelde. Het prikte, Maar echt pijn deed het niet. De mannen kwamen binnen, En Dexter zijn hart leek voor een moment te stoppen. Nu zouden hun wegen scheiden. Alsof Dexter de Romeo van Rusine was, En Rusine Julia, Keek hij hoe ze weg werd gevoerd. Het deed hem gewoon pijn. Hij wist niet wat hij nog moest zeggen.. Het was over. "Goed, Eerst m'n huid verpesten, Dan m'n privacy schenden, Dan m'n hart breken, Dan m'n laatste herrinerring verzieken. Wat komt er nu? Kom maar, Ik kan het wel aan." Zei Dexter met een grommende ondertoon en keek stug voor zich uit. De mannen lachten alleen maar schamper. "FIjn, Zo'n sentimenteel kereltje." Momeplde een van de kerels, die Dexter beet pakte. "Laat me verdomme los!" Schreeuwde Dexter en hij maakte een bijtbeweging naar een van de mannen. De man lachtte. "You go tiger." Dexter zijn haren werden van achteren beetgepakt en naar achteren getrokken zodat hij geen kant op kon. "Wat ga je nu doen, Mislukte Romeo?" Siste de man gemeen in zijn oor. Dexter gromde. "Als je me nu niet heel snel loslaat.. " Gromde Dexter, Zijn blik stond vol woede. "Wat ga je doen? Je liefje roepen?" Dexter begon wild met zijn benen te schoppen, Maar hij kon geen kant op. "Ik ruk je zielige ballen eraf!" Schreeuwde Dexter, maar een bonzende hoofdpijn van de morfine maakte hem zwak. "Fuck.." Hij liet zich moedeloos in de stoel zakken, maar als ze hem los zouden maken.. Zou hij compleet tekeer gaan. "Doe je oogjes alvast dicht, 016." Werd hem toegefluisterd, Weer een dosis morfine stroomde in zijn aderen. Want ze hadden nu wel door, dat als hij niet werd verdoofd, dat ze geen kans hadden om hem op de grond te krijgen..

Rusine liet zich meevoeren. Verbijsterd keek ze naar de patienten die al in hun cellen zatten. Sommige hadden gegeens haar. Ze zaggen er uit alsof ze 5 chemokuren achter elkaar hadden gehad. De wallen onder hun ogen, die aderen. Het was gewoon griezelig. Ze rilde en keek even naar achtere waar ze Dexter nog zag zitten naar haar kijkend het deed pijn. Ze beet op haar onderlip en de deur sloot. Het was een lange weg en uiteindelijk werd ze haar cel in gebracht. Ze duwde haar in haar cel en sloten de deur nadat ze haar hadden losgemaakt. Als eerste viel ze de deur aan die op slot zat. Vervolgens keek ze de witte kamer rond. Er stond een stoel, een wc en een bed. Alles was wit. Verblindend wit. Moedeloos liet ze zich op het bed zakken. Denkend aan Dexter. Die ogen. Het was gewoon pijnlijk om er aan te denken. Ze keek naar de wasbak met spiegel. Ze grinnikte om wat ze zag. Ze zat onder het bloed en de blauwe plekken. Ze stond op en waste het opgedroogde bloed van haar gezicht. Ze zuchtte en wachten af.

het duurde niet lang of er kwam iemand binnen. Ze staarde die gene aan, in de hoop dat het 016 was. Haar blik werd harder toen ze zag wat die gene bij zich had. Naalden, verband, mesjes. Begon de pret nu al. ''We gaan nu enkel wat informatie bevestigen. Zoals je bloeddruk, ect.'' Rusine beet op haar onderlip. Ze schudde haar hoofd maar werd ruw vast gepakt. ''Laat me los!'' ''Laat haar los..'' Zei de man. ''Ga zitten, ik beloof je geen pijn te doen..'' Rusine ging zitten, bloed druk opmeten was toch niet zo geheel erg of wel.

