Alone on the earth...

Dexter had het lef niet om har aan te kijken. "In snap het. Hib sloot zijn handen om het houten kruisje dat om zijn nek hing. Dan ging hij daar maar weer voor leven. Net zoals eerst. Hij keek op, naar shane. Zijn gezicht was rood aangeslagen, door de emotionele scène. Hij draaide zijn hoofd weg van dexter, en ook al deed het hem zo ontzettend veel pijn, toch probeerde Jin nog positief te blijven. "Jongens mogen ook huilen, Shane." Zei dexter, hij veegde de tranen van shane weg. Shane glimlachte zwakjes. "Dan word het nu tijd voor jou om alles los te latm Dexy, het gaat een zware tijd worden.." Zei Shane zacht, en streek lief bedoeld langs Dexyers haren. Soms waszin vrouwelijke kant echt wel zichtbaar. En dit alles was als troost bedoeld. Dexter knikte, hib wist dondersgoed dat shane gelijk had, maar zich er aan toe geven deed hij niet. Dat was zwak.

Rusine beet op haar onderlip en stond op. ''Ik ben buiten, als jullie me zoeken..'' Zei ze enkel. Trey wou haar achterna gaan maar Rusine gaf hem een bevel te blijven liggen. Rusine sloot de deur achter zich en trapte haar hakken uit waarna ze door het warme zand naar de kustlijn liep. Ze zuchtte en propte haar handen in haar zakken. Ze slikte en na enige tijd gelopen te hebben liet zich achter over vallen. Dexter bleef toch echter door haar hoofd spoken. Hield ze van hem? Nog steeds? Na 2 lange jaren? Ze zuchtte en begon met het zand naast haar te spelen. Dit had tijd nodig om te groeien en daarbij was ze haar angsten nog lang niet vergeten. ''Wat moet ik doen??'' Vroeg ze aan de hemel. Alsof er iemand terug zou antwoorden. Ze luisterde naar de wind. Ze hoorde boven haar iets. Iets wat verdacht leek op een auto. Ze stond op en staarde naar boven. Ze zag rode haren en Rusine wist niet hoe snel ze terug moest rennen naar het huisje. De twee hadden hu gevonden...

Dexter liet zich op de grond neerzakken. "Wees voorzichtig.." Zei Dexter nog, maar Rusine was al buiten. Hij wist dondersgoed dat ze dat advies al lang niet meer nodig had. Maar gewoon, om er zeker van te zijn. Een diepe zucht ontsnapte uit zijn mond en hij wreef met zijn handen over zijn voorhoofd. Was dit het dan? Hield dit de mensheid redden in? Hij had iets heel anders in gedachten. Al snel hoorde Dexter Rusine terug komen. Vragend keen hij op, maar aan haargezicht te zien washet foute boel. Het Kon toch niet waar zijn..!?

((kga slapen xxx))

Rusine kwam haastig binnen rennen. Uitgeput dat was zeker. Ze keek de twee hijgend aan. ''Ze-ze zin er...'' hijgde ze. ''Ze hebben ons of in elk geval me gevonden. Ze zijn op weg hier naar toe...'' hijgde ze. Ze keek om zich heen en griste een tas onder de bank vandaan, in de tas zatten kleren en andere dingen. Snel pakte ze al het eten in want dat was schaars. Ze deed zoveel mogelijk wapens er in als mogelijk en hing zoveel aan haar lichaam als maar kon. Ze keek naar Trey. ''Ddexter, draag Trey alsjeblieft...'' Zei ze smekend. Zedrukte en kus op Treys kop. ''het spijt me jochie maar we moeten weer verhuizen..'' Rusine trapte het luik weer openen. ''blauw..'' ws het enige wat ze nog zei voordat ze de gang in verdween. Er waren 6 paden in totaal, groen,geel,rood,blauw,paars en roze en voor de rest waren er 2 donkere paden. Rusine volgde de blauwe belichten paden zo snel mogelijk. Ze kwamen uit bij de Blue Moon. Omdat de avond bijna viel waren ze veilig. Ze wachten toch bij het luik en ging daar zitten. ''Hier boven zit de Blue moon, als het donker is gaan we pas naar binnen anders zijn het er te veel..'' Zei ze waarschuwend. Rusine wierp de grotere wapens van zich af. Zo net had ze net een pak ezel geleken.

