Alone on the earth...

Rusine liep rustig verder aangezien het zo donker was kon ze enkel Dexters lichaams conturen zien. Zijn bleke huid was nog lichtjes te zien. Toen hij naar haar toe liep keek ze hem gewoon rustig na. Niet bij nadenkend wat de gevolgen zouden zijn. Toen ze zijn adem voelde rilde ze lichtjes en haar knieën begonnen te knikken net zoals een aantal jaren geleden. Ze voelde zijn hand over haar zij glijden en bloosde lichtjes maar omdat het donker was zou hij dat niet gezien hebben. Ergens was ze dat onschuldige meisje van 16 nog maar door alles wat er was gebeurd was ze harder geworden. Ze slikte en voelde hoe haar hart te keer ging. gelukkig nam hij al snel afstand. Ze zuchtte even toen hij zich had omgedraait. Er was niets aan de hand, hij had enkel de revolver gepakt. Dacht ze bij zichzelf en liep weer stug door. Ze moest hem uit haar hoofd zien te krijgen.

Dexter scheen het lampje voor zich uit, Zodat de andere het bad konden zien. tenminste, datgene wat op een pad leek. Hier en daar lagen wat rottende lichamen van mensen die probeerde te ontsnappen, Zo veel jaren geleden, Via het riool. Maar Dexter leek er wel voor geboren te zijn om hier zijn weg te vinden. Hij had het gewoon goed aangepakt. Want dit riool, Was precies hetzelfde als een doolhof gemaakt. Zolang je maar aan de linkerkant bleef lopen, kwam je er wel uit. En Dexter wist precies op welke punten je naar boven kon gaan. En de weg naar de burgemeester was twee keer links, een keer rechts, een heel stuk vooruit en nog een keer links. En ze waren al aardig op weg. "Hier naar links." Mompelde Dexter en keek oplettend om zich heen.

Rusine liep voor zich uit en liep stug achter hem aan. Ze probeerde haar masker weer op te zetten. Doen alsof er niets was gebeurd de net. Alsof ze niet had gevoeld dat haar knieeën nog steeds lichtjes na trilde. Ze waren er bijna. Een paar keer had Rusine hier gelopen maar was daarna altijd naar buiten gegaan want lang hield ze het niet vol. Ze liep door en voelde terwijl ze langs een lijk liep een hand om haar enkel die aan haar benen trok. Van schrik sloeg ze een gil uit en Trey begon te blaffen. Rusine werd onderuit getrokken en Trey viel op haar zodat ze niets kon zien en dat was maar goed ook want het was een mutant die op de loer had gelegen alleen zijn gezicht was vele malen erger dan ze ooit had kunnen dromen. Ze legde haar hand op haar riem. Geen revolver, Dexter had deze. Trey lag beschermend op Rusine en blafte. Rusine die nu totaal onder de prut zag pakte haar zaklamp en scheen in de ogen van de mutant. Ze schrok zelf ook heel erg toen ze het gezicht zag wat er zat geen huid meer op alleen nog maar spieren en blubber. De smerigste en engste mutant die ze ooit had gezien. De mutant was tijdelijk verblind waardoor ze haar voet los trok en hem een trap verkocht met een vies gezicht. Ze voelde de blubber tussen haar tenen en Rusine rilde.

Dexter draaide zich gelijk om toen hij het lawaai hoorde. Hij schrok zich een ongeluk toen hij het beest zag liggen. "Nee he.." Mopperde Dexter en rolde met zijn ogen. "Feestje is afgelopen." Zei Dexter met een grijns en rightte de revolver recht op het mormel, en schoot Net langs Rusine het beest tussen zijn ogen. Daar was Dexter een ster in; hij was net een scherpschutter. "Rusine?" Ze lag nog op de grond. Zo snel als hij kon trok hij Rusine omhoog in zijn armen, En bekeek haar. Ze was niet gewond, gelukkig. Alleen haar enkel was wat beschadigd. "Kan je lopen?" Vroeg Dexter bezorgd en Inspecteerde Rusine alsof ze een of andere moord had gepleegd.

