Alone on the earth...

De lucht was erg ijdel en donkere wolken hingen in de lucht. ''Jazz kom in de auto, het gaat zo regenen.'' Zei Alex maar Jazz luisterde niet. Te diep in haar eigen gedachten. ''Jazz!'' ''Hé, wat?'' ''Kom je de auto in?'' Jazz schudde haar hoofd van nee en keek weer voor zich uit. ''Alex, we zitten hier al uren maar er komt niemand. Al 5 maanden niet. Waarom zijn we hier nog in godsnaam.'' Alex zuchtte. ''Ik weet zeker dat er vandaag iemand komt.'' Jazz snoof. ''Dat zeg je elke keer..'' ''Nou, ik geef de hoop niet op.'' ''Nee, dat heb ik gemerkt..'' Zei Jazz en rolde met haar ogen. ''Jazz, alsjeblieft. Het enige wat we nog hebben is dat oké.'' ''Nou, we hebben elkaar en sam..'' Alex keek even achterom. Een grote herdershond keek met zijn bruine ogen naar Alex. Alex knikte. ''Ja, maar toch. Laten we maar wachten oké... voor het geval dat.'' ''Oké..'' Zei Jazz mompelend en keek voor zich uit. Ze gleed uiteindelijk van de motor kap af. ''Hé! Waar ga je heen..'' ''Stukje lopen...'' ''Komt niets van in.'' ''Wie houd me tegen, jij?'' Zei Jazz met een lachje. ''Maak je geen zorgen, ik kan voor me zelf zorgen..'' Zei jazz waarna ze begon te wandelen. Af en toe keek ze naar beneden maar bleef vooruit lopen. Uit het zicht van de auto ging ze zitten. Haar benen bungelde over de kant van de pier en Jazz sloeg een zuchtje. Zou er ooit iemand komen? Misschien waren Alex en zij wel de enige?

Het was net zo stil als altijd. Alsof het niets was, liep Dexter met zijn revolver in zijn hand, gewoon bungelend naast zijn lichaam. Af en toe draaide hij hem om zijn vinger. Nadat een druppel zijn neus had geraakt gromde hij, en keek verward omhoog. "Regen. Fijn! Kan het nog erger?" Zijn armen zaten onder de oliesmeer, hij had weer lopen kloten met zijn scooter. Ook een veeg over zijn linkerwang kon niet missen. Al gauw begon het te stortregenen, en met een stikchagerijnig gezicht staakte Andrew met het lopen. Als een verzopen kat met een omgekeerde glimlach stond hij daar. Zijn revolver schoot als een razende in een aanvallende houding toen hij beschaving zag. Zijn ogen werden groot. "Dat meen je niet." Maar hij moest scherp blijven! Als hij zijn dekking liet vallen, kon het zijn dood zijn. Maar wat, Wat had Dexter eigenlijk te vrezen? Als hij werd aangevallen door zo'n mormel vocht hij twee keer zo hard terug. Het was alsof hij immuun was voor het virus. Want besmet, was hij eigenlijk toch al? Voetje voor voetje schuifelde hij verder over het open gebroken asfalt, waar intussen onkruid uit gegroeid was. Zijn pistool maakte het gevaarlijke geluid van het magazijn draaien, dat betekende dat het ding nu elk moment een kogel door de lucht kon laten suizen, als Dexter dat wilde. Dexter snoof. Het was geen mutant. Dat kon Dexter nu wel zien. Als het een mutant was geweest, Stond Dexter nu niet nog op twee voeten. Op een paar meter afstand liet hij zijn wapen zakken, en hief zijn armen op, om te laten weten dat hij geen kwaad wou doen. Hij was verbaast. Maar het laten merken deed hij niet. Op zijn gezicht was af te lezen dat hij het uiterlijk van het meisje probeerde te analyseren. Rode haren, vuurrood. En haar amber bruine ogen maakte haar apart. "Wie ben je, Wat doe je hier? Ben je met anderen? ben je menselijk..?" Vroeg Dexter uit voorzorg. Je wist maar nooit. Zijn handen, nog steeds opgeheven in de lucht.

