Alone on the earth...

Jazz keek op toen hij iets vroeg en staarde Alex voor een moment aan. Alex keek haar weer aan. Alex stond op en liep naar de keuken. Jazz stond op en liep achter hem aan. In de keuken begonnen ze met elkaar te overleggen. ''Wat denk jij er van Jazz?'' ''Ik vind dat we dit moeten doen, hij kan van pas komen en je heb niet voor niets die extra kamers.'' ''Maar ik vind hem een nogal vreemd..'' ''Alex, kom op zeg! Hij heeft buiten geleefd tussen de mutanten.. Het is een mens, Alex! Die kom je niet meer zo snel tegen..'' Alex zuchtte, ''Je heb gelijk...''

Beide liepen ze de keuken uit en keken Dexter aan. ''Je mag blijven, onder een paar voorwaarden. 1. Je doet wat wij zeggen 2. Als we nog iemand tegen komen en er is geen plek meer in de kamer zul je echter een kamer moeten delen 3. Je neemt de injectie's elke dag in 4. Je helpt bij ons onderzoek 5. Je bent altijd maar dan ook altijd voor het donker binnen tenzij wij zeggen dat je mee gaat op jacht. Is dat afgesproken?'' Zei Alex scherp. Want hij wou wel orde in zijn huis. Zelfs Jazz moest zich aan zijn regels houden al wou ze dat af en toe ook echter niet maar ze luisterde wel.

Dexter keek wat nieuwschierig naar de twee. Vreemd, ze deden opeens zo.. apart. Maar al snel kwamen ze terug, En Alex begon tegen hem te praten. Op alles wat hij opnoemde, knikte hij. "Afgesproken." Zei Dexter, met zijn hand op zijn borst. Hij was allang blij dat hij een plek had om te blijven. "Jullie zijn te goed." Zei hij lacherig, en stopte het laatste stuk brood in zijn mond. Dexter was een goed persoon, en hij zag al het goede in iemand anders. Maar ook het minder goede, Als het moest. Want ook al konden ze zo aardig zijn, je moest op je hoede zijn in deze tijd. Want als je dat niet was, was je voor dat je het wist verslonden door de mutanten. "Jullie gaan nog veel aan mij hebben." Zei Dexter, het had bijna mysterieus geklonken door zijn zware, en mooie stem.

((Weinig inspiratie. Maar ik voel me niet zo lekker ): ))

Jazz knikte naar hem. ''Dat is mooi want we gaan dat wijf van gisteren op sporen..'' Zei Jazz met een grijnsje. Alex zuchtte maar knikte uiteindelijk toch. Sam tribbelde door de kamer heen naar de garage en Jazz liep naar buiten om de hekken openen te doen. Alex wenkte Dexter om mee te komen en hem te volgen naar de auto.

Het duurde niet lang of ze waren al op weg. ''Jazz, heb je enig idee waar die radioverkwestie vandaan kwam..'' ''Nee, maar daar komen we wel achter denk ik...'' Ze pakte een zwarte koffer en haalde daar een laptop uit. Toen deze was opgestart hoorde enkele rare geluiden. Jazz trok haar wenkbrauw op. ''Hé..'' ''Wat is er?'' ''Ik krijg geen contact..'' Alex stopte even en keek Jazze even raar aan. ''Dat kan niet...'' ''Ja, maar het is wel zo. Iemand heeft lopen klote bij de F.B.I'' Alex beet op zijn onderlip. ''We gaan er op af..'' ''Wedde dat dat wijf er mee te maken heeft..'' ''Dan is ze aardig slim als ze dat voor elkaar krijgt..'' ''Nou het zal wel zo'n nerd zijn die denkt dat ze alles is..'' Alex grinnikte en reed vooruit.

Een groot gebouw aan de rand van het centrum waar allerlei hekken om heen stonden kwam in zicht. Alex pakeerde voor het gebouw en Jazz liep naar de opening toe. Daar begon ze te klote met een pasje. Ze trok haar wenkbrauw op. ''Werkt ook niet meer..'' Alex snoof. ''En nu? Hoe komen we nu binnen...'' Jazz keek om zich heen. ''De hekken staan onder stroom dus dat is geen optie..'' ''Maar hoe is die vrouw dan binnen gekomen...'' ''Geen idee..'' Zei Jazz eerlijk. Ze keek beter en zag uiteindelijk een kuil. Jazz wenkte en wees op de kuil die onder het hek door ging. ''Gegraven door een hond dat is wel duidelijk..'' ''Geen mutant dus..'' ''Nee, geen mutant..'' Jazz knikte en kroop onder het hek door. Daar klopte ze haar kleren uit en wachten ze op de andere.

In het gebouw zelf zat Rusine. Ze zat achter een bureau met een bril op haar neus. Ze las enkele informatie door. Eindelijk na het systeem om zeep te hebben geholpen was ze in de archiefkamer gekomen. Ze keek even naar de camara's en deed haar bril af. Ze greens lichtjes. ''We hebben bezoek..'' Zei Rusine waarna ze op stond. Trey blafte en volgde Rusine naar de hoofd ingang. Daar ging Rusine zitten achter de Bali met haar handen onder haar hoofd. Wachtend op de bezoekers. Haar revolver in haar handen geklemd.

Dex ging achter de twee door de tunnel die onder het hek doorgingen. Binnen no time waren ze op het terrein, maar ze hadden nog een weg te gaan. De hal, en uiteindelijk zouden ze bij de archieven kunnen komen. Maar ze hadden er geen idee van dat Rusine daar zat.. En een grote verassing stond Dexter te wachten.
"Dex. Dex!" Een zachte stem galmde door de gang die naar de archiefkamer leidde. Dexter keek om zich heen. "Riep een van jullie mij?" Maar aan het gezicht te zien van de twee bleek dat niet het geval te zijn. "Hier, domme sukkel.." Achter een deur zat iemand verscholen. Maar wacht eens.. Dat was Shane! Toen Shane zag dat Dexter aanstalte maakte om hem te roepen, legde Shane zijn vinger op zijn lippen. "Shh. Jullie zijn niet de enige in dit gebouw.." Mompelde hij en kwam sluipend richting Dexter. "Shane! Waar de heck heb jij gezeten.." Mompelde Dexter, Shane en Dexter waren best goede vrienden geweest. "Ik zei het toch. Dat er iemand anders rondliep.. Dude, kom hier." Dexter greep Shane om zijn middel, en knuffelde hem zowat plat. "Ik had geen idee dat jij dat zou zijn" Gaf Dexter eerlijk toe, en bekeek Shane. "Ik weet het. Ik weet het. Maar serieus, Je vraagt wel aan mij waar ik zat, maar waar zat jij in godsnaam?" Zei Shane zachtjes en bekeek Dexter. "Onder de grond." Shane rolde zijn ogen. "Vind je het gek dat je dan niet te vinden bent." Dexter lachtte schaapachtig. "Da's waar." Shane wroette even door Dexter zijn haar en bekeek hem even. "Goed, Nu weer focussen." Zei Shane serieus en gaf een zacht klapje op Dexter's wang. "Geen tijd om uitgebreid voor te stellen, Ik ben Shane." Zei Shane tegen de andere twee, en draaide zich weer om. "Wees stil want als dat wijf ons hoort dan word ze psycho. En geloof me, Als ze psycho is denkt ze dat ze alles aan kan. Eigenlijk denkt ze dat altijd maarja.." Mompelde Shane, als hij er weer aan moest denken raakte hij alweer geirriteerd..