Het uurde lang maar uiteindelijk had hij alles. Met moeite had hij het voor elkaar weten te krijgen om haar bloed te prikken waardoor ze knock-out was gegaan. Toen ze ontwaakte was alles zo wit om haar heen dat het pijn deed aan haar ogen. Hoe laat was het? Er ging geen klok. En minuten tellen had geen zin meer. Er was ook geen raam waardoor ze naar de zon kon kijken. Ze kwam overeind en streek haar haren uit haar gezicht. Ze zag dat er eten was neergezet. Ze had dus lang gelegen. De pret zou dus zodadelijk beginnen, ze had zo'n voorgevoel dat dit alles niet goed af zou lopen...

Dexter was ontwaakt in zijn cel. Hij keek gedesorienteerd om zich heen, Alles was wit.. Hij moest er van rillen. Alsof hij in een gevangenis zat. Hij slikte, maar zijn keel was ontzettend droog. De pijn was weer sterker geworden in zijn nek, hij zuchtte diep. Hopelijk zat 008 aan de overkant ofzo.. Of naast hem? Hij wist het niet. met moeite kroop hij over de grond naar de kant van de cel, Waar hij moeilijk doorheen kon kijken. Hij voelde zich net een geisoleerde rat.. Achter glas, Want dat was waar hij zat. Waar was ze? Kon hij haar zien? Zo ver hij kon kijken niet.. Hij hoorde al snel voetstappen, En twee sterke mannen kwamen aan de achterkant naar binnen. "Zo zo schone slaapster. Heb je je liefje al terug gevonden?" Zei een van de twee met een brede grijns. Een van hen had zo'n apparaat in zijn handen om bloeddruk op te meten. "Raak me met een vinger aan en ik breek hem.." Siste Dexter, maar opstaan kon hij niet. Hij lag moedeloos op de grond, Het enige wat hij wilde, waren die lieve lippen weer op de zijne..

((Moet slapen x__x Weet je al of we morgen de hele dag vrij hebben? ben zo weer online op ipod, dus post dan wat korter (: xxx ))

(( staat nog niet op de website T.T and oke (: ))

Rusine ijsbeerde door haar kamer heen, wat moest ze doen. Ze had geen wapens. Ze had helemaal niets. Alles was haar afgenomen. Ze liep naar de deur die van glas was gemaakt en legde haar handen er tegen aan. Aan de overkant zag ze hem. Haar hart begon sneller te slaan en zag ook dat er twee mannen waren. Ze beet op haar onderlip. Ze bleef naa hem kijken. In de hoop dat hij haar zo zien. Ze zat tegen over hem. Dat was dan wel weer iets positiefs. Ze zuchtte toen hij haar niet op leek te merken en liet zich zakken bij de glazen deur. Daar zou ze blijven zitten totdat hij haar zag. Ze legde haar hoofd tegen de muur en staarde naar wat er gebeurde... Hoe kon ze nou ooit vergeten wat er was gebeurd. Ze keek de gang door en zag een labrat met een patient die zonder moeite mee ging. Een rilling ging door haar heen. Ze zaggen er zo ziek uit, alsof ze elk moment van hun stokje konden gaan. Zou zij ook van haar stokje gaan. Het duurde niet lang of ze zag een kar met lakken er over heen weg rijden. Een vrouwelijk arm bunelde levenloos over het lakken vandaan. Rusine slikte. De vrouw was dood.

Dexter keek de man haast angstig aan. Hij had een naald bij zich. Opnieuw keek Dexter om zich heen. Daar zat ze! 008. Hij had allang geen aandacht meer voor de mannen en kroop naar de glazen deur. Zijn handen rustte hij op het glas, maar zijn gezicht trok wit weg toen hij de dode vrouw zag. Dexter slikte. Deze mensen maakte hem misselijk. Kotsmisselijk! Hij schudde zijn hoofd, dit kon toch niet waar zijn?! Zijn hartslag nam toe en ook de twee mannen merkte dat hij in paniek raakte. "016, geen paniek." dexter lachtte schampachtig. Geen paniek? Nog even en hij werd gestoord. "Is dit wat jullie willen? Huh?! Zijn jullie nu blij?!" dexter probeerde uit te halen naar de minst sterkste van de twee, maar de ander greep hem vast bij zijn armen en bracht een naald in zijn ader om bloed te prikken. Dexter kneep zijn ogen dicht en zakte opnieuw in elkaar. Hij was er geweest..