Jazz staarde leveloos voor zich uit. Ze was te diep in gedachten om ook maar iets te horen. Ze keek voor zich uit en voelde hoe enkele regendruppels naar beneden vielen. Ze keek even omhoog naar de donkere wolken maar zweeg. Ze beet om haar onderlip en slaakte een zucht toen ze weer voor uit keek. Alles was zo vreemd. Zo anders dan vroeger. Ergens moest ze blij zijn dat ze nog leefde. Ze zijn zijn blauwe ogen nog voor zich die haar bezorgd maar vooral verbaasd hadden aangekeken. Na anderhalf jaar had ze een mens gezien. Een jongen die voor haar zorgde en zij later als broertje was gaan beschouwen. Alex was nooit echt alleen geweest. Alex had Sam die nu 3 jaar oud was. Die hond was net een klein broertje voor haar. Ze schrok op toen ze iets hoorde en gooide een werpster die nog net zijn hoofd miste waarna schittig Dexters kant op keek. Maar deze was net zo schittig als haar. Haar bruine ogen keken hem onderzoekend aan. Hij leek niets te mankeren want zijn huid was nog in contact en zijn aderen kwamen nog niet naar boven. Zijn zwarte sluiken haar hing voor zijn gezicht en de oliesmeer vlekken zatten overal. Waar had die knul wel niet gezetten? De jongen was gewapend maar zijn ook. Ze snoof en keek hem doordringend aan waarna ze op stond. Haar hand bij haar binnenzak waar haar revolver zat. ''Wie ben jij?!'' vroeg ze eerst waarna zij een stortvloed van vragen over zich heen kreeg. Jazz grimaste. ''Ik ben Jazz, maar wie ben jij?!'' vroeg ze een beetje brutaal. ''Jazz weg daar!'' Jazz keek achterom en zag Sam en Alex al. ''Het is al goed, Alex.'' ''Niets goed! Weet je wel hoe ongerust ik was?!'' Jazz rolde met haar ogen en keek Dexter aan. ''Dit is Alex en dat harige ding is Sam.'' Sam keek schittig naar Dexter en stond in aanvals positie. ''Als je het wil weten, wij zijn de enige hier..'' Zei Jazz. ''Waar was je verstopt? We hebben overal lopen zoeken naar overlevende, we hebben zelfs gesproken op de radio verkwenstie's dus waar was jij?!'' De vraag of de menselijk was beantwoorden ze niet. Dat was volgens haar wel duidelijk vond ze. Alex kwam naast haar staan en knikte naar Sam die vervolgens naar Dexter liep en aan hem begon te snuffelen. Hij gromde lichtjes maar liep vervolgens terug naar Alex waar hij ging zitten. Dit was een teken dat het veilig was. Jazz daar in tegen twijfelde nog steeds. Waar had die gozer uitgehangen? Hij kon hier toch niet in de buurt zijn geweest? Waarom negeerde hij dan de radioverkwestie's. Wou hij niet overleven? Ze snoof en keek hem aan. Normaal was Jazz wel aardig en spontaan maar in tijden als deze moest je voorzichtig zijn. Ze keek even opzij naar Alex die de jongen eens goed bekeek. Alex liep op hem af en liep een rondje om hem heen. ''Hoe heb je dat vol gehouden? De meeste bezwijken onder het virus maar jij? Jij niet? Hoe is dat mogelijk...'' Zei Alex en keek hem wat verbijsterd aan. Als Jazz zich in de schoenen van Dexter bevond zou ze zich nu echter ongemakkelijk voelen maar ergens kon het haar niets schelen.

Dexter liet zijn revolver zakken in de huls ervan, die om zijn riem hing. "Dexter. Waarom ik het heb volgehouden?" Voor een moment was hij stil. "Injecties. En ik heb een vermoeden dat er nog iemand rondloopt." Voegde hij er aan toe. Deze nacht had hij iets opgevangen. Het was waar, de radio oproepen had hij genegeerd. Maar wat als het een val was? Dan was hij er bij geweest. "Ik had nooit gedacht dat jullie achter die radio omroepen zaten. Want weet je waarom? Omdat je op je hoede moet zijn. Die afschuwelijke beesten worden steeds slimmer. Je weet maar nooit." Vertelde hij eerlijk en voor een moment had hij een mysterieuze, maar kalme blik in zijn ogen. Ergens kon je aan hem zien dat Dexter niet compleet gezond was. Maar waar dat aan lag, kon je niet vertellen. Want zo'n bleke huid, was niet bepaald gezond.
"Zeg, Kunnen we niet ergens anders babbelen? Over ongeveer.." Dexter wierp een nonchalante blik op zijn pols, waar een mooi zilveren horloge aan zat. "Over ongeveer 26 minuten gaat de zon onder en zijn we prooi. S'nachts zijn ze wild." Dexter knakte zijn nek en maakte kort een vuist van een van zijn handen.

Jazz keek Dexter aan. Ze trok haar wenkbrauw op. Ze keek naar Alex. Alex keek Dexter rustig aan. ''Ik kan de oproepen gemakkelijk plaatsen aangezien het nog licht is als wij hier zijn. Maar je heb gelijk. Ze worden steeds slimmer.'' Zei Alex op een kalme toon. Jazz keek Dexter nog steeds aan. Heel doordringend alsof ze iets zocht waarmee ze zijn uiterlijk kon verklaren. Alex keek even naar Jazz en richten zich vervolgens weer op Dexter. ''Maar je zei dat er nog iemand rond liep? Hoe bedoel je dat? Bedoel je één van of een mutant?'' Jazz keek niet op of om. Ze bleef staren naar Dexter. Er was iets vreemds aan hem. Iets wat ze niet vertrouwde. Toen hij zei dat het zo donker werd keek ze op haar eigen horloge. ''24 minuten en 54,53,52 seconde..'' Zei ze kalm. Ze keek naar Alex die haar toe knikte. ''We gaan.'' Hij draaide zich om en liep naar de auto. Sam dribbelde achter hem aan. ''We gaan naar ons huis, als je wil kan je mee maar ik denk dat je dan op de bank moet slapen of je gaat nu...'' 'Nee hij gaat mee met ons. Des noods gaan we naar zijn huis want ik laat geen mens meer alleen achter.'' Jazz rolde met haar ogen. ''Ja stel dat hij een pop zal aanzien voor een mens...'' ''Jazz! Schiet op!'' ''Kom al..'' mompelde ze en liep achter hem aan. Maar erg blij was ze er niet mee dat ze achter hem aan moest als een hondje. Ze ging achterin de auto zitten zodat Dexter naast Alex kon zitten. ''We praten onderweg wel verder, het is niet veilig hier...'' Zei Alex en opende de deur. Jazz snoof lichtjes. ''En ik dacht dat wij die beesten gingen afschieten vandaag..'' ''Plannen zijn veranderd.'' Zei Alex ruw. ''Nou stap in!'' Zei Alex vlug tegen Dexter.