Dexter knikte, en pakte jetbeestje voorzichtig in zijn armen. Hij keek op naar Rusine, die duidelijk in de stres geschoten was. "Shane, geen tijd voor lanterfanten, we moeten moven!" riep Dexter, en volgde Rusine haastig. Shane vloekte wat binnensmonds en liep achter Dexter aan. "Lekker sentimenteel weer.." Mopperde shane en zuchtte diep. Waar gíng dit over zeg. "Als ze jou.. Of mij, met een vinger aanraken.. Dan breek ik ze." siste Dexter, uiteindelijk kwamen ze voor de blue moon uit. "Geweldig, dat gangenstelsel" Zei Dexter met een zwak grijnsje. Trey begon te grommen. "Euuhm, bijthij? Want hij maakt niet zulke aardige geluiden.." Mompelde Dexter, maar hij laatte het diertje niet los. Dit was gewoon een teken dat er mutanten in de buurt waren..

Rusine kon onder stress beter nadenken. Ze had altijd wel een vlucht plan want die twee neer schiet leek haar geen optie. Het waren mensen. Mensen die net als haar wilde dat de wereld niet meer uit mutanten ontstond. Rusine volgde haar weg door de blauw verlichten paden en dacht er even aan om toch nog het paarse pad op te gaan want deze leiden naar de videotheek en daar was het rustiger dan de Blue Moon. Toch liepen ze daar heen. Onder het luik ging ze zitten. Trey gromde en Rusine suste hem enkel door met haar hoofd te schudden. Trey hield op met grommen. Rusine legde haar vinger op haar lippen. ''Ze kunnen ons horen, dus zo minmogelijk geluid maken. ''Hij bijt trouwens alleen mensen waarvan ik zeg dat hij ze mag bijten en als ik in gevaar ben..'' Stelde ze Dexter gerust. Ze keek op haar horloge die verlichten. ''Nog 8 minuten en 45 seconde voordat het donker word.'' Zei ze rustig. Ze keek de twee aan en gebaarde dat ze konden zitten. Rusine laden haar geweer. Na 8 minuten ging ze staan. Voorzichtig duwde ze het luik openen maar merkte dat er iets op stond. Ze beet op haar onderlip en hoorde het geluid van getippel. Die beesten hadden hun dus al opgemerkt. Met een harde duw deed ze het luik openen en schoot om zich heen. Een groep van 5 had zich om het luik verzammeld en 4 mutanten waren nog in het cafe zelf. De rest was buiten. Maar je wist maar nooit wat zich schuilhield in de plafons. Er konden dus hooguit 10 mutanten hier binnen zijn. Ze snelde het luik uit en rende op de 4 af om een gevecht uit te lokken.

Dexter nam plaats naast Rusine, En legde de hond voorzichtig neer op de grond. Hij piepte zachtjes, Maar Dexter aaide alleen maar even over zijn kop. Shane had het minder naar zijn zin. Hij keek nogal moeilijk, En hij was niet bepaald.. Vrolijk. Dexter keek hem droog aan. "Ik voel je pijn." Fluisterde Dexter. Shane gromde, Maar ze waren beide stil nadat Rusine zei dat ze hun mond moesten houden. Dexter reikte naar zijn heup, Waar hij altijd zijn wapen verborgen hield. En dat wist Rusine ook dondersgoed. Dexter trok zijn geweer uit zijn plaats, Zodra Rusine op de beesten afrende, Zo kon je ze wel noemen, beesten. Hij voelde woede in zich opborrelen. Als dit zo door ging, ZOu Dexter niet eens meer een wapen nodig hebben. Hij zou verder gaan op de vuist!