Rusine keek Dexter aan toen hij de mutant neer schoot. ''Bedankt...'' Zei ze rustig. Ze werd overeind geholpen en Trey gleed van haar af het water in. Die gromde omdat hij nu nat was en Trey een echte ijdeltuit was. Ze keek Dexter aan en knikte. ''Het gaat wel,'' Zei ze en zetten een stap. Haar gezicht betrok even maar dat liet ze niet zien ''Het gaat echt, loop maar door, ik kom er wel aan.'' Ze pakte haar spullen weer op en liep vooruit. Bij elke stap vertrok haar gezicht en ze begon te tanden knarsen. Het vieze water zou haar enkel misschien laten etteren en laten ontsteken maar Rusine liet zich niet kennen en pakte Trey weer op om verder te lopen. Maar de waarheid was echter dat elke stap die ze deed met de zware badage die ze mee had, haar enkel in de fik liet zetten. In elk geval zo voelde het. Het waren zeurdigere pijn steken. Ze gromde even binnensmonds toen ze iets tegen haar enkel aan voelde slaan want in dit water lag van alles.

Dexter draaide met zijn ogen toen hij Rusine zo eigenwijs door zag lopen. "Rusine.. Ik meen het." Hij liep richting Rusine, en pakte eerst Trey voorzichtig over die hij in Shane's armen legde. Daarna tilde hij haar op in bruidshouding. "Als je zo koppig blijft doen, dan word het nooit wat he." Zei hij terwijl hij haar aan keek. Shane lachtte kort. "Wie houdt nu dan het licht vast?" Dexter greens. "Ohja. Zit onder m'n.. broekriem." Zei hij en beet kort op zijn lip. Elke keer die herrinering. Hij werd er een beetje ziek van..

Rusine gromde, ''Ja, ik ook. Het gaat prima..'' Mompelde ze tandenknarsend. ''Kan makkelijk voor mezelf zorgen..'' mompelde ze er achter aan. Maar toen Dexter naar haar toe liep en Trey van haar over nam en aan Shane gaf beet ze op haar onderlip. Ze deed eerst een stap achteruit maar Dexter was sneller en even later werd ze opgetild. Zijn arm onder haar "knieeën en de andere steunde op haar onder rug. Eigenlijk zou een normaal meisje metteen de kans grijpen en haar armen om zijn nek heen slaan. Ze keek hem aan en slikte. ''Wat word nooit wat?'' Vroeg ze scherp aan hem. Toen hij zei dat het lampje onder zijn broekriem zat moest Rusine wel ergens lichtjes grijnzen maar dat was haast niet te zien. ''Ik hou hem wel vast..'' Zei ze rustig. Ze beet op haar onderlip even en keek naar hem. ''Als je dat goed vind in elk geval?'' ''Of mag ik dat ook niet meer?'' vroeg ze met een klein pruillipje. Ergens werd ze weer die 16 jarige puber en ze keek even naar beneden. Ze duwde zich een beetje van hem af met de ene hand en met de andere hand gleed ze naar beneden. ''Op dit soort momenten zou ik langere armen willen hebben..'' mompelde ze terwijl ze op tast op zoek ging naar zijn broekriem aangezien het te donker was op te zien waar die zat en de riem net zo zwart was als zijn broek. Ze boog zich voor over zodat haar hoofd op zijn schouder rusten terwijl ze met haar tong uit haar mond gestoken zocht naar het lampje. Uiteindelijk had ze iets van ijzer maar toen ze er aan trok werd ze rood omdat ze aan de gespt van zijn riem had getrokken. ''Sorry'' stampelde ze met een donkere blos en schoof haar handen op zij en had eindelijk de revolver. Maar toen ze weer naar boven keek. Keek ze recht in zijn ogen waardoor de rillingen over haar rug liepen en ze haar hartslag in haar keel voelde. Ze beet op haar onderlip en wende haar blik snel van hem af. Ze keek naar voren en drukte het lampje aan waardoor ze weer iets konden zien.

Dexter greens. Hij voelde Rusine's hand om zijn gesp waardoor hij grinnikte. "Het geeft niet." Zei hij zacht en bleef haar even aankijken. Op de vraag wat nooit wat zou worden, Gaf hij geen antwoord. Hij verslapte zijn greep zodat Rusine meer ruimte had om de revolver te zoeken, En die had ze uiteindelijk ook. Een kort moment daarna, keek Rusine in zijn ogen, en zijn blik bleef op haar hangen. "Is er wat?" Vroeg hij haast uitdagend en mysterieus. Het lichtje ging aan, En alles leek weer alsof er niks was gebeurd. Maar ze wisten allebei dondersgoed dat ze ontzettend verliefd op elkaar waren, Maar beide ontkende ze het glashard..