Dexter knikte. Hij vond het prima om binnen te zijn, al wist hij dat hij niet echt een groot gevaar zou lopen als hij buiten zou blijven. "Nee. Een mens." Zei Dexter toen. Nadat Alex hem bijna had gecommandeerd dat hij in de auto plaats moest nemen, verplaatste hij zich wat ongemakkelijk in de auto van het kibbelende stel. Dexter ademde erg diep in en sloot kort zijn ogen. Even was het stil, de motor werd gestart en het enige wat te horen was, was het geronk van de motor. Maar die stilte werd al snel verstoord door Dexters zware, maar charmerende stem. "Ik wil jullie niet tot last zijn.. Maar.. Kan ik douchen bij jullie thuis?" Zei hij met een schaapachtige grijns en wat ongemakkelijk krabde hij op zijn achterhoofd. Even gluurde hij achterom, om te kijken waar dat meisje was gaan zitten. Hij had deze twee mensen nu al weten te analizeren. Hoe ze in elkaar staken. En hierdoor wist hij, dat het beter was om zijn geheim ook geheim te houden. Misschien was het beter om het maar later te vertellen, Als ze vrienden zouden worden.

Alex gaf hem niet de kans om zijn riem om te doen. Hij starten geluid de motor die begon te brullen. ''We moeten maar eens een auto beroven van zijn bezine morgen.'' Jazz reageerde niet. Ze was echter namelijk beledigd dat ze niet op jacht gingen. ''Jazz?'' ''Jaja,'' Zei Jazz. ''Doe wat je wil want wat ik wil doen we toch nooit.'' ''Hé, Jazz doe nou niet zo. Morgen gaan we op jacht oké?'' ''Best!'' Zei Jazz met haar armen over elkaar geslagen. Alex zuchtte en reed in volle snelheid weg. Hij zweeg terwijl ze langs de winkels reden en keek pas van de weg op toen Dexter iets vroeg. ''Ja hoor, dat kan...'' ''Jazz komt je dan wel vrijgezellen...'' Zei Alex met een grijns waarna hij metteen een schop voelde omdat Jazz het niet zo grappig vond en tegen zijn stoel aan trapte. ''Pas maar op of ik geef Sam bonen vanavond en ik laat je met hem in de bezemkast slapen..'' Zei Jazz geirriteerd terug. Alex grinnikte. ''Niet als ik jou eerst op sluit..'' ''En wie neem je daar voor mee? Sam?'' Alex grinnikte. ''Ik laat het wel aan onze gast over wat er met jou gebeurd..'' Jazz schudde met een grijns haar hoofd. Alex was af en toe erg maf maar het was een goede jongen met een hartje van goud. Jazz keek weer naar buiten en zag hoe hun straat in zicht kwam. De hekken die onder stroom stonden waren al te zien.

Dexter schudde grijnzend zijn hoofd. "Jullie zijn niet te geloven." Hij had het gesprek half gevolgd, hij had niet echt de fut meer om wakker te blijven. Al anderhalve dag had Dexter rondgelopen in de straten, En zelfs tot twee keer toe aangevallen door die mormels. Hij had daar krabwonden aan overgehouden in zijn nek, Maar een kogel door de kop van de gemuteerde had het gevecht afgerond. Dexter zuchtte, en rekte zich even uit. In de verte zag hij een groot gebouw, en het bleek zwaar beveiligd te zijn. Even keek hij zijn ogen uit. Een keer dat hek aanraken, en Dexter zou dood zijn. Hij slikte en keek even naar zijn handen. Ze zaten vol met het oliesmeer, war hij had gezeten, was een groot raadsel. De auto werd gestopt en Dexter opende de deur van de wagen, om vervolgens uit te stappen. Dexter was eigenlijk vrij lang, als je er op ging letten. Maar dat was nu niet belangrijk. "Zo zo, Jullie hebben overal aan gedacht.." Begon Dexter toen, en vol bewondering bestudeerde hij het gebouw dat mutant-proof was gemaakt. "En bepaald klein is het ook niet." Zei hij half lachend en streek zijn haren uit zijn gezicht.