Je zou haar vecht styl haast sierlijk kunnen noemen. Ze leek af en toe wel te dansen. Hoe ze hun klauwen ontweek. Ze draaide één keer zelfs. Haar been raakte met een harde klap zijn nek en vloerde hem waarna ze hem -tussen haar benen- zijn nek brak. Haar haren zwiepte in het grond. Het waren er toch iets meer dan dat ze had gedacht want van buiten hadden sommige hen gehoord en waren ze terug gegaan. Gelukkig werkte die krengen niet samen. Maar voor hoelang nog. Rusine werd geraakt door een gebroken fles en liet een lelijke snee achter. Ze zag hoe een mutant naar het luik kroop en Rusine schoot hem neer. Rusine vocht meer met de vuist dan met geweren omdat kogels op dit moment gewoon schaars waren en ze moest zo veel moelijk bewaren als ze het echt nodig had. uiteindelijk werd ze een hoek in gedreven maar Rusine grijnsde enkel. Ze haalde haar zwaard te voorschijn en vermaakte hem tot een speer. Deze zetten ze zo op de grond zodat ze over de muur liep achter hen waarna ze uithaalde. Nee, Rusine was hier een ster in. Dit was dan ook haar beroep geweest. Mensen of nu mutanten uit de weg ruimen. En Rusine deed dat niet op de vrouwelijk manier alleen als het echt moest. Maar zelfs toen had ze die gene nooit gekust. Wel met haar vingertoppen aan geraakt maar Rusine was nogal snel in het vermoorden van mensen. Ze keek naar de andere twee die het ook moeilijk kregen. Want blijkbaar waren er meer mutanten bij de plafons verscholen als ze had gedacht.

Shane hield Dexter goed in de gaten. Hij had het behoorlijk benauwd gekregen, En Shane had al veel mutanten neerkunnen steken alsof het ratten waren. "Dexter.. Hou je vooral niet in." Shane bleek het niet eens erg te vinden, En Dexter Was ook niet bepaald kalm meer. De vechtlust was in hem wakker geworden, En zijn aderen waren lichtjes opgezet. Een gemene, haast angstaanjagende grijns sierde zijn gezicht, Het wapen liet hij op de grond vallen en vanaf dat moment ging het vanzelf. Zijn tanden, waren vlijmscherp en ze boorde diep in de nek van een van de mutanten. Als een wilde begon Dexter aan een van de armen te rukken, Het zag er gruwelijk uit. "Onze vriend heeft de smaak te pakken.." Shane veegde vieze spetters wat op bloed leek van haar gezicht, en ze moest wel even wegkijken toen Dexter een andere mutant op een nog gruwelijke manier de dood in bracht. Het leek net een van hen. Het zag er gruwelijk uit, En als je niet tegen bloed en horror kon, moest je vooral niet kijken..

Rusine's ogen werden groter toen ze zag hoe hij te werk ging. Ze rolde over de grond heen net op tijd op een mutant weg te houden van het wapen. Die beesten werden steeds slimmer. Ze gleed in een soort slip onder de benen door en nam het wapen met zich mee. Ze draaide zich om en ging op haar knieeën zitten. ''Byee,Byee..'' Zei ze en schoot met Dexters revolver. Deze stak ze in haar riem. Hij zou hem later terug krijgen. Ze keek er kort naar en herringeringen kwamen haar te boven toen ze de revolver zag. Ze rilde even en op nieuw ontstond er een blos. Ze hoorde de ademhaling van een mutant die zijn armen om haar heen legde en haar op tilde. Rusine die al helemaal niet van aanraken gedient was, flipte. Een andere mutant kwam naar hen toe om een einde aan haar te maken en Rusine wrikte haar benen om diens nek wie ze brak. Ze mutant die haar vast had schrapte met zijn tanden langs haar schouderblad. Rusine zocht een uitweg. Ze zetten haar voeten tegen de muur aan en maakte een rare salto waardoor ze op de nek van de mutant zat. Met haar knieën brak ze zijn nek en schoot met haar eigen revolver een mutant dood. Toch hield ze Dexter in de gaten, beter dan ze ooit had gedaan bij Trey. Alsof ze bang was dat hij het zelf niet af kon. Ze schudde haar gedachtes weg en richten zich weer op de mutanten die langzamerhand minder werden. Hier na zouden ze de komende uren veilig zijn totdat het weer licht werd.