Rusine had wel meer dooie gezien maar die hand maakte haar misselijk. Ze keek woedend naar de gene die de kar vooruit duwde. Deze bleef staan en grijnsde enkel Hij hief het doek een stukje op en Rusine ogen puilde zowat uit. De vrouw had grote zwarte ogen die haar hongerig aan keken. De ogen van de vrouw rolde heen en weer en haar tanden waren zo scherp als die van een mensenhaai. Ze had nog enkele haren over. De vrouw was nog niet dood. Rusine slaakte een gil toen de vrouw bewoog en naar haar hapte. Ze dook in elkaar en kneep in haar arm om wakker te worden. Toen ze weer op keek lag de doek weer over de vrouw heen. Rusine was nog nooit zo bang geweest als de net. Ze trok haar laken van het bed en sloeg deze om haar heen als bescherming. Ze keek toe hoe Dexter te keer ging. Ze was blij dat hij zelf de vrouw niet had gezien. Maar Rusines angst was al te ruiken van af een kilometer. Ze beet hard op haar onderlip en schreeuwde toen Dexter knock out ging van het bloed prikken.

((Skip ofzo?))

((Ja is goed hoor, )))

Dexter schudde zijn hoofd. Weer die hoofdpijn. Zo snel als dat hij bij zijn bewustzijn kwam, keek hij naar de overkant. Was ze er nog? Ja.. Gelukkig. Zo zou het beginnen. 008 zou eerder zijn. Hij slikte, en beet op zijn lip. Hij klopte op het glas, om haar aandacht te trekken. Toen hij die aandacht eenmaal had, maakte hij een kruis met zijn handen, hij tikte zijn hoofd, linker en rechter schouder, en zijn borst aan, om te laten zien dat hij de hoop nog niet opgegeven had. Hij geloofde in elk geval nog ergens in..En 008 moest ook volhouden. Kosten wat het kost.

Rusine had lopen wachten tot Dexter bij kwam maar was ondertussen in slaap gevallen. Toen ze bebonk hoorde op het glas keek ze Dexter aan en glimlachte naar hem. Ze drukte haar vingers tegeb het glas aan en maakte een hartje. het was misschien kinderlijk maar dat maakte haar niets uit. Ze keek de gang door en zag ze al aankomen. Haar ogen iets angstig toen ze de deur openen deden. ''Zo, je heb je liefje dus gevonden..'' Rusine gromde toen ze overeind werd getrokken aan haar haren. ''Mee komen, jij bent de volgende..'' Rusine spartelde, schopte om zich heen toen ze haar vast grepen en liet zich mee sleuren. Ze gleden haar vingers op het glas van dexter en keek hem aan alsof ze wou zeggen dat alles goed zou komen. Ze werd een kamer ingesleurd en even later werd ze vast gebonden aan een tafel met strakke riemen.

Ze gilde het uit van de pijn toen de 4de naaldin haar werd geprikt. Ze spartelde wild tegen en spuugde meerdere malen in iemands gezicht. De vloeistof had een pijnlijke werking. Ze was lijkbleek geworden maar haar huid lek wel te koken. Alsof ze elk moment kon ontploffen. Ze gilde en spartelde en werd soms geslagen om haar bij bewustzijnde te houden. Tranen gleen over haar wangen van pijn. Het duurde 2 uur voordat ze werd los gemaakt. Ze was zo slap als een lappe pop. Haar benen werden letterlijk meegesleept en zij werd letterlijk mee gesleurd. Ze kon niet meer, ze ha zoveel pijn. Ze werd in haar cel gesmeten en Rusine zakte als een pudding in elkaar tegen het raam aan. Haar grote bijna uitpuilende ogen keken hem aan. Het was net alsof ze harddrugs op had en zwaar verslaafd was alleen de wallen miste nog en daarbij ook het dunne lichaam maar voor de rest... Ze knipperde een paar keer en keek moedeloos naar buiten.