{{ wat vind je van rusine :3 }}

Jazz keek Dexter aan en stapte uit. ''Wen er maar aan..'' Zei ze met een grijnsje waarna ze uit stapte. Jazz had de eerste keer met grote ogen toe gekeken. ''Mijn ouders werken in de kerncentrale waar exprimenten werden gedaan met giftige stoffen. En dat verdiende goed en nadat ze beide om het leven kwamen heb ik van dat geld een huis en de andere voorzieningen gekocht en later dingen uit de winkels gewoon mee gepikt. Was best handig..'' Jazz deed de portierdeur dicht en drukte de code in. Waarna de hekken openen gingen. Alex reed naar de Garage en Jazz liep het terrein op. Toen Dexter eenmaal op het terrein was deed ze de hekken weer dicht door opnieuw een code in te toetsen. ''Waarom dacht je dat er nog een mens rond liep? En waar heb jij eigelijk gezetten?'' Vroeg Jazz recht door zee. Ze liep naar de deur en toetsen een opnieuw een code in waarna de deur openen ging. Alle hadden een andere code. En geen van de codes leken op elkaar. Ze deed de sleutel in het slot en maakte de deur openen na 3 sloten hebben openen gemaakt. ''Alex is nogal van de veiligheid...'' Zei Jazz waarschuwend en deed de deur openen. ''Welkom in ons nederige stulpje..'' Maar dit kon je amper nederig noemen want van binnen was het gigantisch. Plasma tv alles wat je maar zou kunnen wensen. Alex had aan alles gedacht toen hij dit huis kocht hij had veel meer slaapkamers in het huis voor het geval hij echter nog mensen vond. 4 2 persoonskamers. In totaal dus voor 8 mensen en beneden in het huis in de kelder bevond zich een labaratorium maar deze was nog niet volledig in gebruik aangezien Alex nog van alles moest doen. Jazz liep verder en Alex kwam uit de keuken gelopen met Sam achter zich aan die in een hondenmand ging liggen. Jazz keek naar Dexter. ''Daar is de badkamer.'' Zei ze terwijl ze naar een kamer wees.

(Awesome, heb m gelezen ^^ Ben nu een meisje aan t maken (: ach, wat je een meisje kan noemen.. xD)
Dexter keek zijn ogen uit toen hij achter de twee was aangelopen. Het was enorm van binnen! Echt ongelofelijk. Zijn handen gleden over een plank waar van die vliegenplanten stonden, Die planten die hun bladeren dichtvouwde als je je vingers erlangs haalde. Dexter grinnikte. Hij had die planten altijd al leuk gevonden. Alleen ze zagen er uit alsof ze je elk moment konden aanvallen. "OMdat ik iemand heb gezien." Gaf Dexter eerlijk toe. Ja, Het was waar. HIj had iemand gezien. Dex keek Jazz aan, toen ze vroeg waar hij had gezeten. Zijn blik was serieus en haast doordringend. Maar antwoord gaf hij voor een moment. "Onder de grond." Zei hij tenslotte.Toen Jazz over de badkamer begon knikte hij. "Thanks." Zei hij met een vriendelijk bedoelde knipoog en liep naar waar Jazz had gewezen. Zelfs de deur van de badkamer was mooi, en wat er achter zat was nog leuker. Een grote badkuip, een douchecabine en alles erop en eraan. Maar veel had Dexter niet nodig, dus ging hij gebruik maken van de douchecabine. De deur draaide hij op slot, En zijn blousse knoopte hij rustig open. Ze waren zo aardig, bedacht Dexter zich ineens terwijl hij de blousse van zijn armen liet glijden. Daaronder had hij nog een wit mouwloos shirt aan, die hij ook uittrok. Eerlijk was eerlijk; Dexter had geen verkeerd lichaam. Maar wat wilde je, als je twee keer zo sterk was als een gemiddelde mens. Nadat hij klaar was met het omkleden glipte hij onder de douche, om het warme water over zich heen te laten stromen en zichzelf schoon te wassen. Hier kon hij helemaal relaxed van worden.

((Heb wat toegevoegd aan de post))

Jazz liet zich op de bank neer vallen en lag met haar gezicht in een kussen. Alex grinnikte en liep op haar af waarna hij op haar rug ging zitten. Jazz gromde. ''Ga van me af!'' gromde ze in het kussen. ''Wat ik versta je niet...'' Zei Alex met een grijns. Jazz hief haar hoofd en blies een paar rode plukken weg. ''Ik zei dat je van me af moest gaan, dikzak!'' Alex grinnikte en kneep in haar wang. Alex was echter niet dik, hij was goed afgetraind maar was ook niet één bonkspier want dat was gewoon lelijk vond Alex zelf. Jazz sloeg zijn hand was en kroop onder Alex vandaan waarna ze hem een duw gaf. Alex grinnikte. ''We moeten de luiken nog dicht doen.'' Jazz knikte en stond op.

Even later was alles dicht. Niets meer kwam nog naar buiten en niets meer kon naar binnen. Het licht ging aan en Jazz zetten de tv aan. Hier op was niets te zien. Dus propte ze er een DVD in. De film Halloween begon te spelen. Jazz keek er even naar. ''Halloween?'' ''Ja, wat is daar mee?'' ''Waarom heb je me niet eerder gezegd dat we die hadden! Dan hoefde we geen romatische comedys te kijken!'' ''Maar die vond je toch juist leuk?'' ''Ik vond het leuk dat jij over je nek ging maar die films zijn best wel slecht en jij word er nog eens gay van..'' Alex lachte. ''Daar heb je gelijk in..'' Jazz plofte neer en Alex liep naar de keuken waar hij 1 glas water pakte en twee biertjes. Jazz keek hem droogjes aan. ''Wat geen popcorn?'' vroeg ze. Alex grinnikte en zetten het drinken op tafel en liep vervolgens weer naar de keuken.