Rusine keek Dexter aan toen hij vroeg wat er was. Ze grinnikte even, ze dacht dat ze hier wel wat lol mee kon hebben. ''Misschien, misschien niet..'' Zei ze uitdagend. Een grijnsje sierde haar lippen en boog zich naar zijn oor toe en blies daar heel zacht in. ''Je vind het volgens mij helemaal niet erg als ik je aanraak, Dexie...'' Zei ze speels in zijn oor en grinnikte waarna ze het lampje aan deed en voor zich uit keek. Ze was beneiwd hoe hij dadelijk naar boven ging klimmen. Dadelijk deed hij dat nog met haar op zijn rug... Ze bloosde lichtjes om de gedachten. Ergens voelde zijn armen vertrouwd maar iets anders zei juist dat ze hem hierna kwijt zou raken net zoals al die andere keer. En dat was iets wat Rusine echter niet wou.

Dexter greens, Hij liet Rusine los bij haar knieholtes, Waardoor ze nu voor hem stond. "Maar volgensmij vind jij het net zo erg.." Fluisterde hij in haar oor, terwijl hij rustig over haar hals streek. "Niet voor kinderen onder de 18 jaar.." Fluisterde hij nu, en hief Rusine's kin op. Zonder enige waarschuwing drukte hij zijn lippen op die van haar, Als ze het zo wou spelen, Kon ze het krijgen ook. Want ze speelde met vuur. En bovendien had Dexter hier toch al zo lang op gewacht.. En zich inhouden kon hij niet meer. Hij hield de kus aan, En streek langzaam langs haar wang. Na enige tijd haalde hij zijn lippen van die van haar af, Zijn hoofd nog gekanteld. Hier.. Had hij zo lang op gewacht.

Rusine hield zich zakken. Ze stond op één voet aangezien haar andere voet nog best wel pijn deed. Ze rilde van zijn stem en had de grote moeite hem niet metteen op de hals te vliegen bij zijn woorden. Ze keek hem aan maar zei niets. Gewoon omdat ze niets zinnigs wist te zeggen waarmee ze het kon ontkennen. Opnieuw een rilling toen hij over haar hals streek. Ze keek hem niet aan omdat ze wist dat ze dan gek zou worden van die felle blauwe ogen. Haar knieeën begonnen weer te knikken. Toen hij haar kin op hief, moest ze hem wel aan kijken. In haar ogen was een glans te zien. Ze keek hem haast lustig aan, alsof ze hem wou opeten. Ze voelde zijn lippen op die van haar en haar ogen werden groter. Zonder dat ze het zelf door had legde ze haar handen in zijn nek en kuste hem lustig terug. Toen hij haar lippen van hem af haalde kwam Rusine gevaarlijk dichterbij. ''Als we in alleen zijn bij de burgermeester, gaan we doktertje spelen...'' Fluisterde ze teder in zijn oor en streek met haar vingers langs zijn wang waarna ze een kus op zijn nek drukte. Het was net alsof 016 nooit weg was geweest van haar en dat zij altijd 008 was gebleven maar de werkelijkheid was anders. Ergens was ze benieuwd hoe hi hier op zou reageren..

Dexter greens haast gemeen, Maar ergens was het toch charmant en aantrekkelijk. "Zo mag ik het horen.." Hij Streek nog een keer door haar haren, Shane kon hem even niets spelen. Als we zijn ontsnapt gaan we doktertje spelen.. Hij wist nog precies wat zijn eigen worden waren toen. En nu werden ze gezegd door Rusine. Hij grijnsde breed, Shane had daar al die tijd gestaan. "Jongens.. Kunnen we opschieten? Het stinkt hier." Mompelde hij en zuchtte. Dexter grijnsde. "Nog heel even.." Zei Dexter als een klein kind, Hij trok Rusine dicht tegen zich aan. "Het mooiste meisje is terug.." Zei hij zacht in haar oor, En drukte een kus in haar nek. En hij was blij toe.

Rusine bloosde toen hij haar tegen zich aan trok en in haar oor fluisterde. Ze glimlachte liefjes. ''Laten we maar opschieten dan, voordat ik me bedenk...'' Zei ze speels en keek naar Trey die gewoon rustig in Shane's armen lag. Ze liep naar achtere en sprong op Dexters rug waardoor ze haar armen om zijn nek heen sloeg maar wel zo dat ze het lampje kon vast houden. ''Let's go...'' Zei ze rustig. Shane zou nu wel denken maar ergens boeide het haar niet zo.