Jazz keek om zich heen toen ze iemand hoorde fluisteren. En blijkbaar was zij dit keer niet de enige. Alex hoorde het niet maar toen Dexter iemand hoorde keek hij hem even aan. Jazz trok haar wenkbrauw op. Maar ze zei er niets van. Blijkbaar was dat de gene over wie hij het had gehad. ''Jazz, deze sukkel naast me heet Alex..'' ze gebaarde naar de herdershond die hun al die tijd trouw had gevolgd. ''Dit hier is Sam..'' Zei ze waarna ze knikte. Het licht viel uit en Jazz keek verbaasd omhoog. ''Iemand zit blijkbaar bij de hoofdcomputer... Dat betekend niet veel goeds...'' Fluisterde ze. Jazz kende dit gebouw beter dan wie dan ook. Het was pikkendonker en net toen Alex licht maakte met zijn aansteker ging er een deur openen. Jazz mond viel openen van verbazing. Hoe was ze in de archief kamer gekomen! Jazz keek verbaasd naar Alex die zijn wenkbrauwen op trok. ''Ik denk dat we haar maar niet moeten onder schatten, wie of wat ze ook mag zijn. Ze heeft een aardig stel hersens..'' ''En blijkbaar ook een groot ego om mij waardeloos te noemen..'' gromde Jazz achter Alex compliment over de vrouw. Jazz liep vooruit en bukte nog net op tijd voor een lazer dat over haar hoofd heen schoot. Ze gromde. ''Blijkbaar houd ze van spelletjes spelen...'' Jazz keek naar de speaker die kraakte. ''Geloof me Jazz, het leven is één groot spelletje...'' ''O uhm voor ik het vergeet, Alex, liefje... Bedankt voor het compliment...'' De stem klonk zoet en warm maar Shane wist wel beter... Sjane wist dat ze koelbloedig was... Jazz gromde en balde haar vuisten. ''Wie denkt ze wel niet dat ze is! Beetje lopen flirten...'' Alex grinnikte, ''Ze heeft wel een mooie stem..'' Jazz gaf hem een klap op zijn achterhoofd waarna ze haar weg volgde door de verlichten hal. Ze stapte gelukkig niet op de witte stenen want dan zouden ze worden opgesloten in het halletje en zou de hal vol water stromen. Bijna toen ze bij de deur waren viel de andere deur dicht en sloot hun in. ''Geniet van de frisse duik jongens...'' Zei Rusine door de speaker en het halletje begon vol water te stromen. ''Fijn, had ik kunnen weten!''

Het water stroomde en Sam had moeite om te blijven zwemmen. Dus Alex had hem opgetild. Hij spartelde want het water kwam tot hun kin. Jazz hield zich met de grote moeite boven water en zwom af en toe naar de deur om deze openen te krijgen. Ze had het kunnen weten. Hoe stom waren ze wel niet om hier in te trappen. Het water kwam op hun hoogte punt en allemaal konden ze niet meer adem halen. Net toen Sam bijna begon te stikken ging de deur openen en stroomde ze met ze alle de archiefkamer binnen. Rusine stond voor hen. Ze had hoge hakken aan en een zwarte jurk. Ze zag er haast adembenemend uit maar haar ogen stonden scherp. De hond naast haar gromde luid. ''Als ik een dierenbul wou zijn, dan had ik jullie laten verzuipen. Dus jullie hadden geluk dat ik door had dat jullie een hond hadden..'' Zei Rusine scherp. Haar revolver op hen gericht. ''Wie zijn jullie en wat moeten jullie van me..'' Zei ze scherp. ''Waarom moest je ons verzuipen..'' ''Ik hou niet van bezoekers en al helemaal niet van vrouwen die alleen maar comantaar kunnen leveren...'' ''Nou zelf doe je dat ook...'' ''Ik zeg wat ik vind, dat klopt...'' Zei Rusine nogal nuchter. Ze snoof. ''Je had beter een BH aan kunnen doen, meid.. Door het water zie je alles door dat witte topje..'' Jazz werd knal rood en Alex kon haar nog net beet pakken.

Dexter keek Shane vaag aan toen hij haast woest om zich heen keek. "Laat je niet bedonderen.. Ze is alles behalve mooi." Mopperde ze, Ze keek Dexter nu ook waarschuwend aan. "Zo erg kan het toch niet zijn..?" Shane schudde zijn hoofd. "Geloof me." Zei ze zacht, maar voordat Dexter nog iets kon zeggen, stroomde de kamer vol met water. Dexter kon Shane nog net vastgrijpen bij zijn shirt en hem meetrekken, zodat ze elkaar niet opnieuw zouden verliezen. Want dat was niet de bedoeling. Binnen no-time was alles volgestroomd, Waardoor Dexter alleen maar in paniek raakte. En dat was foute boel.

Gelukkig klapte de deuren open en stroomde het water de archiefkamer binnen. Al snel was het water weer gezakt, en stonden de twee weer op hun poten. Half. Want Dexter pikte dit niet. En al helemaal niet van dat wijf. "Oh, Rusine.. Ik zou uitkijken voordat ik mijn hondje loslaat." Zei Shane met een gemeen grijnsje, bedoelend op Dexter. Er was haat te zien in zijn ogen, En door de slierten haar langs zijn gezicht zag hij er uit als een of andere spook uit een horrorfilm. Zijn vuisten had hij gebald en zijn woede kon op elk moment uitbarsten.. Het ene moment was het een aardige jongen, Maar het andere moment kon je gewoon aan hem merken dat hij niet zomaar een jongen was. Want als je hem eenmaal boos had gekregen, Was het een verstandig plan om hem even te laten afkoelen. En dit was zo'n moment.