Na een momebt had Dexter zich weer afgedroogd en aangekleed. Het kon hem niet zo veel schelen wat hij zou aantrekken als hij zou gaan slapen, Als hij maar kon slapen. Want dat had hij al best lang niet meer gedaan. Met zijn haar in een handdoek gewikkeld, wat er grappig uit zag, Liep hij de woonkamer binnen en trok de handdoek van zijn hoofd. Zijn haar leek wel ontploft, allemaal sliertjes die om zijn hoofd hingen. Hij moest er zelf van grinniken, en grijnzend harkte hij zijn haren recht. Hij keek de kamer rond, En merktte het goede oude vertrouwde groengekleurde blikje op de salontafel. Bier! Daar had hij nu dus echt trek in. Een lichte grijns verscheen op zijn gezicht, waarna hij zijn lok uit zijn ogen veegde.

"Bier? Woah. Da's een eeuwigheid geleden." Greens Dexter en plofte neer naast Jazz. Hij sloot zijn handen om het ijskoude blikje en knikte vermaakt. De frisse en opwekkende smaak van alcohol had hij gemist. "Proost op de hoop dat we de morgen halen" Zei Dexter, en nonchalant hief hij zijn blikje op. Hij had het in ieder geval naar zijn zin, hij had een onderkomen wat hij eerst niet had. En waar hij al helemaal blij mee was, was dat er een mooi meisje naast hem zat en een aardige gozer hem bier aanbood. Hij zakte languit in de bank en zette het blikje relaxed aan zijn lippen.

Jazz schrok op toen Dexter uit de badkamer kwam. Ze bekeek hem even. Hij zou zo wel gaan slapen. Alex had vast nog wel een bed over voor hem. Ze grinnikte even toen ze zijn haar zag. ''Erg, sexy zo je haar..'' Zei ze met een lichte grijns. Alex liep de keuken uit, zijn huid was spierwit. Jazz keek hem raar aan. ''Wat is er met jou?'' ''Ik hoorde net iemand op de radio...''

Jazz trok haar wenkbrauw op en rende naar de keuken en zetten de radio harder. Een haast magische vrouwenstem sprak. ''Wie of wat jullie ook zijn, stop met die radioverkwenstie's ik word er echt gek van! En die mutanten ook! Ze worden helemaal gek van die stemmen van jullie en reageren dat op mij af!'' Jazz keek een beetje raar naar de radio. Wie was dat? Ze keek naar Alex die spierwit weg was getrokken. ''Dat was toch niet zo erg?'' ''Weet je jullie zijn echt waardeloos voor de mensheid! Je een beetje verschuilen! Zielig hoor! Zelfs de mutanten lachen jullie hard uit! Zielig! In één woord zielig! Over en uit...'' ''Hoe noemde ze ons!'' Riep Jazz boos. ''Ow als ik die gene te pakken krijg is ze zuur..''

Alex zuchtte en pakte het blikje bier en zetten deze aan zijn lippen toen hij openen was. Hij zuchtte en keek naar Dexter. ''Was jij de enige of ken je nog meer mensen?'' Vroeg hij voorzichtig. Jazz die liep te ijsberen in de keuken kwam uiteindelijk terug en stopte gretig wat popcorn in haar mond. Omdat het mais was bedorf het niet. ze hadden de laatste keer de gehele winkel leeg geroofd. Het was wel vreemd want overal lagen mutanten. Doden mutanten en hun hadden dat niet gedaan. Had Dexter dat misschien gedaan? ''Zeg, Dexter? Heb jij ooit mutanten in een supermakrt uit geroeid?'' vroeg ze recht door zee.

Dexter lachtte. "Bedankt." Hij staarde even naar de tv, en keek toen de kamer rond. Het was best donker, Maar wat wilde je, als je film zat te kijken en alle gordijnen dicht waren. Hij schrok op toen hij een plotselinge voruwenstem hoorde.

Dexter luisterde aandachtig naar de stem. Zijn ogen werden groot. Die stem? Was dat de stem van de persoon die ze had gezien? Nee, dat kon niet. diegene die hij had gezien was geen vrouw. toch? Hij nam een slok uit het blikje en zette hem rustig neer op de salontafel, waarna hij met een triest gezicht naar de tv staarde. Hij schrok op toen Jazz hem iets vroeg, hij schudde zijn hoofd. "Nee, maar het is waar dat ik af en toe een van die beesten doodschiet.. Om mijn aggresie kwijt te raken, weet je wel?" Legde Dexter uit en voor een moment stond hij op. "Ik denk dat we morgenochtend een zoektocht kunnen starten.." Begon Dexter. "Want met dit soort mensen heb ik nog een appeltje te schillen.." ZIjn ogen stonden bijna duister, en het verraade bijna wie hij van binnen was. Het was gewoon angstaanjagend hoe hij daar stond, Met zijn wilde haren en zijn blik alsof hij elk moment iemand kon neersteken. Maar dat beeld van hem verdween al snel weer toen de radio ophield met geluid maken.