Opnieuw sloot een mutant zijn armen om Rusine. Maar dit keer had die niet eens de kans om haar verder aan te raken. "Ik zou met je handen van mijn vriendin afblijven.." Siste Dexter, hij had het beest vastgepakt en naar achteren getrokken, en zijn kop hard tegen de grond geslagen. Met 'mijn vriendin' bedoelde hij geen relatie ofzo, Gewoon als vrienden. Nu sloot hij zijn armen om Rusine heen. Hij kon het gewoon niet laten. Hij rustte zijn hoofd in haar nek, Zijn ademhaling was zwaar maar op de een of andere manier rustgevend. Het was alsof Dexter bescherming bij haar zocht. "Bevrijd me.." Zei hij haast smekend, In zijn stem hoorde je pijn. Zijn hand gleed naar de revolver die in Rusine's riem was gestoken, maar hij stond nog steeds achter haar. Hij pakte de revolver, En liet haar los. Een harde knal volgde, En een mutant viel voor Rusine's voeten dood neer op de grond. Hij was tussen zijn ogen geschoten. Iemand moest Dexter Kalmeren. Want eenmaal in zijn woede, Was hij er moeilijk uit te krijgen. Hij kon alleen weer genezen met een injectie, Het was voor hem geen genezing; maar een kalmeringsmiddel. En hij had het dringend nodig.

Rusine wou zichzelf al bevrijden maar ze hoorde Dexter. Zijn woorden waren woedend maar die stem van hem maakte haar toch kalm. Om de één of andere manier moest ze toch licht blozen toen hij haar 'mijn vriendin' noemde. Al had dit een hele andere betekenis. Rusine keek even achterom maar voelde zijn armen om haar heen. Op het begon begon ze te spartelen en probeerde ze los te komen maar toen zijn adem haar huid raakte, stond ze stil. Ze legde beide handen op zijn armen die haar vast had en sloot even haar ogen en genoot van de warmte die hij mee bracht. Toen ze zijn stem hoorde, speerde haar ogen openen. Door zijn hand rilde ze lichtjes maar liet het zo minmogelijk merken. Ze keek voorzich uit en een mutant viel neer. Er waren er nog 4. Rusine's armen zakte naar beneden en ze keek Dexter aan. Ze wist niet eens dat hij een injectie nodig had. Ze zat met haar hoofd te bedenken wat iemand kon kalmeren. In haar ooghoek zag ze een vierde mutant naar Trey toe gaan die gromde. Rusine liet een strijdkreet horen en rende er als een bezettende er op af. Ze besprong de mutant en verkocht hem raken stoten toen hij op de grond lag te spartelen. Ze rolde en de mutant hing boven haar. Rusine drukte haar mes in de maag streek van de mutant en gromde. Haar ogen zo donker als de nacht. ''Niemand komt aan Trey..'' Zei haar donkere,lage maar toch mystieke stem. Waarna ze het mes in zijn lucht pijp drukte. Ze kroop onder hem vandaan en de Mutant bloeden. Hij zou dood gaan, een pijnlijke dood. Precies goed voor hem. Ze zat onder het bloed maar dat kon haar niets schelen. het bloed was net als inkt. Zwarte of blauwe inkt. Ze keek naar Dexter toen alle mutanten om het leven waren gekomen en liep naar hem toe. Ze keek in zijn gevaarlijke ogen. Hij leek bezetten door de duivel. Ergens herkende ze hem zo ook, de dag dat hij terug kwam van het experiment. Ze streekte haar hand uit en twijfelde even of ze zijn wang zou aan raken. Heel voorzichtig raakte eerst haar vingertoppen zijn wang. ''We agianst the world, remeber?'' Zei ze met een glimlachje. Rusine liep op blote voeten doordat ze haar hakken op het strand had laten liggen. Ze boog zich naar hem toe. ''Ik hoop dat dit je genoeg kalmeerd, want iets anders heb ik niet kunnen bedenken..'' Zei ze zacht waarna ze een kus op zijn wang drukte net naast zijn mond. Haar onderlip raakte nog net die van hem aan. Ze liet na enkele seconde haar lippen al van zijn wang aan en keek hem aan met haar oude vertrouwde blik. De blik die ze ooit had gehad als 16 jarige bij de eerste ontsnapping...