Rusine trok haar wenkbrauw op. ''Dat jij je vriend beschouwt als een hond...'' Zei ze kalm. Het was bijna eng om haar zo kalm mee te maken. Ze sloeg haar armen over elkaar heen. ''Blijkbaar is hij dan niet zo'n trouwe hond want die blijven bij je...'' ''En jij was alleen toen ik je ontmoeten in de Blue Moon. O uhm, hoe gaat het met je drank.. probleempje...'' Vroeg Rusine met een licht grijnsje. Nee, Rusine was een harde en ruzie met haar zoeken was dan ook altijd een slecht plan. Alex staarde haar verbaasd aan. Hij tilde zijn hand op en wees naar haar. Hij begon te stotteren en Rusine en Jazz trokken beide hun wenkbrauwen op. ''Nou zo mooi is ze nou weer niet...'' Gromde Jazz. Rusine's bruine zwarte haren zatten los en haar haast zilvere ogen keken Alex aan. ''J-jij jij...'' ''Ik ben???'' vroeg Rusine met haar armen over elkaar. ''Jij bent dat meisje in de kerncentrale!'' Rusine's ogen werden groter. ''Ik weet niet waar jij het over heb!'' Snauwde ze en ontwijkte zijn blik. Jazz keek Alex verbaasd aan. Alex deed een stap naar voren en Rusine deed een stap achteruit en richten haar revolver op hem. ''Blijf staan waar je staat!'' Siste ze. Alex negeerde dit echter en kwam dichterbij. Rusine stapte achteruit maar schoot niet. ''Jij en ik weten beide dat je dat niet doet, Du...'' Rusine's ogen werden groter. ''Ik wist niet dat iemand het daar had overleefd... Mijn ouders hadden het vaak over je...'' Rusine slikte, ''Ik weet niet waar je het over heb!'' ''Dat weet je heel goed, Du of moet ik je patienten nummer noemen...'' Rusine begon wat zenwachtig te lachen. ''Patienten nummer... Ga toch weg!'' Zei Rusine scherp maar toch was ergens de angst in haar stem te horen. Alex pakte haar arm beet waardoor Treyor op hem afstormde want niemand kwam aan Rusine. Maar Treyor werd onderschept door Sam en die begonnen te vechten met elkaar. Rusine probeerde haar arm weg te trekken maar Alex stropte haar mouw op. Een brand merk met het teken wat je vaak vond op vergiftigde stoffen met daaronder een nummer. ''Patienten 008...'' Rusine probeerde zich nog steeds los te trekken. ''Laat me los!'' ''Mooi niet, jij gaat met mij mee!'' Gromde hij. Rusine's ogen werden groter, zo groot dat ze bijna uitpuilde. ''Nee! Nooit meer maar dan ook nooit meer laat ik me gebruiken als één of andere voodoo pop!'' Rusine probeerde zich wanhopig los te trekken. Ze kon de trekker niet overhalen omdat Alex haar revolver vast had en naar beneden had geduwd. Treyor overmeesterde Sam die bloedend op de grond lag en viel Alex aan. Jazz gromde. ''Ik begin die hond van jou zat te worden!'' Toen Jazz haar revolver trok veranderde er iets in Rusine's ogen. Alsof Jazz een vuur had aangewakkerd. In een ruk trok Ze zich uit Alex greep en rende ze op Jazz af. Door haar nogal snelle reactie wist Jazz niet hoe te reageren. Ze greens uiteindelijk en schoot maar Rusine besprong haar al en die twee rolde over de grond heen. Rusine zat boven op haar met haar hand om haar keel. Haar ogen donker. ''Dat was de grootste fout die je kon maken..'' Zei Rusine scherp. Alex schudde Treyor van zich af en smeet hem tegen de muur aan een jank was te horen. Hij richten zich op de andere twee. ''Ik zou graag willen dat jullie me helpen dat wijf vast te binden. Want zij gaat mee naar het lab!'' Rusine was te druk bezig om het te horen. Ze haalde uit en Jazz had al een bloedneus en een tand door haar onderlip. Jazz kreeg uiteindelijk te macht over Rusine maar voelde toen ze dacht dat ze Rusine te pakken had een steek in haar boven been. Ze keek er naar en zag daar een blinkend mes zitten. Rusine's haren lagen om haar heen verspreid en haar grijns was alles behalve lief. Ze draaide zich weer en Rusine kreeg de macht. Net toen Rusine nog een stoot wou uitdelen werd ze van Jazz afgetrokken. Alex snoof. ''Je bent het nog steeds niet verleerd hé!'' Rusine spartelde. ''Laat me los! Laat me los!'' Ze keek naar treyor die tegen de muur lag. ''Trey...'' fluisterde ze zacht. Rusine hing stil voor een paar seconde. ''Moordenaar! Moordenaar!'' Schreeuwde ze als een klein kind van vijf en begon wild om zich heen te schoppen en slaan zover het kon. ''Die lieve oudertjes van je die zijn schuldig! Laat me gaan!'' ''Maar jij bent wel imuun voor het virus!'' ''Laat me gaan!'' schreeuwde ze. Jazz stond op en veegde het bloed onder haar neus weg. ''Je neemt dat ding toch niet mee naar huis hé...'' ''Uhm.. Ja eigenlijk wel...'' ''Alex!'' ''Jazz, luister nou! Dit is het meisje waar ik je over vertelde!'' ''Wacht even.. jij zei dat ze hulpeloos was!'' ''Ja toen die tijd wel!'' ''Laat me los!'' Schreeuwde Rusine. Alex legde een hand voor haar mond waar Rusine op beet. Alex's gezicht vertrok. ''Maar hoe kan het dat zij inmuun is en ik niet!'' ''Omdat zij een deel is van de oorzaak hier van!!'' Alex haalde zijn hand weg. ''Jouw ouders zijn hier schuldig aan!'' Schreeuwde ze. ''Als we dadelijk in het lab zijn ga ik verder aan waar mijn ouders aan begonnen zijn..'' ''Moordenaar!'' ''Moet jij nodig zeggen... zonder mijn ouders zat jij in de bak net zoals al die vriendjes van je!'' ''Jij heb mijn oom vermoord!'' Alex grinnikte enkel. ''Dat was mijn vader en nou stil!'' ''Je denkt toch niet dat ik ga mee werken hé!...'' ''Je heb geen keus!'' ''Er is altijd een keus..'' Zei Rusine duister. ''Nou, bind haar vast...'' Rusine spuugde in het gezicht die haar wou vast maken. ''Ik ben geen proefkonijn!'' schreeuwde ze. Jazz snoof. ''Je gaat braaf met ons mee en we doen je hondje niets...'' ''Laat hem met rust hoor je me!!'' Schreeuwde ze. ''Jij werkt mee en hij blijft leven, begrepen..'' Zei Jazz scherp. Rusine liet haar hoofd zakken. ''Goed...'' Fluisterde ze.