"Ik ga slapen." Zei Dexter na een tijd. "Morgen moeten we vroeg op, Of niet soms?" Vroeg hij, en nonchalant trok hij zijn shirt over zijn hoofd. De text op zijn borst, 'Spread your wings' Werd zichtbaar. Hij wreef er overheen, en klemde het houten kruis tussen zijn vingers dat hij altijd om zijn borst had hangen. Hij sloot hem in zijn handpalm en prees het, dat deed je door een schietgebedje te doen en er een soort van kus op te drukken. "Dat we de morgen mogen halen." Fluisterde hij in zichzelf. Het had bijna triest geklonken.

Jazz drukte de tv uit en keek naar Dexter. Ze knikte uiteindelijk. Ja, andaag wou ze ook op jacht maar dat had ze niet gekunt doordat Dexter hier kwam slapen. Misschien bleef hij hier voor altijd wel? Ze beet even op haar onderlip. Zou Alex het goed vinden? Zij woonde hier ook dus waarom niet. Er was ruimte genoeg. Ze keek hem aan toen hij op stond en grinnikte uiteindelijk. Maar Alex trok zijn wenkbrauw op. ''We gaan geen mensen vermoorden, we hebben ze nodig! En al helemaal geen vrouw. Heb je er ooit aan gedacht dat we nadat de mutanten weg zijn we moeten voorplanten om ons te redden? Jazz shcudde lachend haar hoofd. ''Leuk geprobeerd, Alex maar je weet dat ik geen kind neem..'' ''Ik spreek jou over 10 jaar...'' ''Ja, als we dan nog leven als mensen..'' Zei Jazz met een grijnsje en stond op. ''Kom ik laat je je kamer wel zien.'' Zei ze en liep naar boven. Ze deed de kamerdeuren openen. ''Ik de laatste aan de rechterkant slaap ik, daar tegen over Alex en de twee kamers daar naast zijn vrij dus kies maar uit...'' Zei Jazz en ze wees af en toe naar de kamers. Ze liep vervolgens naar haar eigen kamer waar ze haar shirt, broek en BH uit deed en een zwart shitje over haar hoofd trok en een rood voetbalbroekje. Ze liep vervolgens weer over de gang naar de badkamer op de tweede verdieping en ging daar staan voor de spiegel. Ze borstelde haar haren en deed deze in een staartje waarna ze haar tanden ging poesten. Beneden bleef Alex nog zitten en keek zwijgend naar de tv die uit stond. Maar nadat hij zijn bier had opgedronken liep hij toch naar boven. Hij bleef staan voor de badkamer deur. ''Je moet morgen echt je injectie..'' ''Jaja..'' ''Jazz! Ik meen het je heb hem vandaag ook al niet gehad.'' ''Wel waar?'' ''Owja, waar had ik hem dan neer gelegd?'' ''Naast me bed?'' ''En ligt hij daar nog?'' Jazz beet op haar onderlip. ''Je weet best dat ik niet tegen naalden kan, dan val ik flauw..'' Alex grinnikte, ''Zal ik hem er nu maar in prikken dan?'' ''Nee! Ik ik doe het morgen wel.'' ''Beloofd?'' ''Jaja..'' ''Oke, maar morgen doe je het echt hoor of anders doe ik het..'' Zei hij waarna de badkamer verliet. Jazz mompelde. ''Mooi niet dat ik die naald in me huid ga steken..'' ''Hij doet het maar lekker zelf..'' Mompelde ze en poeste haar tanden.

Dexter knikte, Hij wist wel welke kamer hij zou kiezen. De kamer met het grootste bed natuurlijk! Dexter mocht misschien beleeft zijn, maar het liefst sliep hij in een groot bed. Hij rekte zich uit, en gluurde de badkamer in, Waar Jazz haar tanden stond te poetsen. "Ik zal morgen maar m'n spullen gaan.. eh.. stelen." Lachtte Dexter en ging in de deruopening van de badkamer staan, waar hij nu in zijn blote borst stond. Het kon hem geen ene flikker schelen, want in socializen was Dexter nou ook niet bepaald goed. Hij wierp nog een blik op het kruis en knikte. "Goodnight." Zei Dexter met een kalme stem en draaide zich om, en zoals hij had besloten, had hij dan ook de kamer met het tweepersoonsbed gekozen. Eenmaal in de kamer liet hij zich op het bed zakken, Tijd om de dekens over zich heen te trekken of zijn broek uit te trekken had hij al niet meer, want al snel viel hij in een diepe slaap waar hij morgenochtend moeite mee zou hebben om er uit te komen. Het zag er bijna lief uit hoe hij daar lag, want inmiddels was hij op zijn zij gaan liggen en had het kussen tussen zijn handen geklemd.

((Moet naar bed, Zie je morgen op school ^^))

Alex lag al te ronken toen Jazz eindelijk klaar was. Ze had Dexter nog weltruste gezegt maar toen ze langszijn kamer liep zag ze hem al slapen. Ze schudde met een glimlachje haar hoofd en liep zijn kamer binnen waar ze de dekens over hem heen legde. ''Slaap lekker, Dexter..'' Zei Jazz nog zacht waarna ze zelf ook ging slapen.