Dexter keke Rusine duivels aan. Maar die duivelse blik, Was ergens van binnen juist smekend. En Rusine kon hij niet volledig duister aankijken.. Er was iets, wat hem dat weke, lieve jongetje weer maakte, van binnen. Een mak lammetje. Hij heeg nog moeilijk, Zijn borst ging op een onnatuurlijke manier op en neer. De vingertoppen van Rusine, voelde aan als een bevrijding. Hij stopte kort met ademen, en sloot zijn ogen. Zijn ademhaling werd iets rustiger, en opnieuw keek hij haar aan. Voordat hij antwoord kon geven op wat ze zei, Voelde hij haar lippen op zijn wang. En zijn onderlip. Nu ging het gebeuren; Alles kwam eruit. De tranen die hij nooit had kunnen huilen. Het begon gewoon te stromen, Zonder dat hij geluid maakte. Daar stond hij dan, met zijn natte wangen, en zijn trieste gezicht. Hij keek haar alleen maar aan. Wat moest hij beginnen? Wat was hij nou weer zielig bezig.. Maar, Zoals Shane zei, Het was tijd om alles los te laten. Om de 'wereld' te laten zien, Dat hij gevoelens had. En die had hij, En nu kon Rusine die duidelijk zien..

((Zielig D: ))

Rusine deed haast verschrikt een stap achteruit toen ze zijn wangen nat zag worden. Ze keek er haast verbaasd naar alsof ze nooit een traan had gezien. Ze beet op haar onderlip en ontweek even zijn blik maar keek hem vervolgens weer aan. Ze slikte even. Ze wou hem niet verdrietig maken... Ze streekte opnieuw haar hand uit en veegde de zichtbare tranen weg. ''Ik wou niet...'' Zei ze zacht. Ze maakte haar zin niet af. ''Ik bedoel..'' Opnieuw maakte ze haar zin niet af. ''Het spijt me...'' Zei ze zacht en keek weg. Rusine wist nooit goed wat ze hier mee aan moest. Dat had ze nooit gekunt. De meeste lieten haar koud als ze huilde. Alleen dit brak haar toch. Het was hartverscheurend hem zo te zien. Ze slikte en keek naar de grond naar haar blote voeten die onder de aarde en schrammen zat.

Dexter wendde zijn blik af. "Nee, Het is niet jouw schuld. Ik had het niet voor mezelf moeten houden." Zei hij, bedoelend op zijn emoties. Hij grinnikte en schudde zijn hoofd. Hij voelde Rusine's vingers langs zijn wangen glijden en hij forceerde een lichte glimlach. Daarna wendde hij opnieuw zijn blik af en veegde zelf zijn tranen weg. "Het is goed nu. We moeten verder, Geen tijd voor zielige scenes." Zei Dexter bitter, En trok zijn revolver onder zijn riem vandaan. HIj was er weer klaar voor.

Rusine keek hem haast verbijsterd aan. ''Dexter... Het is goed om je emoties te tonen... Zonder dat zou je niet eens meer weten dat je leefd...'' Zei ze zacht. Ze keek om zich heen. ''Of je bent een zombie net als hen...'' Zei ze wijzend op de dode mutanten. Alle waren ze gevloerd. Ze waren velig totdat de zon op kwam of de mutanten wisselde van plek. Ze zuchtte en hees Trey op één van de banken waarna ze zelf ook ging zitten. met haar handen in haar haren keek ze naar de tafel. Dit was moeilijk. Zelfs voor haar...

Dexter zuchtte diep. "Je hebt gelijk.." Zei hij maar. Hij wist niet hoe hij hier op in moest gaan.. Laat staan op moest lossen. Hij slikte even en knielde neer naast Rusine. Haast doordringend keek hij haar an, Ergens was het een lieve blik geweest. Hij nam plaats naast rusine op de bank en pakte haar handen vast. "Ik weet dat je het niet leuk vind als ik je aanraak.. Maar ik heb het gewoon nodig.." Gaf hij eerlijk toe en streek zacht langs haar wang. HIj glimlachtte zwak, En stond weer op. "Shane, Rusine.. We moeten gaan. Voordat die teringlijers ook hier weer komen.." Zei Dexter met een verbitterde uitdrukking op zijn gezicht.