Dexter keek alleen maar naar dit alles. Alles ging zo snel. Zijn woede was al lang gezakt, en zijn woede was langzaam in ongeloof veranderd, toen het nummer 008 tevoorschijn kwam. Zijn mond viel open. "Nee.. Dat.. Dat kan niet.." Toen Alex Dexter beval om haar vast te binden, Slikte hij. Vastbinden? Nooit. Hij zou haar hier uitkrijgen, Het was hem die keer daarvoor ook gelukt. En dat hadden ze ook samen gedaan. "Vasbinden?" Zoals je wilt.." Zijn ogen gleden naar Rusine. Maar in zijn blik stond een ander gevoel. Hij zou haar never nooit vastbinden. Ze zouden ontsnappen, Ontsnappen van deze gestoorde freaks! Die Alex, die ervoor had gezorgd dat dit alles gebeurd was! En die Jazz was net zo'n monster.. Hij slikte, En keek weer naar Rusine. HOe kon hij haar vertellen dat hij haar kende? Dat hij haar al die tijd al aan het zoeken was? En hoe zat dat met Shane dan? Dexter zat met een dilemma. Dit was het moment dat hij kanten moest gaan kiezen. Hij liep op Shane af, en trok haar even mee. "Shane. Dit meisje is helemaal niet zo arrogant als je denkt.. Ik ken haar.." Shane lachtte schamper. "Zij? Over m'n lijk." Dexter keek Shane doordringend aan. "Shane. Geloof me. Zie je dat brandmerk op haar pols?" Shane beet op zijn lip. "Euhm.. Ja.." Dexter knikte. "Precies. Herriner je dat litteken in mijn nek nog?" Fluisterde Dexter, zo dat het alleen maar hoorbaar was voor Shane. Shane's ogen werden groot. "Is zij.. Zij dat meisje waar je het over had..?" Dexter knikte. "Help me alstjeblieft oke?" Shane knikte instemmend. Samen keken ze naar Rusine, Die inmiddels op de grond was neergehaald. "Wij nemen haar wel mee." Zei Dexter, Hij kwam erg geloofwaardig over, en dat was maar goed ook. Langzaam liep hij op het moedeloze meisje af en pakte haar voorzichtig vast bij haar armen. Shane daarintegen hield een beetje afstand. "Rusine." Begon Dexter, op een fluistertoon. "Ik ga je niet vastbinden. En je gaat ook niet mee met hun." Fluisterde hij, Op diezelfde manier als dat hij toen in haar oor fluisterde, Twee jaar geleden. "Je gaat met ons mee. Ik ken jou beter dan dat je denkt.." Fluisterde hij, "Het komt goed, Ik beloof het." het was precies diezelfde zin die hij haar had toegefluisterd, zo lang geleden.

Rusine zakte in elkaar op de grond toen hij haar na een lange tijd vast hield. Ze deed wat er aan haar werd opgedragen. Ze keek Jazz scherp aan. ''Als Trey iets overkomt zorg ik er persoonlijk voor dat je er spijt van krijgt..'' Siste ze. Jazz lachtte stilletjes. ''Is goed, liefje....'' Alex streelde even door haar bruine haren en Rusine kromp in elkaar. ''Blijf van me af...'' Siste ze stiltes. Ze keek Dexter aan. Haar ogen die hun nog net zo boos hadden aangekeken waren nu hopeloos. ''Ik had jullie moeten laten verdrinken...'' Mompelde ze. Dexter liep naar Shane en Rusine slikte. Wat waren die twee van plan. ''Uh, jongens vandaag nog?'' Zei Jazz. Rusine zag dat Shane knikte, rillingen liepen over haar rug. Alex keek Dexter aan. ''Goed, de auto staat buiten. De sleutels zitten er nog in. Jazz en ik gaan hier wat informatie over haar opzoeken die de dokters uit de kerncentrale hebben opgeschreven..'' Rusine keek hun even aan. ''Moordenaars...'' Siste ze. Rusine was in die twee jaar harder geworden en had een masker gecreerd maar eigelijk was ze hartstikke aardig, ze was alleen zo schuw geworden dat ze geen mensen om zich heen wou hebben en hoe aroganter ze over kwam, hoe meer mensen niets met haar te maken wouden hebben. Toen hij haar arm vast pakte wou ze zich opnieuw los trekken maar toen hij haar naam fluisterde ze keek ze hem haast angstig aan. ''Alsjeblieft, ik smeek het je... Red trey...'' Zei ze op fluistertoon tegen hem. Tranen sprongen haast in haar ogen. Trey was haar alles, als hij er niet meer was, was ze niets meer dan een leeg omhulsel. Ze hoorde zijn fluisterende stem zeggen dat ze niet met hen mee ging. Die stem, zo zacht, zo vertrouwd. Ze slikte en keek hem verbijsterd aan toen hij zei dat hij haar beter kende.. Bij die laatste woorden werden haar ogen groter, ze wende haar blik af. Nee, dit was toevallig dat iemand dat zei. HIJ kon het onmogelijk zijn! 2 jaar! 2 lange jaren was ze hem verloren. Een vriend, haar beste vriend die ze ooit had gehad. Waarmee ze samen was ontsnapt toen de kerncentrale ontplofte. Ze keek hem weer aan in zijn ogen. Iets vaag zei haar dat ze hem kende. Ze keek naar Shane. Ze was hulpeloos nu. Ze keek naar Trey en haar ogen vulde zich met tranen. ''Ik ga alleen mee als je beloofd dat het goed komt met Trey..'' Zei ze zacht. Jazz snoof. ''Neem dat wijf nou maar mee naar de auto en bind haar vast! We willen haar niet kwijt...'' Rusine keek naar Jazz, haar ogen vol vuur. ''Ik hoop dat je ooit verbrand net zoals zijn lieve oudertjes..'' ''Hou je mond over mijn ouders! Voordat ik je een klap verkoop!'' Rusine snoof, alsof ze haar masker weer had opgezet keek ze hem vernietigend aan. ''Doe dat maar, einstein. Ik zorg er voor dat je levend verbrand...'' Jazz pakte Trey vast die jankte en drukte een revolver tegen de hond aan. Rusine's ogen werden gevuld met tranen en ze wende haar blik af. Ze hadden haar zwakste plek. Trey... Ze slikte en keek Dexter aan. Als hij haar weg wou krijgen zou hij het slim moeten aanpakken. Haar of dragen in een brandweershouding of echt vastbinden.. Maar ze wist dat ze niemand moest vertrouwen. Dat had ze allang geleerd.