Dexter greens breed en hees Rusine op zijn rug. Al snel Liepen ze de route verder af, En kwamen ze uit bij een van de putdeksels die zouden lijden naar de 'voortuin' Van het stadshuis. "Goed vasthouden.." Zei Dexter, Waarna hij zich optrok an de stalen uitsteeksels, Hij duwde de putdeksel omhoog toen ze boven waren en met moiete klom hij naar buiten. Opnieuw brandde het felle licht aan zijn ogen, Want hij had beter zicht in het donker. Hij kniperde even met zijn ogen, Maar al snle kon hij weer redelijk zien. "Nu mag jij bepalen waar we heen gaan." Zei Dexter, Hij Hees haar verder omhoog zodat ze goed zat.

Rusine hield zich goed vast. Het was nog steeds donker buiten maar lichter dan in de riolen. Ze kneep haar ogen even dicht en liet zich van Dexter af glijden. Hikkend liep ze naar de hekken toe die onder stroom stonden. Ze liet zich zakken en graafde een stukje weg bij het hek waarna ze op stond. Dat was geen optie, het hek zat te diep in de grond. Ze hikte naar het hek en bestudeerde het slot. Ze greens en haalde uit haar decollatee een mesje. Het oude scheermesje wel te verstaan. Ze hurkte neer en met haar tong uit haar mond begon ze het mesje vorm te geven en propte deze af en toe in het slot op te kijken of hij goed was. Eindelijk kreeg ze het voor elkaar hem zo te buigen dat ze het hek openen kreeg. Ze greens lichtjes en draaide zich naar de rest om. ''Treed binnen..'' Zei ze sierlijk waarna ze naar binnen ging. De voordeur had geen sleutel slot maar een code slot. Ze mompelde en zetten de tas neer waaruit ze een raar brilletje pakte. Ze keek er naar en drukte de code in waarna de deur openen ging. Ze stopte het brilletje weer weg en liep naar binnen. Het was een groot huis. Maar wat verwachten je anders dan de burgermeesters woning die leefde in luxe. Ze liet zich op de bank neerploffen en tilde haar voet op waarna ze haar enkel bekeek. Haar kuit was haar gevoeligste plek dus haar enkel voelde ze toch wel iets meer dan haar arm. Ze bekeek haar kleren daarna. ''Goed, ik ga maar eens een douche nemen, zullen jullie ook maar moeten doen...'' Zei Rusine en stond op. ''Uhmm eerst de badkamer maar eens zoeken..''

Dexter bekeek hoe Rusine te werk ging. Ze was handig, Dat moest hij eerlijk toegeven. Maar dexter was dat ook. "Is goed." Dexter had allang geen oog meer voor Rusine, Zijn blik gleed nu al snel naar een enorme glazen vitrine die volgeladen stond met allerlei dure spulletjes. Toen Rusine begon over een badkamer zoeken, Stak Dexter zijn hand op. "Ik help wel mee!" Riep Dexter en snelde achter Rusine aan. Maar Dexter was iets heel anders van plan. En gelukkig had Shane ook al zijn plek gevonden, In de woonkamer, Daar waar een enorme televisie stond. Nonchalant liet hij zich op de bank neerploffen en griste de afstandsbediening van de stoelleuning.

Trey legde zijn kop neer op de schoot van Shane en keek naar de TV. Het leek net alsof hij echt keek maar na een tijdje hoorde je hem al lichtjes snurken. Rusine keek even achterom naar Dexter. ''Durf je dat wel aan?'' Zei ze met een grijnsje. En liep naar de trap. Ze zuchtte even maar liep al snel naar boven. Daar deed ze alle kamer deuren openen. De kamer van de burgermeester had een waterbed. En er waren nog twee andere slaapkamer van de kinderen van de burger meester. Rusine's ogen glimde. ''Ik neem deze kamer!'' Zei ze als een klein kind en plofte neer op het waterbed. Alsof ze op de golven lag wiebelde het bed heen en weer. Ze keek naar achtere. ''Durf je het aan om bij me te slapen of neem je de kamer hier naast?'' Zei ze met een grijnsje.