Ze keek op toen hij haar doordringend aan keek. Maar ergens was het toch een bekende blik geweest. Ze beet op haar onderlip. Ze moest denken aan hun tijd in de kerncentrale. Onder de kerncentrale was een groot lab en cellen die diende als kooien voor hun proefdieren. In hun ogen waren ze niets meer dan dat. Ze keek met grote ogen naar haar handen en trok deze langzaam terug. Enkel omdat ze niet wou worden aangeraakt. Maar toen hij sprak, slikte ze. Zijn stem, het was zo verrukkelijk om te horen. Ze sloot haar ogen toen hij haar wang streelde en dit keer deed ze er niets aan. Het was goed. Hield ze zichzelf voor. Toen hij weer op stond, knikte ze naar hem. Hij was veranderd. Hij was verbitterd, sterker, mannelijker en ergens ook knapper geworden. Ze pakte Trey op en hees de andere spullen ook op haar schouder. ''Waar wil je naar toe?'' vroeg ze aan hem. Ze konden misschien naar het centrum gaan en daar een huis zoeken die niet verbonden was aan het gangenstelsel al was het gangenstelsel voor haar altijd een oplossing geweest om te ontsnappen.

Dexter haalde zijn schouders kort op, op de vraag van Rusine. HIj zat te kloten met zijn revolver, Het magazijn te vervangen. Het oude magazijn kletterde op de grond en hij keek Rusine even aan. "Nog kogels..?" Vroeg hij, Want de zijne waren op. Maar in paniek raken, deed hij nooit. Zijn blik stond kalm, alsof er niks was gebeurd. Maar er was wel degelijk iets gebeurd, Maar daar werd gewoon niet over gesproken. "Euhm.. Ja, hier." Shane stak zijn hand op, Dexter knikte. "Mooizo." Mompelde hij en nam het volle magazijn weer over om hem vervogens in zijn revolver te klikken. "Maar ik ben in ieder geval klaar." Zei Dexter vastbesloten.

Rusine keek hem wat droog aan. Hier had ze eigenlijk best wel een hekel aan. Die bitterheid van hem. Alsof hij hun verleden niet eens meer herringerde. Alles was bij haar boven gekomen, alles. Alsof het pas een week geleden was dat ze hem niet meer had gezien maar in werkelijkheid was er veel gebeurd en veranderd. Rusine was meer vrouwelijker dan dat ze eerst was en ook verbitterd door het masker wat ze vaak opzetten maar op de één of andere manier kon ze dat niet bij Dexter. Ze knikte enkel toen hij om kogels vroeg maar shane gaf ze al. Rusine beet op haar onderlip en drukte een kus op het voorhoofd van Trey. ''Sorry, jochie maar we gaan weer verhuizen...'' Zei ze zachtjes en liefkozend. Ze leek soms net een moeder voor Trey. Ze keek hun aan. ''Oke, we hebben enkele mogelijkheden: 1ste, we nemen het paarse pad en komen in de videotheek,2de we nemen het oranje pad en komen uit bij de supermarkt, 3de keuze we proberen de donkere padden uit, ik denk dat die leiden naar de metro's of 4de we nemen het gele pad naar het centrale park en we gaan door de riolen naar de andere kant van het centrum naar het huis van de burgermeester, deze is wel goed beveiligd dus we moeten eerst die beveilig zien uit te schakkelen en zorgen dat die mutaten ons in die tijd niet proberen te verslinden..'' Zei Rusine rustig. Nee, als het over overleven aan kwam had Rusine altijd wel een plan.