De volgende dag was de wekker weer te horen. het irritanten gepiep die haar vertelde dat over een half uur de zon al op kwam. Ze gromde lichtjes en draaide zich om waarna ze haar ogen openen deed. Ze sloeg een gil uit. Toen ze dacht wat ze dacht dat ze zag. Haar gemuteerde broer. Alex kwam gelijk aan rennen en hijgde in de deuropening. Zijn revolver in zijn handen geklemd. ''Wat is er?!'' Jazz wees naar de lege plek met de dekens in haar hand. Alex trok zijn wenkbrauw op. ''Ik zie niets Jazz.'' ''Kijk dan goed! Er staat een mutant! Schiet hem neer!'' ''Jazz er staat niets...'' Jazz slikte. ''M-maar ik...'' ''Gaat alles wel goed?'' ''Ja alles gaat prima.'' Zei Jazz en stond op waarna ze naar de badkamer liep. In de badkamer gooide ze water in haar gezicht en keek ze naar de spiegel. ''Hij is dood, hij is dood..'' Fluisterde ze tegen de spiegel. Ze slikte even. Alex keek een beetje raar naar de lege plek maar zei er niets over. Als Jazz er over wilde praten moest ze het zelf zeggen, hij ging haar niet dwingen.

Dexter lag vredig te slapen, maar zijn rust werd verstoord door de brandende pijn in zijn nek. Als een wilde schoot hij omhoog uit zijn bed en greep naar zijn hals. Gisteren was hij gewond geraakt in een gevecht met een van die akelige mormels.. Een diepe benauwde zucht verliet zijn mond, en half slapend keek hij om zich heen. Hij was misselijk, en voelde zijn ogen branden. Er was iets goed mis. Een korte blik op zijn handen, maakte hem alles duidelijk. "Shit! Oh god, Wat nu.." Vloekte hij, en wankelend sprong hij uit bed om een spiegel te zoeken. Zijn aderen waren opgezwollen, en zijn huid zag grijsachtig bleek. Hij liep richting de spiegel, waar hij zichzelf aanzag. Over zijn borst kon je de uitlopers van zijn aderen zien, en het zag er afschuwelijk uit. Wat moest hij nu doen? De enige die hem o dit moment konden helpen, waren Jazz en Alex. Maar als hij dit tegen Alex zou opbiechten, Dan was hij er geweest. Dus de enige persoon die overbleef, was Jazz. Ongemakkelijk liep hij richting de deur, en opende deze op een kier. "Jazz! Kom, alstjeblieft!" Riep Dexter in halve paniek, in de hoop dat zij een oplossing wist. Want dit was foute boel. En een snelle hulp was wel het belangrijkste op dit moment.

Jazz schrok toen Dexter ineens in de de deuropening stond. Ze draaide zich om en werd lijkbleek toen ze Dexter zag. Haar ogen werden groter. Ze slikte, zijn huid? Ze zag de aders en slikte opnieuw. Was hij toch een mutant. Ze wou Alex roepen maar hield zich zelf in. Ze trok hem de badkamer binnen en deed de deur op slot. ''Wat is er met jou aan de hand? Ben je gebeten? Ben je besmet?'' Alex ving iets op en liep naar de deur. ''Alles goed daar?'' ''Jaa!'' ''Jazz je moet je injectie innemen.'' Jazz beet op haar onderlip. Ze was zo bang voor naalden. Ze wou het niet. Maar het zou moeten. Ze keek naar Dexter en raakte zijn huid aan. Deze voelde raar aan. Rillingen liepen over haar rug. ''Hoe lang heb je dit al?'' vroeg ze aan hem ergens werd ze best bang voor hem. Ze ging zitten op de badrand en staarde hem aan. Opnieuw liepen er rillingen over haar rug. Ze wist niet wat ze moest doen, laat staan zeggen. Want hij leek echter besmet. Ze beet op haar onderlip. Ze zag haar broer nog voorzich en kneep even haar ogen dicht waarna ze een rilligerig zuchtje liet ontsnappen. Ze keek Dexter weer aan en beet op haar onderlip. ''K-kan ik iets voor je doen??'' vroeg ze met een rilliger stemmetje.

Dexter schudde zijn hoofd. "Sshh." Hij probeerde zo stil mogelijk te doen. "IK ben niet gevaarlijk.. tot op een hoogtepunt." Zei hij en hij keek zenuwachtig in de spiegel. "Ik ben laten we zeggen.. Een 'hybride'. Zo kan je 't het beste noemen.." Mompelde Dexter. "Maar geen tijd voor praatjes. Nog even en ik zak door de grond, en ben jij ook niet meer veilig.." Hij keek haast met een smekende blik in Jazz' ogen, je kon echt zien dat hij haar geen kwaad wilde doen. "Ik heb gewoon een injectie nodig." Zijn stem was ietwat schor, maar je kon wel zien waar aan dat lag. "En snel.. Of 't slaat over op m'n verstand." Hij keek naar zijn handen, die er niet erg gezond uitzagen. Er moest heel snel iets gaan gebeuren, voordat Dexter, maar ook Jazz er waren geweest. "Maar beloof me.. Dat je dit niet tegen Alex zegt?" Smeekte Dexter.