"Shane." Siste Dexter, en knikte waarschuwend naar de hond. Dexter wist hoe hij nu moest handelen. Er moest een ding fout gaan, En Dexter zou compleet uit zijn plaat gaan. "Alex, Ga maar alvast.. Wij komen er aan, We zorgen dat dat wijf niet flipt. We zien je over een kwartier, geef ons de tijd of je zal haar niet mee kunnen krijgen." Zei Shane serieus, Toen Alex en Jazz weg waren, liep Shane op de hond af en hurkte er naast neer. "Het komt goed." Shane streek even over het hoofdje van het arme beestje, En keek haast woest naar de richting waar Alex en Jazz waren gelopen. Dexter Knikte. "Ik beloof het. Vertrouw me." Hij merktte dat Rusine nog niet volledig was overtuigd.. Dexter hielp haar omhoog, En hief kort haar kin op. "IK ga je geen pijn doen." Dexter streek zijn haren uit zijn nek en draaide een kwartslag. "Want ik ben patient 016." Zei hij zacht. "Met Trey komt het goed. Hij gaat niet dood, Hij is alleen heel erg geschrokken." Zei Dexter, Hij raakte kort haar gezicht aan, zonder te weten dat ze dat niet prettig vond. Shane zuchtte diep. "Man, kunnen jullie tortelduifjes even kappen?" Mopperde hij en deed zijn armen ongeduldig over elkaar.

Jazz en Alex knikte enkel en gingen weg. ''Als jullie binnen een kwartier niet terug zijn, komen we jullie halen..'' Zei Alex waarschuwend waarna hij Sam oppakte die zwaar gewond was. Jazz keek even naar Dexter en liet haar vingers langs hem heen glijden. ''Ik zie je zo...'' Zei ze liefjes waarna ze achter Alex aan liep. Rusine voelde ergens een steek van jaloezie waarom wist ze niet. Ze kende die jongen niet eens, toch? Rusine keek naar Trey, die stil tegen de muur lag. Zijn bruine ogen keken naar Rusine toen hij werd aangeraakt. Zijn staart wiebelde een beetje. Rusine's mondhoeken krulde, het was goed. Shane was te vertrouwen... Rusine werd overeind geholpen en beet op haar onderlip. Ze rilde toen hij haar aanraakte en trok haar hoofd een beetje weg. Gewoon omdat ze niet wilde dat iemand haar aanraakte. Ze keek hem bijna ongeloofwaardig aan, net toen ze er tegen in wou gaan zei hij dat hij patient 016 was. Haar ogen werden groter, ''I-ik ik had je niet herkend..'' Niet wetend wat ze moest doen. Hem omhelsen, boos om hem worden. Huilen? Ze slikte. ''Je heb je aan je belofte gehouden...'' Zei ze zachtjes tegen hem. Haar masker was bij Dexter weg, maar dat kon snel om slaan bij haar. Toen hij haar gezicht aan raakte rilde ze en beet ze op haar onderlip waarna ze een stapje achteruit deed. ''I-ik wil liever niet dat je me aanraakt...'' Gaf ze uiteindelijk toe aan hem. Ze keek naar Shane en knikte uiteindelijk. Ze keek naar Dexter. ''Zij of hij heeft gelijk, laten we maar bij praten zodra we hier weg zijn...'' Zei ze zacht en beet op haar onderlip. Ze keek Shane aan. Dit keer serieus. ''Hoe wilde jullie mij ongezien weg krijgen en hoe kunnen jullie die twee moordenaars ontwijken??'' ''Als ze weten wat we weg zijn gaan ze achter ons aan...'' Ze keek Dexter aan. ''En ik denk niet dat jij zonder je vriendinnetje kan...'' Zei ze met een haast jaloerse blik naar de deur waar Jazz was verdwenen.

Dexter ging niet op Jazz in. Wat had zij opeens? Ach. Wat maakte het ook uit.. Hij zou haar toch voorlopig niet meer zien.. Shane greens. "Ik ben een meisje." Ze moest eigenlijk wel lachen om de opmerking van Rusine. Maar ach, Tegen haar kon ze wel eerlijk zijn. "maar beloof me dat je je mondje erover houd" Zei ze met een vriendelijke knipoog. Dexter Knikte toen Rusine zei dat ze liever niet had dat ze werd aangeraakt. "Sorry.. Ik bedoel.. Ach.. Laten we maar gewoon gaan." Mompelde Dexter, Hij voelde zich gewoon zo ongemakkelijk. Ja, wat wilde je ook, als je je beste steun en toeverlaat na twee jaar weer ontmoette, Op dezelfde plek. Het was onwaarschijnlijk. "Sorry dat ik je daarnet bijna wilde aanvallen.." Zei Dexter, je kon in zijn stem horen dat hij dat meende. "Maar.. Nadat wij zijn ontsnapt, Werden we opgesplitst. Ik ben rondom de kerncentrale gebleven.. En uiteindelijk in gevecht gekomen met een van de patienten. Ik ben gebeten. En sindsdien.. Kan ik mijn woede niet echt.. beheersen." Biechtte hij op, Daarna dacht hij na. "We zoeken wel een manier.."