Dexter bleek na te denken. "Supermarkt is niet zo'n heel goed plan. Broedplaats voor die graflijers." Zei Dexter en begon weer met zijn revolver te kloten. Hij schraapte zijn keel en wreef over zijn hals. "Laten we de burgemeester een bezoekje brengen." Zei hij, alsof die er nog zou zijn. "Jammer dat de burgemeester zelf er niet is.." Zei hij nu met een lichte grijns, Zijn masker, net zoals dat bij Rusine het geval was, was weer aan het opspelen.. "Goed. JIj leidt de weg, Rusine." Zei Dexter en stak zijn revolver onder zijn riem. "Let's go." Mompelde hij zacht.

Rusine snoof lichtjes en knikte. ''Volg mij...'' Zei ze rustig. Ze keek nog even of ze alles bij zich had en stapte over enkele mutanten heen. Opnieuw liepen ze door het gangenstelsel. Trey werd zwaarder en Rusine had het zwaar te voorduren toen ze naar boven moeten met een trapje. Gelukkig kon ze met één hand klimmen en met de andere hand Trey vast houden. Toen ze boven kwamen in het centrum keek ze om zich heen. Er was rustig. Alsof de mutanten allemaal al een slachtoffer had gevonden. Misschien Alex of Jazz want als één mutant iemand had gevonden maakte ze allemaal zoveel geluid dat ze allemaal kwamen vooral als het donker was. Ze zetten Trey eerst even neer en pakte het rooster openen die leiden naar het smerige Riool. Ze pakte Trey weer op en begon aan hun klim naar beneden. Rusine trok een vies gezicht en vervolgde hun weg tussen de smurrie.

Dexter keek naar beneden in het riool. Hier had hij al zo vaak rondgelopen als schuilplaats. "Hier weet ik de weg.." Zei Dexter, En Liet zichzelf zakken in het riool. "Heeft iemand een lichtje? Het kan behoorlijk donker worden daar beneden.." Zei Dexter met een scheve glimlach. "Heel erg donker.." Zei hij mysterieus, Shane greens en schudde zijn hoofd. Dexter zat weer eens in zijn rol, Dat was te merken. Eenmaal beneden, Keek Dexter om zich heen. Hij had inderdaad gelijk, Het was stikdonker beneden in het riool, en het stonk er verschrikkelijk. Maar Dexter had daarbij geluk dat hij in het donker juist beter kon zien. "Volg mij, Dan vinden we het wel. De burgemeester, Toch?" Dexter keek even om zich heen. Het water had een onprettige stank maar Dexter was het gewend. "Ik zou niet door je neus inademen want dan is je maaginhoud niet langer meer je maaginhoud.." Zei hij met een kort grijnsje en begon te lopen nadat ook Shane beneden was.

Rusine was blij dat ze verkouden was en dat ze het allemaal niet zo goed rook. Ze ademde in via haar mond inplaats van haar neus. Ze keek Dexter aan. ''Broekriem...'' Zei ze enkel tegen hem toen hij vroeg om iets wat licht gaf. Daar had ze namelijk een revolver zitten met daar boven een lampje en ze had een gewone zaklamp. Maar zelf kon ze het niet pakken omdat ze Trey droeg en daarbij ook nog haar spullen die niet nat mochten worden vond ze zelf. Ze liep achter hem aan in de prut en beet op haar onderlip als ze iets voelde bij haar blote voeten. Waarom had ze ookal weer die hakken uit gedaan? Vroeg ze zichzelf nu af.

Dexter keek Rusine ongelovig aan, Meende ze nou, wat ze daar zojuist zei? Rusine moest blij zijn dat ze zijn blik niet kon zien. Goed, Nu kon ze het krijgen ook. Hij stapte op haar af, en bleef even voor haar staan. HIj hing met zijn hoofd half over haar heen zodat zijn adem in haar nek kwam, Het was best vreemd omdat je hem niet kon zien. Zijn hand gleed via haar zij naar haar broekriem, Waar hij de revolver uit pakte en daarna weer afstand van haar nam. Hij klikte het lampje aan, Het was niet voor hem bedoeld, Maar zodat Shane en Rusine ook wat kon zien. "Volg mij maar." Zei hij alsof er niets was gebeurd, Dexter was daar zo goed in. En het kon nog eens vervelend gaan worden ook.