Jazz slikte en knikte naar hem. ''Beloofd..'' Zei ze snel. Maar doordat hij zei dat hij snel een injectie nodig had rende ze naar haar kamer en pakte de injectie. Alex keek haar raar aan maar voordat hij naar binnen kon kijken duwde ze hem weg en ging ze de badkamer weer in. Zonder ook maar iets te zeggen of ook maar ze vragen pakte ze zijn pols vast en trok zijn arm recht. Ze trok het lintje waarmee haar haren vast zat uit haar haren en wikkelde hem om zijn arm heen en trok deze aan zodat de aders beter te zien waren. Ze keek naar de naald en slikte. ''Aan spannen..'' Zei ze enkel. Ze keek naar zijn bleke huid en vervolgens naar de naald. Ze adem diep in en prikte de naald in zijn huid en liet het groenige vloeistof zijn aderen binnen gaan. Ze hield een hand voor haar mond om niet over haar nek te gaan toen ze er naar keek. Ze haalde de naald eruit toen het buisje leeg was en keek Dexter aan die er iets beter uit begon te zien. Ze legde de nu lege injectie op de rand van de wasbak en maakte haar gezicht even nat en pakte een handdoek en maakte deze ook nat. Ze drukte de natte handdoek op zijn voorhoofd en glimlachtte lichtjes naar hem. ''Het is goed, Alex komt niets te weten...'' Zei Jazz met een glimlach en ging even door zijn warige haar heen die nat was van het zweet. Ze stond op en zag elke seconde dat ze naar hem keek zijn gezicht weer kleuren. Dat was beter. ''Als je een injectie nodig heb moet je er alleen maar naar vragen. Maar nu moet ik jou vragen om de badkamer te verlaten zodat ik kan douche...'' Zei Jazz met een licht glimlachje.

Dexter voelde Jazz' warme hand om zijn pols, en had moeite om zijn spieren aan te spannen. Maar het moest wel. Hij ademde diep in, en hiled de adem vast. De naald verdween in zijn huid en al gauw begonnen de bijwerkingen te verdwijnen. Jazz moest eens weten hoe dankbaar hij haar hiervoor was. Want als ze nog iets langer hadden gewacht, Dan was Dexter er geweest. "Dankje.." Zei Dexter met een opgeluchte glimlach, en wierp haar een vriendelijke knipoog toe. Hij grinnikte kort, toen Jazz zei dat ze ging douchen. "Goed achter je oren wassen he!" Riep Dexter nog, voordat hij de deur dicht deed.

Zijn dag zou vandaag weer zoals alle anderen worden. Saai, Vroege ochtenden, en late avonden. Hij zag Alex in de woonkamer zitten. "Goedemorgen Alex." Zei Dexter neutraal en liet zichzelf zakken op de bank. Zijn blik stond wat wazig maar dat trok wel weer weg. Want het kon natuurlijk niet in enkele seconden over zijn..

((Ik ga plaatjes van Andy Sixx er nog bij zetten :3))

Jazz knikte, ''Graag gedaan...'' Zei ze met een glimlachje en wachtte echter tot hij weg was uit de badkamer. Ze deed de douchecabine openen en draaide de knop om waardoor er water uit de douche kop kwam. Ze deed de deur op slot en kleden zich uit. Toen het water op tempratuur was stapte ze er onder en begon ze aan haar schoonmaak ritueel.

Alex zat beneden op de bank met een boterham voor zijn neus. ''Morgen..'' Zei hij schor. Op de tafel lagen ook nog wat boterhammen op een schaal. ''Val maar aan, Dex..'' Zei Alex kalm en wees even naar de boterhammen waarna hij de boterham zelf ook in zijn mond stopte. Het brood zag er niet erg gezond uit maar je moest wat in deze tijden.

Het duurde niet lang of Jazz kwam naar beneden. Haar natte rode haren hingen langs haar gezicht. Jazz had geen make-up op vandaag. Dat deed ze alleen op speciale dagen. Ze had een afgeknipte spijkerbroek aan waar gaten in zatten en een blauw t-shirt er boven met de tekst. Your life will be change... ''Morgen!'' Zei ze met een glimlachje en pakte een boterham van de schaal en plofte op de stoel neer waarna ze de boterham in haar mond begon te proppen.

Dexter keek alleen maar droog voor zich uit. Zijn ochtendritueel was vandaag heel anders dan dat hij verwacht had. "Thanx. Maar ik heb geen honger. Nog niet in ieder geval." Zei hij, en gaapte kort. Hij streek zijn haren achterover waardoor zijn volledige gezicht zichtbaar werd. Nu moest hij het dan toch gaan vragen.. Anders zou er niks van komen en dan had hij er alsnog niets aan.

"Zeg jongens.." Begon Dexter nadat hij een hap had genomen van een boterham. Het was niet echt geweldig lekker, maar anders zou hij deze dag niet volhouden. "Ik heb nergens om naartoe te gaan. Kan ik bij jullie intrekken?" Vroeg hij met een aarzeling, maarja, het was ook niet een allerdaagse vraag. Maar hij moest toch tenslotte ergens terecht..? En op de straat rond blijven struinen was nou ook niet het beste plan dat er bestond, ookal voelde hij zich daar het meeste thuis. Maarja, Binnen bij anderen was toch het verstandigste op dit moment.