((Euuhm, Zit nu op school.. Maar, Moet ik jouw laatste post hier over schrijven?))

{{ Ja graag xd en daar onder je eigen stukje :3 }}

Rusine schrok van wat hij deed en keek naar zijn borst, Haar hart klopte sneller. Ze veegde het bloed uit, ze was bijna niet meer te zien, heel wazig. In het bloed schreef ze; Are you allright? Het antwoord was al duidelijk maar ze moest het weten.

---

Dexter veegde nu ook zijn text uit. Hij hoefde niet na te denken over wat hij ging schrijven. 'Not without you.' De laatste letter had een uitloper, Zijn hand legde hij op het gkas, en langzaam gleed deze naar beneden. Je kon wazig zien dat hij hopeloos was.. En huilde.

--

"I love you" Vormde haar lippen en veegde het bloed uit zodat ze te zien was.

--

Dexter keek op. Daar zat ze; Rusine. Een zwakke glimlach verscheen op zijn gezicht en beide handen legde hij op de ramen. Een grote kerel kwam voor het raam staan, en keek bijna uitdagend naar Dexter. Hij had een vermaakte grijns op zijn gezicht. Het was maar goed dat Dexter de man niet kon verstaan.. Want als hij zou horen wat hij zei, zou hij gek worden. Dexter stak zijn middelvinger op en haalde met zijn handere hand een vinger langs zijn nek alsof hij wilde zeggen dat hij zijn keel eraf zou snijden, Van die man dan. Daarna greens Dexter als een psychopaat. "Die kerel is een freak.." Mompelde de man, en keek benauwd naar de overkant. Beide ramen zaten onder het bloed.. Hoorde dit wel bij het contract..? Dexter begon in zijn kamer rond te lopen. Hij had iets nodig, Iets wat hij bij zich kon houden. Want hij had niets. Ergens in de hoek merktte hij een oud, houten voorwerp op. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes, en hield zijn hoofd schuin. Hij was compleet gehersenspoeld. Langzaam knielde hij neer naast het voorwerp, en toen hij er achter kwam wat het was, pakte hij het tussen beide handen met trillende vingers. Een houten kruis. Waarschijnlijk van de persoon die hiervoor in de cel had gezeten..

Rusine keek naar de man en snoof. Ze kon liplezen en wist precies wat hij zei. ''Wel mijn freak..'' Fluisterde ze zacht waarna ze naar het raam keek waar hij verdwenen was. Ze beet op haar onderlip en keek de kamer rond. In de hoek zag ze een scheurtje zitten. Ze kroop er op handen en voeten naar toe en scheurde het behang eraf. Ze keek toe naar de houten plank en schoof hem weg. Er was een gat. Net groot genoeg om door heen te kruipen en te verstoppen als ze zich zelf opvouwde. In het gat zat een doosje. Nouja, doosje. Het was een klein houten kistje in dit kistje lag een foto, een ketting en een scheermesje. Haar ogen glinsterde toen ze het scheermesje zag. Een wapen! Gretig pakte ze het scheermesje vast en deed de plank er weer voor. Het behang deed ze zo goed als mogelijk was er voor en schoof de stoel er ook voor dat het minder op viel. Daar begon ze het mesje eruit te halen en te vervormen tot een klein mesje. Ze grijnsde breed toen het na enkele minuten klaar was. Ze verborg het meisje tussen haar decollatee. Daar zouden ze nooit zoeken. Ze kroop weer terug en keek naar het slot. In de hoop dat ze kon ontsnappen maar het was een code slot. Ze kon onmogelijk haar code in typen als ze die te weten was gekomen van uit haar cel. Ze beet op haar onderlip en zuchtte. Ontsnappen werd hier onmogelijk gemaakt.