Rusine keek Shane aan en grinnikte uiteindelijk wat onhandig. ''Dan lukt het je goed dat te verbergen..'' Zei ze eerlijk. Rusine was namelijk erg opmerkzaam en als zij het niet één, twee, drie zag dan had je het goed voor elkaar. Ze knikte, ''Beloofd..'' Zei ze met haar hand opgeheven. Ze keek Dexter aan toen hij zich verontschuldigde. ''Het maak niet uit, maar sinds jeweetwel, word ik niet graag meer aangeraakt...'' Gaf ze eerlijk toe. Misschien zou ze ooit minder schuw worden maar dat had tijd nodig. Iemand die bang was door water liet je ook niet metteen in de oceaan zwemmen. Dat had tijd nodig. Veel tijd. Want nu moest ze er gewoon aan wennen dat sommige haar geen pijn wilde doen en sommige aanrakingen helemaal niet zo slecht waren. Ze wist nog goed hoe ze zijn revolver moest pakken en zijn hand toen ze werden gebrandmerkt. Ze wist alles nog van hem. patient 016 was haar beste vriend. De vriend die ze nooit vergeten was. ''Maak niet uit, ik zou mezelf ook willen aanvallen als die gene me probeerde te verzuipen.. Sorry nog daarvoor...'' Zei Rusine oprecht. Ze keek hem verbaasd aan toen hij zei dat hij gebeten was. Even wou ze hem aanraken, zijn warmte weer om zich heen voelen maar ze durfde het niet. Ze beet op haar onderlip. ''Ik ben richting de stad gegaan om alle wapens te vinden die ik maar kon vinden en daar heb ik Trey ontmoet. Achter gelaten in een huis. Vast gebonden aan de trap, maa genoeg over het verleden en terug naar het nu..'' ''We moeten een plan hebben om onder die twee uit te komen..'' Ze keek om zich heen. Haar ogen bleven hangen bij de luchtschrachten. Ze glinsterde en Rusine verschoof kasten en stoelen. Met haar mes schroefde ze de plaat er af en deed deze weer bij haar enkel. ''Mannen eerst..'' Zei ze rustig. Ze keek naar Shane en Trey. Daarna keek ze naar de luchtschachten en kroop ze van de kasten af. Ze beet op haar onderlip. Zijn ribben zijn duidelijk gekneusd. Ze keek naar de luchtschacht. ''Trey moet naar buiten worden gedragen door iemand, hij kan niet mee in de luchtschacht..'' Zei ze serieus.

Shane hief zijn hand op. "Ik draag Trey wel. Oh. En eh.. Sorry voor die lompe opmerkingen van mij" Zei Shane schaapachtig, en zorgzaam tilde hij Trey op. De kop rustte hij op zijn schouder zodat de Hond zo min mogelijk pijn leed. "Kom op Dex, Sta daar niet zo te staren en doe waar je goed in bent." Dexter snoof. Maar hoe pijnlijk het ook was, Shane had gelijk. Door nauwe openingen kruipen, Over vloeren tijgeren en op plekken overleven waar je nooit leven zou tegen komen, Daar was Dexter een ster in. Je hoefde hem niet te vertellen hoe hij moest overleven, Hij kon dat dondersgoed zelf. En bovendien was hij diegene die twee jaar lang onder de grond ronddwaalde. Hij Trok zichzelf omhoog in de luchtschacht, En stak zijn hand naar beneden Zodat hij Het hondje omhoog kon tillen. Wat ook erg zorgzaam verliep. Binnen no time zat Shane ook in de gracht en Stak Dexter opnieuw Zijn armen uit om Rusine er in te helpen. Met zijn vieren zouden ze er wel uit komen..
((Luchtgragt zit wat hoog daarom moeten ze het zo doen xD
En btw, Ik ga nu naar Jip. Ben 9 uur thuis<3))

Rusine haalde haar schouders op. ''Maak niet uit,'' Zei ze. Het kon haar namelijk ook niets schelen dat Shane allerlei opmerkingen naar haar hoofd had geslingerd, ze had aardig was opmerkingen terug gemaakt naar haar. ''Uhm ik zal mijn excuses wel aanbieden als we buiten zijn..'' Zei ze met een glimlach. Ze liep naar Trey toe die was opgetild en kuste hem op zijn hoofd en vervolgens snuit. Trey gaf haar een lik en Rusine keek Shane dankbaar aan. ''Dankje..'' Zei ze waarna Dexter de hond over kon pakken. Het zo aardig kruipen worden. Eerst keek Rusine naar de hand en beet op haar onderlip. Ze stak haar hand even uit maar raakte hem nog niet aan. Ze kneep haar ogen dicht toen ze zijn hand vast had en voelde zijn warme hand tegen die van haar, ze rilde lichtjes. Ze pakte ook zijn andere hand beet met twijfel en zetten haar voeten tegen de muur en kwam zo de lucht schacht in. Toen ze eenmaal boven was liet ze zijn handen direct daarna los. Ze keek even naar haar handen en vervolgens naar Dexter met een ongemakkelijke glimlach. Ze begonnen aan hun weg met kruipen. Rusine zei soms welke richtingen ze op moesten wat ze was al eens eerder langs dit kanaal gegaan. Ze had zelfs dingen gemankeerd. In het donker zag ze haar handschrift op de muur staan. Iets wat ze twee jaar geleden had geschreven. De tekst was vervaagd en was bijna weg het enige wat je nog kon zien was het lichte hartje de plus en haar 2 nullen onder elkaar. Rusine wist precies wat daar had gestaan maar niemand anders zou het opmerken omdat het te donker was en daarbij wisten ze toch niet wat er stond aangezien het erg licht was en hier en daar was uitgeveegd. Ze kroop achter de twee aan. Trey was zover het kon voorzichtig behandeld. Ze beet op haar onderlip. ''Hier naar rechts en dan komen we in de wapenkamer, hier links is de uitgang..'' Zei ze rustig.

Shane had De hond nog in zijn armen, Hij zou voorzichtig moeten handelen wilde hij de hond geen pijn doen. "Lijd mij de weg." Zei Shane, Dexter en Rusine hadden hier twee jaar geleden door de gangen gekropen. Daarna hadden ze elkaar nooit meer gezien. Jammer, Vond Dexter. Het was verschrikkelijk. Dexter vond in ieder geval wel zijn plek bij bepaalde locaties, dus erg moeilijk had Dexter het nou ook weer niet. Maar o zo eenzaam.. En hij had nooit gedacht dat de twee die juist zo goed voor hem hadden gezorgd, Juist de badguys waren. Maar eigenlijk wist hij het niet meer.. Hij was in de war. Ach, Als ze maar een uitweg vonden. "Ik volg jou wel, Rusine." Zei Dexter zacht, Shane kroop achter Dexter want hij wist de weg het minst goed. Want hij was hier eigenlijk nog nooit geweest, Ja, IN de archiefkamer wel, Maar niet in het luchtschachtsysteem. Dexter keek even achterom. "Hoe is het met Trey..?" Vroeg hij bezorgd, Het was inderdaad een lieve jongen, Als je door zijn bleke huid en doordringende ogen heen keek. Soms kwamhij gewoon als een creep over, en wilde je liever bij hem uit de buurt blijven. Maar nu, Nu kon je gewoon merken dat Hij ook een hartje van goud had.