Dexter greens, Hij volgde haar alleen maar de kamer in. "Hoezo? Ben je bang dat ik je op eet ofzo? Want volgensmij ben jij de eerste van ons twee die de ander op eet.." Zei hij mysterieus en sloot de deur, die rustig in het slot viel met een klik. Het was zo'n hotelkamerdeur, Die automatisch op slot draaide als je hem dichtdeed, maar ook heel gemakkelijk weer open was te krijgen. Hij liet zich zakken op de rand van het waterbed, en zonder dat hij dat zelf wilde viel hij achterover door het golven van het bed. "Oh fijn!" Lachtte hij, Hij draaide zich al snel om op zijn buik en keek Rusine aan. "Hier kan ik wel slapen." Hij greens en hees zichzelf naast Rusine, Waarna hij schuin over haar heen hing. "Vooral met jou." Zei hij nu liefjes, met een schattige glimlach. Het was soms ook echt een schatje. Hij drukte een kort liefkozend kusje op haar lippen, Al wist hij niet zeker of ze het wel prettig vond.
In de woonkamer was Shane al best snel in slaap gevallen. Ze mocht dan wel een meisje zijn, Maar snurken deed ze als een bouwvakker. Die twee leken wel voor elkaar gemaakt te zijn, Trey en Shane. Aangezien het allebei grote slaapkoppen waren.

Rusine grinnikte. ''Nee daarom juist. Anders vroeg ik niet of jij het aan durfde hé..'' Zei Rusine met een lachje. Toen hij op bed lag en schuin over haar heen hing bloosde ze lichtjes. Ze bevochtigde haar lippen toen hij haar een aantal kusjes had gegeven. Ergens had het prettig aan gevoeld. Ze boog zich naar hem toe en drukte haar lippen op die van hem. Ze legde haar handen op zijn borst. Het was net alsof er vuur werd aangewakkerd. Ze rilde en drukte kusjes in zijn nek en vervolgens weer een kus op zijn mond. Op de een of andere manier wist ze niet eens wat ze deed. Ze deed het gewoon...

Dexter Sloeg zijn andere been over haar heen zodat hij nu volledig over haar heen hing. De kusjes in zijn nek voelde teder aan, Het maakte hem week van binnen.. Alsof hij elk moment door zijn benen kon zakken als hij niet voldoende zou steunen. Hij glimlachtte kort, En hield die laatste kus die Rusine gaf even aan. Hij stopte de kus en keek haar aan. "Ik wed erop dat jij mij als eerste op eet. Weddenschapje doen?" Zei hij verleidelijk, En drukte een tedere kus in haar nek, Een van zijn handen gleden door haar haren.

Rusine greens breed tussen de kusjes door. Dit voelde zo geweldig. Ze grinnikte stilletjes toen hij een weddenschap met haar aan wou gaan. ''Is goed... Maar ik wed dat jij het dadelijk heel warm gaat krijgen als we doktertje gaan spelen..'' Zei Rusine en wiebelde met haar wenkbrauwen waarna ze hem een kus gaf op zijn mond en vervolgens begon te strelen langs zijn nek. ''Wie is eigelijk de patient?'' vroeg ze aan hem met een lustige blik in haar ogen terwijl ze hem aan keek. Ergens was ze haar angst vergeten. Want ergens had ze hem al toe gelaten in haar hart. Al 2 jaar geleden...

Dexter rilde. "Dat mag jij bepalen.. Want ik ben dodelijk ziek.." Zei hij zachtjes, met een grijns. "Want ik ben hopeloos verliefd.." Fluisterde hij mysterieus in Rusine's oor. Hij rilde opnieuw, Rillingen over zijn rug die hem week maakte. Het kwam door haar, Het was haar schuld. Maar hij vond het niet erg.. Nee, IN tegendeel. Alles behalve erg. En hij wist nu al dat hij ging verliezen.. Want al snel drukte hij een kus op haar lippen die hij aanhield.

Rusine grinnikte. Haar vingers streelde zijn wang. Ze voelde haar buik tintelen toen hij sprak. Hij was zo lief. Ergens was hij ook best schattig. Ze drukte een kusje op zijn kaken. ''Iets tegen verliefdheid??'' fluisterde ze zacht. ''Uhm, daar kan ik denk niets aan doen.'' Zei ze zacht. ''Maar goed...'' Begon ze. ''Ik zal het proberen...'' zei ze grijnzend. Ze draaide zich zo dat ze boven hem hing en drukte allerlei liefkozende kusjes in zijn hals en op zijn oor. Na ongeveer 2 minuten (XD) keek ze hem aan. ''Heeft de behandeling geholpen?'' vroeg ze aan hem. ''Of moet ik iets anders proberen??'' zei ze met een grijnsje. Haar ogen twinkelde lichtjes. Ergens was ze benieuwd naar zijn reactie. Wat zou hij nu doen??