Rusine legde haar hand op de plek waar ze het hartje had gekrabbeld en verschoof haar hand waardoor ze de helft uitwisde. Niemand hoefde te weten wat ze nadat ze hem kwijt was had gevoeld voor hem. Ze was eenzaam geweest totdat ze Trey vond. Ze had haar liefde in Trey gevonden en was van hem gaan houden. Ze kroop verder en pakte haar mes op de luik te openen. Het luik viel kletternd op de grond maar ze waren aan de achterkant. Ze zetten zich af en landen met een koprol op de grond. Ze stond op, haar hakken waren vies en haar gezicht zat nu onder de vegen maar dat maakte Rusine niets uit. ''Laat hem maar zakken..'' Zei ze zacht. Trey keek haar aan met die grote bruine ogen en Rusine kon het niet laten waterig naar hem te glimlachen toen hij eenmaal in haar armen lag. Zijn kop op haar schouder. Trey was misschien groot maar dat maakte Rusine niets uit. Ze wroeten door zijn haren en woelde haar hoofd in zijn nek. Ze wachten tot de twee uit de schacht waren gekropen en ze keek de twee dankbaar aan. ''Deze kant op,'' Zei ze zachtjes en liep naar de hekken toe. Als je niet beter zou weten zou je denken dat ze tegen de hekken zou aanlopen. Met haar voet rolde ze wat gras opzij en een luik verscheen. Met haar voet maakte ze het luik openen. Ze had Trey heel vaak gedragen toen hij nog een pup was. Ze liep naar beneden. In de gangen was het pikke donker maar Rusine kon het wel zien door de verlichten bandjes die ze had opgehangen. Ze volgde het pad wat met groene bandjes was aangegeven. Ze verwachten wel dat de twee haar zouden volgen. Even leek het dood te lopen maar bij het einde beukte ze met haar schouder het luik openen. Fel licht viel naar binnen en Rusine knipperde met haar ogen. Ze stapte het licht in met Trey in haar armen. Ze legde Trey neer en hees zich op. Het leek net een strandhuisje te zijn. Hier en daar lagen wapens. ''Welkom in mijn huis...'' Zei Rusine rustig. Ze pakte Trey op en legde hem op de sofa. ''Dit is het huisje bij de pier als je af vroeg waar we waren..'' Zei ze met een klein glimlachje. ''Wist je dat mutanten niet konden zwemmen?'' Zei ze met een grijns. Zij wist dat maar al te goed. Toen ze in de val was gelopen en was omsingeld was ze het water in gegaan met Trey die zich uiteindelijk aan haar had vast geklemd. Maar de mutanten zonken als bakstenen. Vandaar dat er vaak doden lagen op de rosten bij de pier.

IN het donker kon Dexter perfect zien, Hij had er nooit problemen mee gehad nadat hij door zo'n kutmutant was gebeten. Hij keek even om zich heen, Het zag er hier best oud uit. Dexter volgde Rusine als een braaf hondje en zuchtte toen hij dacht dat het dood zou lopen. Maar schijn bedriegt, want een luik ging open en een behaagelijk huisje was, wat ze tegen kwamen. "Tsja.. Dat weet ik inderdaad, Dat mutanten niet kunnen zwemmen.." Zei Dexter met een schaapachtige glimlach, Dexter kon juist wel zwemmen. Hij grinnikte, En keek even om zich heen. Het was erg gezellig en waarschijnlijk zouden die twee hen hier niet snel vinden. Shane bleek het ook erg naar zijn zin te hebben. Alleen keek ze niet zo.. gemakkelijk.. "Heb je ook een wc..?" Vroeg Shane droogjes, en wees naar beneden. Hij moest ontzettend nodig naar de wc. (xD)

((En ik ga douchen xd))

Rusine grinnikte en liet zich naast Trey zakken. Ze keek Dexter aan. ''Overdag is het heerlijk, s'nachts is dit een gevaarlijke plek. Soms verhuis ik naar veiliger gebieden maar meestal laat ik me lekker gaan met me spelletjes..'' Zei ze met glinster ogen, richtend op de wapens die achter hen bevond. Alles was er van groot naar klein. Ook twee samuari zwaarden, haar zwaard die ze kon uitklappen als een speer. Nee, Rusine kon prima voor zichzelf zorgen. Ze was een meester in het overleven en in het vechten. Ze keek Shane met een grijnsje aan. ''Uhmm, buiten is genoeg water en anders is er om de hoek een wc..'' Zei ze rustig. ''Maar je moet soms iets meer kracht zetten om door te spoelen, hij loopt namelijk niet meer zo goed...'' Zei ze eerlijk. Ze liep naar de ijskast en keek wat er in stond. Ze snoof. uiteindelijk pakte ze toch wat wijn en schonk ze 3 glazen in. Ze gaf een glas aan Dexter en klinkte met haar glas tegen die van hem aan terwijl ze zei: ''Op dat we vanavond niet overvallen worden door mutanten en je vriendinnetje ons niet vind..'' Zei ze met een grijnsje. Ze had de blik in de ogen van Jazz wel gezien. Dexter was van haar en Rusine zou het nog moeilijk krijgen, maar ze hield zich sterk zoals ze al vele jaren had gedaan.

Shane snoof. "Oh fijn." Mompelde hij, Dexter greens. "Als je een jongen wilt zijn dan moet je ook zo zeiken. Kom op, om de hoek jij." Shane rolde met zijn ogen en kakte de deur uit, 5 minuten later kwam ze terug. Ze had een zwarte band in haar handen, en een decollete was tevoorschijn gekomen. "Dat lucht op." Dexter schudde grijnzend zijn hoofd en had de glas wijn vastgepakt. "Welkom, Sharone." Zei Dexter met een lief bedoelde knipoog, Shane snoof. "Nog een keer Sharone en ik zorg dat jij ook een meisje bent." Mopperde hij met een enge sarcastische grijns. Hij greep het glas wijn vast en hield hem kort omhoog. "Op een mooie toekomst, Kuch kuch.." Mompelde hij en zette het glas aan zijn lippen. Dexter keek Rusine aan, toen ze begon over 'zijn vriendinnetje'. "Wie bedoel je, Jazz? No way.. Zij is echt niet mijn vriendinnetje.." Zei hij serieus en dronk een klein slokje van de wijn. Het was geen slechte wijn, Dat moest hij eerijk toegeven. Maar de beste wijn die er was, was het nou ook weer niet. Maar ze moesten het er maar mee doen.

((NU ga ik echt douchen xD))

Rusine keek naar Shane en grinnikte even. Ze schudde lichtjes haar hoofd op Shane's proost en nam een slok wijn waarna ze Dexter aan keek. Rusine trok haar wenkbrauw op. ''Niet?'' vroeg ze aan hem. ''Waar sloeg u-uhmm dat ik zie je later gedoe met die vingers dan op en waarom keek ze zo hebberig naar je...'' Zei Rusine scherp. Ze beet even op haar onderlip en keek naar Treyor die met zijn grote bruine ogen toe keek. Rusine glimlachte en liep naar Trey toe waar ze neer knielde en hem aaide. ''Ik vergeet je niet hoor,'' Zei Rusine liefdevol. Rusine was zoveel anders bij Trey dan als ze haar masker op had. Ze keek Dexter en Shane aan. ''Hoe kennen jullie elkaar eigenlijk?'' vroeg ze na enige tijd. Rusine zou hier de lopende dagen wel blijven omdat Trey niet kon reizen met zijn gekneusde ribben en dat had rust nodig. Ze keek de twee aan waarna ze een slok nam en naast Trey ging zitten. Haar blik gleed over Dexter heen. Hij was niet zo geheel veel veranderd. Hij was wat ouder geworden, groter, iets meer spieren en meer mannelijker vond ze. Het was ook een man, net zoals zij nu ook een vrouw was. Ergens wou ze hem omhelsen omdat ze hem zolang niet gezien had maar ze durfde niet. Afwachtend keek ze hun aan. En daarbij Dexter had daarbij geen intresse in haar dat zag ze ook wel onder ogen. 2 jaar... Het was zo'n lange tijd. Dan kon je geen gevoelens meer voor elkaar hebben nadat ze elkaar niet meer hebben gezien. Toch?

Dexter beet bedenkvol op zijn onderlip. Hij keek Rusine haast triest aan. Bijna had hij de neiging om haar om de nek te vliegen. Om haar te kussen, om haar lieve woorden toe te fluisteren. Maar hij deed het niet. Waarom? Dat wist hij niet. Bij de vraag hoe shane en hij elkaar kende, grinnikte. "We werktte in dezelfde tattooshop. Maar nadat ik een van de patiënten werd, hebben we elkaar nooit meer gezien. Toen nog een korte tijd na de experimenten.. Maar daarna, nooit meer." legde dexter uit. Shane knikte trots. Dexter knielde naast Rusine neer, en keek haar doordringend aan. "Ik weet niet wat die blik van haar betekende. Die streling deed me niets, en die woorden kwamen niet aan." Hij bekeek Rusine van top tot teen. "Toen ik je de eerste keer zag. Ik weet het nog zo goed. Ik vroeg je, om mijn revolver te pakken. Toen, toen voelde ik wel wat. En de laatste minuten.. Jouw lippen op de mijne: alsof we altijd al bij elkaar hoorde." Dexter meende het, wat hij zei. Nu moest het alleen nog maar over komen op Rusine..

((zit op ds dus post korter)))

Rusine keek hoe hij voor haar neer knielde. Zijn stem was zo warm en vertrouwd. Ze moest er bijna van blozen. Ze keek hem haast even verlangend aan. Verlangend naar die momenten met hem. ''Die tijden zijn voorbij, je kunt onmogelijk nog wat voor me voelen na twee lange jaren, 016...'' zei ze zacht. Hun herringeringen bleven hen bij. Hij keek haar bijna triest aan, ze glimlachte zwak naar hem. ''Heb je ooit eigenlijk nog aan me gedacht? Ben je me ooit wezen zoeken?'' vroeg ze aan hem. Ze was misschien hard nu maar dit deed ze meer uit angst voor verbindenis. Ze beet op haar onderlip. ''Ik had je nog beloofd om doktertje te spelen maar ik weet niet of dat wel verstandig is.

Dexter keek Rusine hopeloos aan. Het was over. Hij wist het zeker. De tranen konhij voelen prikken achter zijn ogen, maar hij was sterk. "Ik wilde je lippen voelen, maar blijkbaar is het voorbij." Zei Dexter bitter. "We leven in een harde wereld. Een wereld waarin we nou eenmaal keuzes moeten maken. En misschien is dit ook wel de beste keuze." Dexterkeek haar alleen maar aan. "Vanaf nu ken je me als Dexter. De tijden als 016 zijn Over, en komen niet meer terug.." Zei hij serieus. "aangenaam, Rusine." een geforceerdeen pijnlijke glimlach verscheen ok zijn gezicht, en ook Shane kon zijn emoties niet binnen houden. Ook hij moest tranen wegpinken.

(( en Shane is niet de enige snik snik xD ))

Rusine slikte en keek hem aan. Dit was moeilijker dan dat ze had gedacht vooral toen hij begon over dat hij haar lippen wilde voelen. Ze slikte de brok in haar keel weg. Iets zei haar dat dit beter was maar de andere zij wilde hem omhelsen en kussen, hem voor idioot uitmaken dat hij die tijden wilde vergeten. Ze beet op haar onderlip. Hoe moeilijk ze het vond raakte ze zijn wang aan. Haar koele vingers op zijn warme zachte huid. ''Ik zou je nooit vergeten 016.. Je bent nog steeds in me hart.. Diep verscholen, maar dit heeft tijd nodig. Jou aanraking was het enige waar ik voor leefde nu leef ik om hun buiten te doden en voor Trey te zorgen. Zorgen dat we dit beide overleven. Begrijp me niet verkeerd. Maar ik wil me niet aan je binden om je vervolgens weer te verliezen. Elke dag was je in me gedachten, Die aanraking, mijn eerste kus.. Je ws overal. Maar ik wil je niet nog eens kwijt raken. Het zou me opnieuw kapot maken en dat is alles wat ik wil..'' Ze liet haar hand van zijn wang afglijden en keek hem met waterige ogen aan. ''Het spijt me, Dexter.... De tijd zal het mischien leren...'' Zei ze zacht.